Zondag 5 november: Big Cypress Natural Preserve

Een vriendelijke dame wees ons gisteren op de mogelijkheid om naar de Shark Valley te gaan. Daar is een treintje dat je naar een uitzichtpunt over de Everglades brengt. Bovendien is er een eindje verder een ‘Loop Road’ waar veel te zien valt. Aangezien dit geheel niet op Germen’s reisschema staat lijkt ons dat een prima plan. En dus gaan we welgemoed op weg, op het ongoddelijke uur van 9 op zondagochtend. We hebben de Turnpike vrijwel voor ons alleen. Het schiet dus prima op. We komen langs uitgestrekte moerasvlaktes, indianendorpjes en het onvermijdelijke indianen Casino. De weg is recht, er wordt een brug gebouwd om meer water de Everglades in te krijgen. De weg blokkeert de invoer te veel, ondanks de vele onderdoorgangen. Germen zit achter het stuur te mopperen dat hij zijn lange mouwen T-shirt niet bij zich heeft. Het is bewolkt en “slechts” 22 graden buiten. Het helpt niet dat ik uitleg dat het in de auto 20 graden is en we gewoon allebei in een T-shirtje zitten zonder het koud te hebben. Bovendien ligt er een trui in de kofferbak, die helpt om onze koele spullen koel te houden. Ja, maar, als jij die nou aan wilt? Weinig kans, bij 22 graden. Mopper, mopper, mopper…. En dan komt de eerste echte domper. Het park is dicht in verband met herstelwerkzaamheden. Dus geen treintje en geen uitzichtpunt. Dan maar door naar de Loop Road. Die vinden we zonder problemen. We rijden zo’n 5 km en dan is de weg afgesloten. Te veel water. We parkeren en gaan wandelen. Er is toch niemand, we kunnen prima op de straat lopen. Intussen is de zon doorgebroken en wordt het toch wel erg lekker. Er wordt gevogeld en gebotaniseerd. Het is er heerlijk. Een stelletje Duitsers (of zijn het Scandinaviërs? Nou ja in elk geval iets met zo’n soort accent) vraagt hoopvol of we ook alligators hebben gezien. Nee, vandaag nog niet. Ze rijden verder. Na een klein uur gaan we dat ook maar eens doen. We vinden een Visitor Center van de Big Cypres National Preserve. Er is een plankier vlak voor het gebouw, langs een sloot. Prima plek voor alligators. Ze zwemmen alsof ze op de foto willen. Het Duitse stelletje (of waren het Scandinaviërs?) komt hier volop aan zijn trekken. Weer een paar toeristen gelukkig. We worden prima geholpen door een Ranger die ons uitlegt wat we allemaal kunnen doen en ons een plattegrond mee geeft vol met gemarkeerde hoogtepunten. We gaan naar een wandeling van wel een hele mijl! Pas op, we gaan op fitness excursie! Daar kunnen we allerlei vogels zien en met een beetje geluk ook alligators. Ja maar, die hebben we al. En dan is er nog een onverharde weg van 16 mijl met een heleboel natuur. Die weg is ook begaanbaar voor gewone auto’s. Yippee, er is iets open! De wandeling door het Big Cypress National Preserve levert prachtige spiegelende beelden op van moerascypressen met hun knieën boven water, allerlei waterplantjes en vogels die zich verborgen houden. En het is inmiddels warm geworden. De thermometer wijst 29 graden aan (interessant detail: onze auto is Amerikaans met een Europese inslag. De afstand wordt in km gegeven in plaats van Miles. Hetzelfde geldt voor de GPS. Maar de snelheidsmeter is in Miles. En de temperatuur weer in graden Celsius in plaats van Fahrenheit. Very confusing.) De onverharde weg biedt eindeloos vermaak van allerlei vogeltjes in grote hoeveelheden en meer alligators, heel veel alligators. En als kers op de taart een bosooievaar. Niet zo’n zwarte als we in Europa hebben, maar wit met een zwarte buik en een lichtgele snavel. Daar komen vast rare kindertjes van.
De rest is de moeite van het verhalen niet waard. Everglades City lijkt wel Scheveningen, de inwoners van de indianendorpen zien je liever gaan dan komen, en het uitzicht is ook niet geweldig. Kortom, home James, and don’t spare the horses. Als we na de boodschappen thuis komen is het nog steeds warm met en luchtvochtigheid van ten minste 95%. Buiten op ons terrasje met een biertje, en wachten tot het genoeg afkoelt. Binnen draait de airco.