Zondag 19 november – Meer Merritt Island

Vannacht werden we geplaagd door de aanwezigheid van een kakkerlak in de ‘cabin’. Het bed is een soort vierkante schotel, zodat we voortdurend naar het midden dreigen te glijden dan wel rollen. We staan op na een slechte nacht en beginnen ons kalmpjes aan ruimmaats kwaad te irriteren over dit onderkomen.
Buiten straalt gelukkig de zon alsof hetgeen eten is. Jolande zit er al van te genieten als ik onder de douche vandaan kom en mijn handdoek over de balustrade van het dekje hang. Dit dekje is groot genoeg voor 2 stoelen en een klein tafeltje; de deur kan dan nog net open. Ik ga weer naar binnen, want ik moet nog een broek aan, en schoenen. Dan ga ik een visarend knippen, die schuin boven Jolande bezig is een visje te verorberen. Vlak naast hem zit een kraai te schelden, en nu en dan hipt de kraai wat dichterbij. Dan spreidt de visarend even zijn vleugels en maakt een snelle pik-beweging in de richting van deze lastpost, die zich steeds schielijk terugtrekt maar toch blijft zeuren. Ja ja, de natuur is een wonderbaarlijk iets.
Ons plan, dat we feilloos uitvoeren, is als volgt: eerst langs de Biolab Road rijden om naar vogels te zoeken, dan naar het bezoekerscentrum waar ze ons adviseerden om langs de Biolab Road te rijden, dan voor de tweede keer de Black Point Wildlife Drive nemen. Jolande geniet dankzij haar verrekijker veel meer van dit soort toerisme dan voorheen.
Het begint met een slang op straat, een Eastern Diamond-back Rattlesnake = Oostelijke Ruitrugratelslang. Lekker in de zon op het asfalt. Ik rijd er omheen, want slangen zijn lieve diertjes, en dan achteruit terug voor de foto. Jolande blijft in de auto zitten, raar hoor.
We vinden de zijweg die Biolab Road heet. Er zal hier dus ooit wel een Biolab gestaan hebben. Laten we ons maar niet afvragen wat de USA defensie daar uitspookte. Links van ons is open water, rechts zijn wetlands. Alligators genoeg, zelfs drie op één foto, maar geen nieuwe vogels. Aan het eind van de Road is een bemand gebouwtje waar je toegang mag betalen voor dit gebied, maar dat hebben we aan het begin al gedaan. Bij het gebouw hippen Oostelijke Struikgaaien in de berm, maar deze laten zich vervolgens absoluut niet fotograferen. Gajes is het.
Jolande had nog schildpadden tegoed. Er steekt er eentje over, en als ik er bij afrem, trekt hij zich terug in zijn schild. Bij het bezoekerscentrum zitten er twee op een vlotje in een vijver. Dus dat is ook weer geregeld. We eten onze boterhammetjes hier op. De lucht betrekt intussen en er steekt een beetje wind op. In het stukje park bij het bezoekerscentrum is niets te bespeuren behalve die schildpad.
De rondrit over de Black Point Wildlife Drive vindt dus plaats zonder direct zonlicht, maar dat kan ook leuke foto’s opleveren. Nu en dan drupt er wat fijne regen omlaag. Er zit een zwerm Epauletspreeuwen in de bosjes langs de weg. De mannetjes hebben fraaie rode veren op hun schouders (ellenbogen eigenlijk, maar dat geeft niks), maar je ziet het rood alleen als ze vliegen. Het valt niet mee om ze scherp te schieten.
Die struikgaaien zitten ons nog dwars, maar er is op de terugweg nog een Trail, die Scrub Ridge Trail heet, en je kunt niet weten. We lopen een eindje en keren dan haastig terug voor een nieuwe, dikke laag muggenafbijtmiddel. Dat helpt. Er zitten grondspechten en diverse zangers, en meer van die Red-winged Blackbirds. We horen iets dat heel goed een Scrub-Jay zou kunnen zijn. Nou, dat was het dan wel. Terug naar de sta-caravan.
We nog voor twee nachten betaald hier, maar het vooruitzicht lokt ons niet aan. Enfin, eerst maar eens weer naar de MacDonalds, om dit allemaal up te loaden. Gisteren en vandaag, boffen jullie even?