A walk in the park

Nieuw Zeeland is een onrustig land, tenminste als je naar de bodem kijkt. Elke dag trilt er wel ergens iets, zodanig dat er op een website stond: als je de grond onder je voeten wilt voelen trillen moet je naar Nieuw-Zeeland gaan. Hier weten mensen het: ze leven op een breukvlak van twee aardschollen en dat heeft zo z’n consequenties. Er zijn waarschuwingssystemen en als er iets gebeurt checkt iedereen even of de buren ook weten dat er iets aan de hand is. Zoals vanochtend op het nieuws iemand uitgesproken nuchter zei: “Het begon te trillen en het hele huis schudde. We zetten de radio aan en hoorden dat het heftig was. De kinderen opgepakt, in de auto en weg. Alle buren checken even bij elkaar of ze het ook weten.” Wij leven in Nederland onder de zeespiegel en dat heeft ook zo z’n consequenties. Het is maar wat je gewend bent. Gisteren op onze boottocht legde de gids ons van alles uit over het vulkanisme. De prachtige rotsen die we zagen bestonden uit as en puimsteen: vulkanische oorsprong. Hij wees ons op “blowholes” waar hete gassen dwars door de hete lava naar buiten was gekomen en de lava vervolgens omheen wegstroomde. De patronen zijn nog goed te zien. Enthousiast ging hij door: “De vulkanen zijn hier dood, alleen op Hotwater Beach is er een klein restje over. Daar komt nog steeds stoom uit de grond en het wordt langzaam heter. Hopelijk geen slecht voorteken.” Om even het perspectief te tekenen: Hotwater Beach was 5 km van de plek waar wij voeren met het bootje. En verderop (lees een kleine 100 km) is het nog volop vulkanisch. Als het allemaal gaat zoals gepland gaan we met een helikopter naar een andere vulkaan en krijgen er een rondleiding. Deze bult is in 1886 nog opengebarsten, met 10 doden als gevolg. En wat is nou 130 jaar op de historie van onze aardbol? De onrustige aarde als toeristische attractie. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
Wij staan voorlopig op een erg rustige camping (we hebben wel 6 medestanders!) ergens in het binnenland van Waikato, het agrarische hart van het Noordereiland. Kamperen in Nieuw Zeeland is uitzonderlijk comfortabel als je gebruik maakt van de gewone campings. Die zijn allemaal uitgerust met prima sanitair en een keuken. De keuken heeft altijd één of meer kooktoestellen, aanrechten en wasbakken, een koelkast een vriezer, heet water en meestal een grote tafel waaraan je kunt eten. Verder is er vaak een buiten barbecue. Dit alles wordt dankbaar gebruikt door de kampeerders in tentjes en hele kleine minibusjes, net genoeg voor een bed, maar met helemaal niets méér. En het werkt prima’, iedereen laat de boel keurig netjes achter. Wij hebben weliswaar ons huisje bij ons, maar groente spoelen en de afwas doen is veel comfortabeler in de keuken. Vanochtend deed ik voor het eerst deze vakantie de afwas. Je kunt ook wild kamperen, maar dan moet je afzien van al deze gemakken.
Daarna was ons programma de Hamilton Gardens. Het blijkt een prachtig stadspark, geheel vrij toegankelijk voor iedereen die dat wil. Maar wel een heel bijzonder park. Voornamelijk bemand door vrijwilligers die bij de receptie braaf uitleggen wat er te zien is en ons voor 2 dollar een plattegrond verkopen. Er is ook een gratis plattegrond, maar die geeft minder uitleg. Het park bestaat uit een aantal thematuinen en een meer parkachtig deel. Er is een afdeling besloten thematuinen die allemaal ommuurd zijn (een klassieke Chinese tuin, een Japanse tuin, een Italiaanse renaissance tuin, een Engelse tuin, een moderne Amerikaanse tuin en een Indiase tuin), dan een aantal fantasie tuinen (o.a. quasi chinees), een Maori tuin (helaas even onder reconstructie), een groentetuin, kruidentuin, inheemse planten tuin, een bos, speelplekken, ruimte om de hond uit te laten, kortom, teveel om op te noemen. Het kostte ons een kleine 4 uur om het geheel te bewonderen. Het werd een behoorlijke wandeling. En voor ieder die ooit in Nieuw Zeeland komt: Hamilton Gardens zijn zeer de moeite waard.
Daarna terug en even in Cambridge boodschappen doen. Op de camping toch nog maar even wandelen, naar de stuwdam, waar we gisteren ontdekten dat we maar beter een paar kilometer konden omrijden, over Cambridge. Verboden voor voertuigen langer dan 5 meter. Daar komen we een Kiwi tegen die nieuwsgierig is waar we vandaan komen. Uit Nederland? Daar kom ik ook vandaan, uit Helmond. Zijn Nederlands is vrijwel verdwenen. Hij woont inmiddels 45 jaar in Nieuw-Zeeland en is één keer terug geweest: om z’n moeder te halen. Hij is inmiddels 75. Nieuw Zeeland is duidelijk z’n thuis. Hij woont aan de andere kant van de stuwdam en loopt elke dag over de dam, heen en terug, voor een rondje van zo’n 8 km. You have to keep moving, keeps you fit.