Vrijdag 3 november - Ramptoerisme

Gisteravond heb ik wat in een lokaal gidsje zitten bladeren terwijl Germen braaf met het reisverslag in de weer was. Het boekje was geheel gewijd aan de Florida Keys en Key West. Ik kreeg een visioen van een Mandelbrot figuur: terwijl je steeds verder in zoomt krijg je weer een extra laag detaillering, die nog steeds enorm is. Om even uit te leggen: we gaan naar Florida in het Zuidoosten van de Verenigde Staten. Daar hebben we een gidsje van met zo pakweg 350 pagina’s van wat je zo al kan doen. Hieronder vallen Florida, maar ook de beide Virginia’s, Alabama, Georgia en nog zo een paar staten. Toe vond ik een gidsje van Florida. Weer zo’n 350 pagina’s, maar nu met alles wat je zoal in Florida kunt doen, van het uiterste zuidpuntje tot de grensstreek met Georgia en Alabama. Hier in het appartement ligt een gidsje van de Florida Keys en Key West, een smalle eilandenstrook onder aan Florida. Weer 350 pagina’s met een heleboel details. Het doet ons beseffen dat et onbegonnen werk is om alles te willen bekijken en beleven. Maar het boekje bracht ons vandaag dan wel naar de Keys, te beginnen met de grootste: Key Largo. Daar is een botanisch park. Dat is dus iets anders dan vogeltjes. Verder is er een koraalrif waar je kunt snorkelen of met een boot met een glazen bodem naar net onderwaterleven kunt kijken. Het is het enige koraalrif in de Verenigde Staten. Germen heeft vergeten een zwembroek in te pakken, in het preutse Amerika kun je echt niet naakt zwemmen, en dus zal het een glasbodemboot moeten worden.
Eerst maar eens het botanische park, met een heleboel naambordjes van planten waarvan ik nu al niet meer weet hoe ze heten. De Gumboboom pikken we er gemakkelijk uit. Die is zo mooi roestbruin met een hele gladde bast. Daar hechten wurgklimmers niet goed aan. En als ze dat toch proberen, dan heeft de Gumbo nog een trucje om ze het af te leren. Hij kan namelijk geweldig goed vervellen, waardoor de hechtende klimmers weer los moeten laten.
Her en der in het bos zien we al sporen van Irma. Omgevallen en afgebroken bomen die allemaal dezelfde kant op zijn gevallen. Er zijn ook nog sporen van Andrew bij, maar dat is al een poos geleden, om precies te zijn in 1992. Die orkaan was heftiger dan Irma, maar ook kleiner. Irma was zo groot als de hele staat Florida. Germen ziet verder allerlei vogeltjes. Een ranger vertelt ons dat de soorten hier heel anders zijn dan op de andere Keys, omdat Key Largo veel hoger ligt (wel zo’n 4 tot 6 meter boven zeeniveau, terwijl de laatste Keys niet veel meer dan een meter boven de zeespiegel liggen).
Na onze ochtendwandeling gaan we op zoek naar koffie en daarna naar het John Pennekamp Coral Reef State Park. We kunnen er in, er zijn 2 wandelpaden open en het strand. De tochten met de glasbodemboot zijn vandaag afgelast. We treffen een vergelijkbare situatie aan met Flamingo gisteren. Door de stormschade zijn de gebouwen gesloten, de aanlegsteigers buiten gebruik, een deel van de wandelingen mogen ook niet. Het ziet er niet naar uit dat de boottripjes alleen vandaag niet door gaan. Ik probeer een telefoonnummer in Florida City van een organisatie die kanotochten regelt. Ze nemen niet op. Germen probeert bij de ingang van het park. Nee, er is geen enkele mogelijkheid om de riffen te bezoeken. Alles is stukgewaaid, de steigers zijn buiten gebruik in het hele gebied, er is geen internet, er is nauwelijks telefoon, het gaat nog wel een paar weken duren. Dat weten we dan maar vast. Hoeven we ook niet verder te zoeken. Wat nu? Laten we maar verder afzakken naar de zuidelijke en westelijke Keys. Die zijn allemaal door middel van bruggen met elkaar verbonden en vormen een lange rij van aan geschakelde eilandjes tussen de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan. Je rijdt dus tussen die twee enorme watervlakten soms om een stukje land dat maar net breed genoeg is voor de weg plus wat wegberm en een klein stukje strand. En dat alles dus niet veel meer dan een meter boven zeeniveau. Wat ongelofelijk kwetsbaar. Gelukkig bestaan die eilandjes wel uit koraal en kalksteen, dus ze spoelen niet direct weg. Hoe verder we komen, des te meer stormschade zien we. Hopen kapotgewaaide spullen, vermengd met takken en hele bomen. Her en der een bootje, een stacaravan of een kleine vrachtauto, soms goed herkenbare onderdelen van een huis, zoals een complete trap, een paar kozijnen en een basketbal bord. Ook uithangborden, een deel van de verkeersborden, dakplaten, muurplaten zijn weggewaaid, afgescheurd. Het geheel maakt een troosteloze indruk. Maar het uitzicht vanaf de 7 Miles Bridge is geweldig en de resten van de spoorweg die ooit alle Keys verbond zijn indrukwekkend. Ook deze spoorlijn is ooit door een orkaan getroffen en nooit meer hersteld. Dat was ergens achter in de jaren twintig.
Uiteindelijk komen we in de file terecht bij Big Pine Key. Gezien de enorme schade gaan we er van uit dat het park dat we hadden willen bezoeken ook wel dicht zal zijn. En dus keren we om. We hebben genoeg troep gezien, en verder naar het zuidwesten werd het steeds erger. Terug naar het vaste land, waar de schade aanzienlijk minder is, en daardoor al voor een groot deel is opgeruimd. Morgen bedenken we wel weer een nieuw plan. Er zou wel eens wat minder te doen kunnen zijn dan de gidsjes ons willen doen geloven. Maar die hielden dan ook geen rekening met Irma.