Het zit opnieuw mee

Om niet te zeggen: het zit wéér mee, of zelfs: het weer zit mee. Want de zon schijnt als een tierelier op ons neer, de weg is NZ-prima en vrijwel leeg, de eenbaansbruggen volgen elkaar op, en we reizen lekker kalmpjes aan verder in de één of andere richting, weet ik veel, schuin tegen de zon in, het staat in het programma en we doen het dus maar. Geen brood aan boord, geen bereik op de mobiele telefoon, de tank half leeg en de Jameson op 25%, nog in de verste verte geen zicht op aanvulling, en de helft van de creditcards doen het niet meer. Relax, man, je hebt vakantie. Wil je een dropje, makker?
Een week of wat geleden (ik kan het er nu wel even over hebben, het is toch rustig op straat), meldde ik dat ik een vogel had geknipt die qua uiterlijk en geluid alleen maar een zwarte valk kon zijn, ware het niet dat deze Australische vogelsoort in 1984 éénmaal in NZ is gesignaleerd en verder nooit. Of meldde ik dat niet? Omdat ik het niet durfde? Zou kunnen. Eén dezer dagen bladerde ik weer eens in mijn vogelboekje, en toevallig viel mijn oog op de bladzijde met de koekoeken. Niet dat mijn oog daar iets te zoeken had. In mijn achterhoofd passeerde de gedachte, dat een koekoek een lange staart heeft en onder sommige omstandigheden best op een valk kan lijken. Ha! dacht ik, en stuurde snel de unit terug naar het midden van de linker weghelft, het was vast en zeker een Long-tailed Cuckoo! Nou, vergeet het maar: de staart was niet lang genoeg en de rest klopte ook niet. Ik heb dus gedaan wat iedereen doet die een digitaal probleempje heeft: het bestand gewist. Problema? Nema problema.
Het gebrek aan brood hebben we opgelost met koekjes, koffie, chocolade en doorrijden. Waarnaartoe? Laat ik bij het begin beginnen, toen we nog lang geen honger hadden. Eerst naar de Fox Gletsjer. Die is net zo kil als de Franz Josef, maar de zon scheen. Het was een mooi eind lopen, want de berijdbare weg er naar toe was ondermijnd, weggespoeld, onveilig en afgesloten. De andere weg was niet voldoende hoog gesnoeid voor ons soort unit, er hing een balk dwars over op exact onze hoogte en we hebben de gok niet gewaagd. De weg was bovendien onhandig smal en steil.
Na dit bezoek aan het ijs – we konden er helemaal niet dicht bij komen, opnieuw vanwege de onveiligheid) ging de route verder langs SH6, terug naar de kust, langs stipjes op de kaart die geen van alle een nederzetting vertegenwoordigden en al zeker geen bakkerswinkel. Maar dat had ik al behandeld. Bij de kust is een wandelpad naar het strand en op dat strand zitten pinguïns. Yes Sir echte wilde vetganzen. En ze lieten zich nog zien ook, ongeveer zoals je een doelpunt ziet als je in de Kuip zit met een goedkoop kaartje. Jolande hoorde aan het gejuich wat er aan de hand was. Ze uitte zelf ook allerlei kreten, maar dat kwam vanwege de zandvliegjes, die het strand als natuurlijke verblijfplaats hebben maar mensenbloed als favoriete maaltijd. Soms bekruipt me het gevoel dat onze lieve Heer misschien een beetje boos was op ons, ook al had Hij ons nog niet geschapen toen Hij de insecten maakte. Hij wist immers alles al…
Dan weer terug wandelen, het was werkelijk een zeer mooi gebied en het stikte er van de varens en andere vegetatie. Er vlogen zelfs Kaka’s over. Of misschien waren het Kea’s. In Haast (ja, het heet hier echt Haast en het ligt op 43°50’ ZB) vliegen er in elk geval Kea’s over ons heen, ze roepen een beetje zeurderig hun eigen naam maar ze gaan zo snel dat ik alleen foto’s van hun achterste maak. Morgen beter? Morgen ook diesel en brood en zo, en vannacht N,N-diëthyltoluamide. Voor die zandvliegjes die (nog) niet in Jolande’s wijnglas zullen zijn verzopen als we straks het licht uit doen. Laat er maar een beetje wijn in staan, schat.