Donderdag 2 november - Everglades (1)

Nu zijn we echt over de plas. Nee, het is niet wat je denkt. Ik bedoel: we zijn wakker geworden in Florida, en dat impliceert dat we er geslapen hebben, ondanks allerlei ongewone geluiden. Nou, er had dan ook gerust een bescheiden kanonnetje kunnen worden afgevuurd naast ons bed. Vroeger zei ik dat dat door mijn zus kwam, maar dat was onjuist: het gebeurde nu ook, terwijl ik helemaal niet in de buurt van Jet lag.
Na de boodschappen (met ibissen op het parkeerterrein) gaan we er meteen op uit. In Florida meten ze de hoogte boven zeeniveau in voeten, net als elders in de VS, maar in Florida kan iedereen die voeten op zijn eigen vingers tellen. In het zuiden van de staat liggen de Everglades, een uitgestrekt natuurgebied waar in de regentijd overal water staat. Het is er nog platter dan bij ons, want wij hebben hier en daar nog een dijk. Al dat water valt uit de lucht en het stroomt heel langzaam naar het ZW, naar de zee. De stijging van de zeespiegel (waar ze ondanks Donald T. wel degelijk in geloven) zal hier tot drastische gevolgen leiden. Een paar decimeter hoogteverschil levert een geheel andere vegetatie op. Er zijn uitgestrekte vlaktes met alleen maar biezen en zo, daar kijk je overheen. Elders groeit moerasbos, en op een paar plekken is de grond droog genoeg voor echt bos. Dat noemen ze een Hammock. Je kunt er in slapen, denk ik.
Dat alles gaan we vandaag van dichtbij bekijken. Eerst naar het Visitor Center, waar een alligator-poel is, vandaag zonder alligators. Er zit wel een grappig soort bruin wier in. Dan door de toegangspoort en betalen ($25 voor een dag, $40 voor een heel jaar, en we gaan morgen weer), dan een zijweg in richting Royal Palm Lodge, die niet meer bestaat, en dan wandelen met een gids over de Anhinga Trail. Een Anhinga is een Slangenhalsvogel, een aalschover met een extra lange nek. Onze gids is een heerlijk relaxed and laid-back meisje dat bezig is haar Master’s te halen in Environmental Sciences, met een brok onderwijs er in. Kan zo aan het werk in het Witte Huis. Ze gaat meteen met ons groepje (plm 10 personen) op stap, want er zijn hele schoolklassen aanwezig en het inleidende praatje doet ze onderweg wel. Het is stralend weer, en er zijn inderdaad Anhinga’s, en ook één alligator. Die moet je in het droge seizoen komen zien, dan liggen ze in rijen in de modder.
Alligatormoeders zijn in geen enkel opzicht geëmancipeerd, en zo zorgzaam dat ze levenslang in de kinderen zitten. Ze bouwen elk jaar een nest (van 3 voet hoog, je snapt wel waarom) en leggen daar ruwweg drie dozijn eieren in. Die veranderen in piepkleine alligatorretjes, mamma helpt ze met haar hoektanden uit de taaie eierschaal en draagt ze in haar bek naar fatsoenlijk water. Ze waakt drie jaar lang over haar kroost, hetgeen dus betekent dat ze drie jaargangen kroost bewaakt, levenslang. Marie word wijzer.
Zulke leuke dingen leer je dus op zo’n wandeling. We rijden verder het park in. Het is ongeveer een miljoen ‘acres’ groot, oftewel 250.000 hectare, en er zitten anderhalf miljoen alligators. Wij piknikken bij een meertje en zien een ijsvogel aan het werk. Meer niet, dus verder maar. Het park heeft veel schade geleden onder wervelstorm Irma, en nog niet alles is hersteld. We passeren een bord: no restrooms beyond this point. De weg is echter wel vrij; hij eindigt zoals altijd bij Flamingo, waar je de Golf van Mexico kunt zien. Hier ontbreekt elke vorm van beschaving nu even, zelfs het kapitalisme: er is niets te koop. Maar wandelen kan. Rond een ondiepe jachthaven waar krokodillen in zwemmen. Die leven in zout water, zo kun je ze dus onderscheiden van alligators. We horen intussen alsmaar vogels roepen, tamelijk muzikale tonen, en er vliegt ook wel het één en ander, maar het duurt even voor we begrijpen dat het om visarenden gaat, met jongen. Veel. Ik had al wat van die slordige takkenbossen gezien op vreemde hoge plekken, maar daarvan had ik Irma de schuld gegeven. Het waren dus nesten; ééntje was nog bewoond.
Nu zitten we uit te rusten. Jolande heeft heel wat moeten improviseren om in ons appartement te kunnen koken, want óf die Amerikanen koken erg apart, óf dit appartement is erg apart. In de keukenkastjes bleken elektrische kooktoestelletjes verstopt te zitten, verder is er een grote microwave. Buiten, ja, daar staat zo’n BBQ op butagas, maar dat helpt niet zo als je aardappels en broccoli en een boerenomelet wilt eten.
Zo. Nu de foto’s nog. Het is 10 uur in dit lokaal. Zucht.