Dinsdag 21 november - Aan de Goudkust

Rondom dat luxueuze bed strekt zich een gebied uit waar heel veel mensen graag willen wonen, net zoals aan de côte de, laten we zeggen, azur. Die is genoemd naar de kleur van de zee, de Mediterrannée, maar iedereen die daar geweest is, weet dat het water niet altijd roze is en manengeur. Dat zal hier in Florida niet anders zijn. Om een voorbeeld te noemen: de dag begint met een fikse stortbui, en we moeten overal wachten voor bruggen die omhoog gaan, zodat onze gemiddelde snelheid ernstig heeft te lijden en we ons doel ettelijke minuten later bereiken dan we zouden willen. Eén doel is een natuurgebied met een rivier er in, die zo ernstig kronkelt dat je gaat denken aan een paling met colitis ulcerosa. We rijden er binnen, of beter: we glijden er binnen, want er mag dan van alles aan te merken zijn op de manier waarop onze huurauto omgaat met de aardoliereserves, het comfort is buitengewoon. Eerst een uitkijktoren op een berg, in totaal klimmen we tot 35 meter boven NAP, dus dat is de Paasheuvel plus de onderste 5 meter van een eeuwenoude beuk. Ja, ook hier kennen ze dit soort humor. Maar de ‘berg’ is een eerlijk duin, van zand, en erg oud. Er zit een torenvalkje op een dooie boom.
Dan naar een alligatorduiker, onder de weg door. Er is een vlonder om het ongedierte vanaf te bekijken, maar er is even geen ongedierte vandaag. Dan een visitor center, en een concessie voor de rondvaartboot, die ons straks zal vermaken. We hebben nog even tijd voor deze boot vertrekt, en benutten deze (tijd) door helemaal terug te rijden, pardon glijden, naar de ingang, waar een plek is waar Eastern Scrub-jays zitten. Een hele familie, zegt men ons. Wij denken aan vorige USA vakanties, in het westen, en aan de grote aantallen Western Scrub-jays die we daar overal zagen. Hier kent men de vogels kennelijk bij naam en toenaam. We wandelen op de aangegeven plek en Jolande ziet er een. Tegen de zon, dus we lopen er omheen om met de zon mee te kunnen kijken. Steeds weer een foto, want hij kan zo maar wegvliegen. Dat doet hij ook, maar dan is er al een andere gaai in beeld. Binnen enkele minuten zitten er twee op enkele meters afstand, en op de foto’s zien we dat ze allemaal geringd zijn. Ja, we kennen onze Eastern Scrub-jays bij naam en toenaam, want we hebben ze allemaal ettelijke malen gevangen, geringd, namen gegeven, en weer losgelaten.
Het is erg warm, dus we vinden het geen probleem dat onze zoektocht naar deze gaaien nu afgerond is. We glijden weer het hele park door, nuttigen een eenvoudige doch voedzame maaltijd bij de rivier, en gaan aan boord van de rondvaartboot. Die brengt ons in een half uurtje naar een aanlegsteiger waar ooit Trapper Nelson heeft gewoond en gewerkt. Onderweg vullen we een papiertje in waarmee we het goed vinden dat we worden gefilmd. Want er is iemand die ons wil filmen, vanwege de website van het Jonathan Dickinson State Park. Maar laten we niet afdwalen, ergens na Pasen 2018 kun je de beelden bekijken. Adembenemend, zeg maar, but don’t hold your breath.
Trapper Nelson is een legende hier. Hij heette heel anders, Vincent Nostokovich of Vincent Natulkiewicz, maar dat was hem te ingewikkeld. De man werd rond 1909 geboren in New Jersey, maar hij was onrustig van aard, als tiener al, en extreem ondernemend. Toen zijn vader hertrouwde liep hij weg, zoals wij dat noemen. Hij belandde na enige omzwervingen in Florida, en leefde in een zelfgemaakte plantage, waar hij zich prima kon redden. In die tijd was Florida woest en ledig (zie Genesis) en de enige toeristen waren ouderwets welgesteld. Trapper Nelson hulde zich kennelijk in een bandana en een zwembroek en stelde zich aan als Tarzan, en al gauw kwam men hem bezoeken, the Wild Man of the Loxahatchee. Per boot, die kronkelende rivier op. Hij zag daar wel geld in, en vroeg entree als men aan land wilde op ‘zijn’ grond. Hij was een goeie trapper (nee, dat heeft niets met bier te maken: dat zijn trappisten. En begin nou niet over trapezewerkers of over grote of kleine of partèrretrappen, da’s allemaal flauwekul en daar hebben we nu geen tijd voor. Ik probeer hier een kort en bondig verslag te schrijven, ja?) en zijn bezoekers bekeken zijn alligators, zijn raccoons, ratelslangen: een hele zoo. Hij plantte bamboe, exotische fruitbomen en ananassen, noem maar op. Hij had zelfs een zwarte panter. [Zwarte panters zijn zeldzame mutanten, de gewone panter komt in Florida voor; er is slechts één andere zwarte Florida-panter bekend. Nelson verkocht zijn zwarte exemplaar uiteindelijk aan een circus in New York. Voor $2500. Hoezo hoofdzaken en bijzaken en afdwalen en tijdverspilling? Dat maak ik zelf wel uit, ik ben vandaag de auteur en als ik een zijweg wil, komt er een zijweg. Okay?]. Hij leefde weliswaar ver weg van de beschaving, daar in zijn eigen jungle, maar hij was slim genoeg. Toen de crisisjaren kwamen, had hij een beetje geld, en daarmee kocht hij grond. Het was toen zo dat iedereen’s belastingschuld openbaar was, en als je drie jaar achtereen niet kon betalen, was je kwetsbaar: als iemand anders jouw schuld afloste, kreeg hij al jouw bezittingen. Zo verwierf Nelson duizenden acres. Enfin, geld maakt niet gelukkig, en hij was nog net geen zestig toen hij op raadselachtige maar zeker tragische wijze aan z’n eind kwam. Wat nou onduidelijk? Ik zeg het zoals het is. Raadselachtig. Zelfmoord? Wie heeft het hier over zelfmoord? Je moet niet alles geloven wat ze tegen je zeggen. Toen ze hem vonden was hij al een week dood, dus er is geen bewijs. Als ik alles wist, stond mijn naam op de voorpagina van de Bijbel, ja? En ik word een beetje moe van al deze interrupties. Zijn nakomelingen verkochten de hele mikmak voor bijna 2 miljoen dollar, en de koper verkocht vrijwel alle grond aan de USA defensie en werd schatrijk door het beetje wat hij zelf hield. Daar staan nu hele dure huizen op, neem ik aan. Groot is mooi en veel is lekker. Wij stappen weer in de rondvaartboot. Stroomaf gaat sneller. Geen ijsvogels, alleen een stel schildpadden (Loxahachee betekent schildpaddenrivier). Je kunt niet alles hebben, en als je het wel kon, werd je nog steeds niet automatisch gelukkig. Het gaat om de reis, niet om het doel.
Nu nog even naar een ander park, met wandelingen, zo kort dat ik nu moet ophouden met de beschrijving om niet alle verhoudingen uit het oog te verliezen. Dan naar het hotel, via een benzinepomp. Een luie namiddag, een luie avond: helemaal goed. Morgen inpakken en wegwezen. Hoezo geen zin in? Je hebt een ticket, ja?