Maandag 20 november – Van Oak Hill naar Jupiter

Nee, we gaan niet de ruimte in, ondanks het feit dat we nog steeds dicht bij het Space Center zitten. Die raket wou de lucht niet in, dus die andere planeet halen we nog even niet. Maar we gaan wel verkassen. Genoeg is genoeg. Dat hadden we gisteravond al besloten. We gingen niet alleen de verhalen uploaden, we gingen ook een hotel zoeken waar we de laatste twee nachten gaan doorbrengen. En ik wil een goed hotel. Eerst kijken waar dat ongeveer zou moeten zijn, want er is nog wel het een en ander aan leuke dingen te bekijken onderweg. Het moet dicht genoeg bij een paar parken zijn die we nog niet hebben gezien, en niet eindeloos ver van de luchthaven. Vlak boven Miami ligt ook nog een waterige vlakte die vooral in stand wordt gehouden voor de eenden die er massaal door zouden trekken. Kan op de valreep nog net meegenomen worden. Terwijl ik onze verhalen en foto’s de elektronische snelweg op stuurde keek Germen op de kaart. En zo viel ons oog op Jupiter en een hotel dat Wyndham Grand Jupiter heet. Gereserveerd, adres opgeschreven, klaar.
Inpakken is vanochtend even wat meer werk. In verband met de rondzwervende kakkerlak pakken we alles uit en speuren koffers, kleren en alle rommeltjes nauwkeurig na op verstekelingen. Niet te vinden. Ik ga nog even boos doen tegen de huisbaas. Er wordt me beloofd dat ik een deel van het geld terug krijg via Tripadvisor, want op die manier hebben we geboekt. We wachten het maar af. In elk geval heb ik mijn hart gelucht, en dat is ook wat waard.
We gaan naar de Blowing Rocks. Florida lijkt dan wel erg zompig (en is dat ook), het wordt beschermd door een barrière van kalksteen. Daaruit bestaan de Florida Keys, het barrier reef, maar ook de Atlantische kust. Je ziet er alleen bijna nergens iets van, want het ligt net onder het oppervlak, ondergestoven onder het zand. Bij Blowing Rocks komt het er net bovenuit, op sommige plekken wel tot 2 à 3 meter. En dat is voor Florida een hele hoogte. Als het stormt of erg hoog water is komen de golven door de rotsformaties heen en zorgen voor waterfonteinen van wel 16-17 meter hoog. Daar dankt de formatie zijn naam aan. Wij zijn er bij laag water en dus zijn er geen fonteinen te bewonderen. De rotsen zijn wel aardig, en ongelofelijk klein. De duinen ook. Ik vraag me af hoe zo’n laag duinenrijtje de kust kan beschermen tegen de Atlantische oceaan, die toch veel grotere golven heeft dan onze Noordzee. Germen zegt dat dit komt van de Golfstroom, die vlak onder de kust van Florida loopt met een enorme snelheid, en die alle golven geweldig afremt. In de verte zien we de oceaan van kleur veranderen, van donker naar een licht grijsgroen. Zou dat die Golfstroom zijn die ons ook relatief warm houdt in Nederland? Er zijn uiteraard de nodige piepertjes op het strand, we lopen een rondje. Terug naar het bezoekerscentrum, er is nog een pad de andere kant op. En dan ben je bij de lagune van de Indian River. De hele landtong is hier nog geen kilometer breed en hij ligt er nog steeds, pal tegen die oceaan aan. Aan de lagune kant zien we weer resten van Irma, aangespoelde kokosnoten die soms tot 30 meter landinwaarts liggen. Er zit ook de nodige andere rommel tussen. We lopen door een waas van libellen, het zijn er vele honderden. Maar goed dat ze niet bijten. Vlak bij de uitgang ontdekt Germen weer een voor hem nieuwe soort. Het blijkt een dwerglijster te zijn. Zijn dag is ook weer goed.
Op weg naar het hotel. We kloppen het adres is ons navigatiesysteem. Wordt niet herkend. We hebben nog een tweede adres. Kennen we ook niet. Wel iets dat er op lijkt. Dat blijkt niet het goede te zijn. We rijden Jupiter weer uit zonder succes. Terug maar weer. Nog een keer op zoek naar een MacDonalds? Er zal inmiddels wel een bevestiging in mijn e-mail zitten met wat aanwijzingen. We vinden een betere oplossing. Bij het eerste het beste hotel stoppen we. Ze zullen ongetwijfeld weten waar de concurrentie zit. En jawel, ik krijg keurig de richting uitgelegd, en het blijkt prima te kloppen. We geven de autosleutels af, de auto wordt voor ons geparkeerd. En als we een 0 bellen komen ze de auto weer keurig voorrijden. Helaas is het parkeren niet gratis.
Het hotel is wat je mag verwachten van 4 sterren. De kamer is ruim, er zijn goede stoelen, er is internet, de airco maakt nu eens geen herrie, er zijn 3 restaurants waar we kunnen eten, een king size bed waar ontelbare kussens op zijn gepositioneerd: dat is in de mode. Tijd om te relaxen. Omdat we nu drie nachten slecht hebben geslapen in een hangend soort van bed waar je òf op een helling lag, òf boven op elkaar, hebben we de fut niet meer om de buurt te verkennen. Ik zie vanuit ons kamerraam dat de stammen van de palmbomen in kerstsfeer zijn uitgedost. Die foto houden jullie te goed. We gaan gewoon hier eten. De bar levert tapas die prima eetbaar zijn, maar zoals alles in Amerika vrij groot. De serveerster geeft aan dat je toch wel 2 per persoon nodig hebt en daarna een toetje. We zijn inmiddels wijs geworden en bestellen een salade en 2 tapas. Daarna nog een derde tapa erbij en we zijn allebei prima verzadigd zonder een overvol gevoel. En dan lokt dat grote bed, maar dat is bezet met al die kussens. Ik verklaar ze de oorlog en ik win eindelijk een kussengevecht. Hmmmm, nu kan ik gaan liggen. Ogen dicht. Heerlijk.