Na regen komt, eh, dinges.

We hebben vrij, vandaag. We hoeven niks, maar ik weet wel wat ik zou willen: op de bergtop waar die wondermooie duif voorbij zweefde, keken we neer over een stuwmeer, en bij die stuwdam wil ik wel eens kijken. Dat was bij dat subtropische regenwoud.
Maar Miepie is gisteren onwel geworden, en Miepie is weliswaar een simpel typie maar ze kent wel alle straatjes van Nieuw-Zeeland. En we hebben voor haar betaald. Dus als we eenmaal ongeveer wakker zijn, en aangekleed, en nadat er is ontbeten en koffie gedronken, en het vuilnis is weggebracht naar de grote verscheidenheid aan vuilnisbakken, en het chemische dinges is gedingesd, bellen we Maryann op en klagen. Geeft niks, zegt ze, ik zorg dat er een nieuwe Miepie klaar ligt bij een winkel langs jullie route vandaag. Waar ga je heen? Doe maar bij het vliegveld, daar komen we zo’n beetje langs.
We blijven een uurtje geparkeerd staan bij de receptie van de camping, om in de camper te kunnen internetten en jullie allemaal nog jaloerser te maken. Daarna gaan we weer de baan op. Het werkt perfect, dat ophalen van een nieuwe SatNav. Ik koop er een oplaadsysteem bij voor onze computer, een systeem dat werkt via de sigarettenaansteker van de camper, want je kunt niet altijd rekenen op stroom op de campings.
Het stuwmeer is inderdaad mooi, maar het is een drinkwater-meer, dus je kunt er niet bij in de buurt komen. We maken foto’s (ook een voor jullie) en ik fantaseer over de beweegredenen achter de vormgeving van het overloopkanaal (of heet dat anders?). Ik denk dat de opdrachtgever heeft gezegd: ik wil dat het technisch goed en storingsvrij werkt, en dat het lang mee gaat zonder onderhoud. En het moet natuurlijk veilig. En het moet architectonisch en artistiek verantwoord zijn, en desalniettemin mooi om naar te kijken.
De harde wind drijft ons de unit weer in, en we rijden 100 meter verder en zien een weggetje naar beneden, naar een kreek waar het water uit het meer naar toe stroomt. De zee is vlak bij, we gaan lopen. Er vliegt meteen weer zo’n heilige ijsvogel voorbij. Ik zie maskerkieviten in een weiland, en diverse ganzen op de dam. Overal waggelen eenden. Een nieuwe aalscholver. Reigers die myriaden gaatjes in de zomp prikken met hun snavels. Er strijkt een ijsvogel neer op een dode tak in de zon, ver weg helaas. Ons pad loopt dood in de mangroven, en je kunt geen voet in de blubber zetten want die zie je nooit meer terug. Dus we keren om. Verderop langs de weg – Jolande bekijkt de maskerkieviten ook - is een zijstraat, misschien kan ik van daar af de ganzen beter kieken. Verboden toegang, drinkwater. Ik loop door, Jolande volgt de openbare weg naar een soort parkje. Er staat een kunstwerk, dat de grens met een nieuw stadje/streekje markeert. Parau. Er begint hier ook een ‘trail’, maar na een paar honderd meter moeten we omkeren: te steil, te modderig, dat wordt een ongeluk. Jolande ziet een waaierstaart in het oerwoud. Als we bijna terug zijn in het parkje, zitten er twee parelhalsduiven op het pad, die scoren we. Er vliegt wéér een ijsvogel voorbij.
Verder maar weer met de camper, naar het eind van de weg: alles loopt hier uiteindelijk dood. We vinden een plekje aan het strand met weer een hele verzameling nieuwe rariteiten: gevarieerde bonte pieten die van bont via gevlekt naar zwart gaan; een paartje Californische kwartels, die zijn dus verdwaald maar ze schijnen hier echt voor te komen; een hele groep prachtige Rosella’s (parkietachtigen). We gaan nog even verder tot we echt niet verder kunnen, tenminste niet zonder gevaar voor eigen leven. Een boothelling aan zee. Even kijken. Erg koud in de harde wind. Wat gaan we doen?
Terug. Naar huis. Het is vier uur en Auckland loopt leeg, we worden gefileerd. Het frenetieke gedrag van sommige chauffeurs blijft ons verbazen. Je leven wagen om een paar seconden eerder thuis te zijn.... Morgen hebben we een vol programma dat vroeg begint. Dus vandaag nog dit reisverslag maken, en foto’s bewerken. En nog even met de camper naar de receptie, voor het uploaden, want ook dat is tijdrovend.