Maandag 6 november – Gemengde berichten
Door: Germen
Blijf op de hoogte en volg Germen en Jolande
06 November 2017 | Verenigde Staten, Homestead
Vanochtend is de pijn in Jolande’s been niet verminderd, en ze vindt dat er iets aan moet worden gedaan. En daar heeft ze gelijk in. Het is een paar dagen na de vliegreis begonnen, en lange vliegreizen kunnen trombose veroorzaken. Dus naar het lokale Homestead Hospital. Mocht dit iemand bekend voorkomen, dan verbaast ons dat niet. De diagnose wordt snel gesteld, en een plan gemaakt. Eén dag in het ziekenhuis, morgen kunt U waarschijnlijk wel weer doorgaan met vakantie vieren, met een pilletje om de bloedstolling te reguleren.
Terwijl Jolande wordt onderzocht, wandel ik in het park van het ziekenhuis rond en fotografeer een waterkip en een bleshoen. De ‘Security’ vindt me verdacht, maar als ik ze de foto’s laat zien, vragen ze of ik svp het gebouw niet wil kieken, verder mag ik doorgaan. Ze zoemen weer weg in hun golfkarretje. De Homestead Security bevalt me beter dan de Homeland Security.
Dus nu zit ik hier heel alleen Kerstfeest te vieren. Zul je geen griezelige verhalen gaan schrijven, Germen? Dat maakt de mensen maar aan het schrikken en het is nergens voor nodig. Nee schat, ja schat. Het is zeven minuten rijden, dus ik ben al drie keer op bezoek geweest, en heb Jolande haar kerstkaart-materiaal gebracht, tegen de verveling, en de oplader voor haar telefoon. Daarna toch maar een paar uur de Everglades in. Foei wat heet is het daar. Alles houdt siesta. Ik zie te laat dat één langwerpig individu dit midden op straat doet, maar gelukkig zie ik in mijn spiegel deze slang naar de kant van de weg kronkelen en in het gras verdwijnen.
Langs de enige weg door dit park zijn allerlei plekken waar je kunt parkeren en wandelen. Mijn eerste plek is in het bos. Een katvogel en een breedvleugelbuizerd, en een groepje gele vlinders die bezig zijn met de volgende generatie. En wéér die palmzangers. Verder maar.
Ik stop voorbij een parkeerhaventje (want ook dat zag ik te laat) en keer om, want er loopt een “houten” vlonder-pad de wereld in, door een uitgestrekt gebied met dwerg-cypressen. Dat zijn moeras-cypressen die bij gebrek aan voedsel niet hun gewone, respectabele hoogte kunnen bereiken. Het water is hier te schoon. Het vlonder-pad (boardwalk) bestaat uit een houten skelet met plastic planken om op te lopen, dat zie je hier overal. Ik vermoed dat de planken deels uit houtvezels en deels uit gekringloopte (kringgelopen?) plasticvezels bestaan, net als het materiaal van Jolande’s moestuinbakken. Ik loop 5 cm boven het water en speur vergeefs naar levende wezens, afgezien van die cypressen. Eén vogeltje maakt zich met een verhit tsjilpgeluidje uit de voeten. Maar wacht: daar in het water zwemt een vis. En daar nóg één: een Florida gar. Lang, slank, bruin gevlekt, rare spitse snuit. Die hadden we alleen nog op borden gezien. Zou de foto de moeite waard zijn? Mijn pet begint te smeulen, dus ik ga maar weer afkoelen in de auto. Nog één wandelingetje dan, in een Mahogany Hammock. Schaduw. Weer vlonders. Franse toeristen die klagen over les moustiques en le châleur épuisant, Duitsers die braaf luisteren als ik ze wijs op de Blau-Graue Mückenfänger. Deze kleine slimmerikjes hebben het begrepen: niet te veel bewegen, geen geluid maken, rustig langs een takje hippen en er de muggen van af eten. Het zijn maar kleine mugjes, en ik kan het weten want ik heb mijn gezicht niet met bug juice ingesmeerd. Goed kauwen, niet te veel tegelijk in je snavel proppen, en veelvuldig even uitrusten, in de schaduw. Zo komt Jan Splinter door de winter. Heus, het is november, ook hier.
Terwijl Jolande wordt onderzocht, wandel ik in het park van het ziekenhuis rond en fotografeer een waterkip en een bleshoen. De ‘Security’ vindt me verdacht, maar als ik ze de foto’s laat zien, vragen ze of ik svp het gebouw niet wil kieken, verder mag ik doorgaan. Ze zoemen weer weg in hun golfkarretje. De Homestead Security bevalt me beter dan de Homeland Security.
Dus nu zit ik hier heel alleen Kerstfeest te vieren. Zul je geen griezelige verhalen gaan schrijven, Germen? Dat maakt de mensen maar aan het schrikken en het is nergens voor nodig. Nee schat, ja schat. Het is zeven minuten rijden, dus ik ben al drie keer op bezoek geweest, en heb Jolande haar kerstkaart-materiaal gebracht, tegen de verveling, en de oplader voor haar telefoon. Daarna toch maar een paar uur de Everglades in. Foei wat heet is het daar. Alles houdt siesta. Ik zie te laat dat één langwerpig individu dit midden op straat doet, maar gelukkig zie ik in mijn spiegel deze slang naar de kant van de weg kronkelen en in het gras verdwijnen.
Langs de enige weg door dit park zijn allerlei plekken waar je kunt parkeren en wandelen. Mijn eerste plek is in het bos. Een katvogel en een breedvleugelbuizerd, en een groepje gele vlinders die bezig zijn met de volgende generatie. En wéér die palmzangers. Verder maar.
Ik stop voorbij een parkeerhaventje (want ook dat zag ik te laat) en keer om, want er loopt een “houten” vlonder-pad de wereld in, door een uitgestrekt gebied met dwerg-cypressen. Dat zijn moeras-cypressen die bij gebrek aan voedsel niet hun gewone, respectabele hoogte kunnen bereiken. Het water is hier te schoon. Het vlonder-pad (boardwalk) bestaat uit een houten skelet met plastic planken om op te lopen, dat zie je hier overal. Ik vermoed dat de planken deels uit houtvezels en deels uit gekringloopte (kringgelopen?) plasticvezels bestaan, net als het materiaal van Jolande’s moestuinbakken. Ik loop 5 cm boven het water en speur vergeefs naar levende wezens, afgezien van die cypressen. Eén vogeltje maakt zich met een verhit tsjilpgeluidje uit de voeten. Maar wacht: daar in het water zwemt een vis. En daar nóg één: een Florida gar. Lang, slank, bruin gevlekt, rare spitse snuit. Die hadden we alleen nog op borden gezien. Zou de foto de moeite waard zijn? Mijn pet begint te smeulen, dus ik ga maar weer afkoelen in de auto. Nog één wandelingetje dan, in een Mahogany Hammock. Schaduw. Weer vlonders. Franse toeristen die klagen over les moustiques en le châleur épuisant, Duitsers die braaf luisteren als ik ze wijs op de Blau-Graue Mückenfänger. Deze kleine slimmerikjes hebben het begrepen: niet te veel bewegen, geen geluid maken, rustig langs een takje hippen en er de muggen van af eten. Het zijn maar kleine mugjes, en ik kan het weten want ik heb mijn gezicht niet met bug juice ingesmeerd. Goed kauwen, niet te veel tegelijk in je snavel proppen, en veelvuldig even uitrusten, in de schaduw. Zo komt Jan Splinter door de winter. Heus, het is november, ook hier.
-
07 November 2017 - 16:03
Erna:
Zeg, is dat jullie manier om de Nederlandse gezondheidszorg te ontzien, een beetje in een buitenlands ziekenhuis gaan liggen? Wel even schrikken, beterschap! -
07 November 2017 - 16:22
Joke:
Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben. Vervelend voor Jolande dat haar been zo opspeelt. Gelukkig lijkt het erop dat het min of meer snel weer opgelost kan/zal zijn. En hopelijk klopt dat ook en kunnen jullie morgen de reis weer vervolgen. Wens haar heel veel beterschap en nog veel vakantieplezier voor jullie beiden -
07 November 2017 - 17:04
Aad:
Heb je nu een Carl Hiaassen gekocht? "Stormy Weather" is the one for you!
Wel moedig om het Amerikaanse gezondheidssysteem in te gaan.
Ik hoop (maar reken erop) dat je in orde bent met de verzekering. De prijzen daar zijn out-of-this-world. -
07 November 2017 - 17:23
Rita En Joop:
Doen jullie aan stuivertje wisselen , vorige keer Germen nu jij. Hopelijk mag je morgen het ziekenhuis weer verlaten, en verder genieten van jullie vakantie. Wij wensen je veel beterschap en nog veel plezier samen. -
07 November 2017 - 18:44
Marion:
Oeps, akelig!
Doet mij denken aan de US reis van Hans en mij met 60 spuitjes Fraxiparine in de handbagage.
Gaat best, hoor.
Sterkte! -
07 November 2017 - 19:59
Frederieke:
Beterschap en goede reis verder! Ik lees weer gezellig alles mee. Groet, Frederieke -
08 November 2017 - 01:32
Germen En Jolande Postma-Schoemaker:
Ja, Erna, en Ria en Joop: Ja, zo doen wij dat, en we zijn bovendien bij een buitenlandse maatschappij verzekerd. En het gaat niet over stuivertjes.
Ja, Joke, het was allemaal in ongeveer 24 uur opgelost, al zal het nog een poos duren voor het gestolde bloed in Jolande’s been helemaal is opgelost.
Ja, Aad: Double Whammy, over akelig verknipte sportvissers plus zoveel corrupte politici dat ik bijna naar huis wil. Vandaag werd ik buiten een winkel aangesproken door een stemmenronselaar die zijn verhaal begon met: “she’s already been elected, we’re just dealing with the aftermath now, settling the last few details. You can still be in with her”, terwijl de verkiezingen nog komen. Amerikanen stemmen alléén op winnaars. Stormy Weather staat op m’n lijstje. En inderdaad, de prijzen zijn buitenaards. Maar ja, die dikke met dat touwhaar laat straks natuurlijk een enorm gat in de begroting achter, en de Irma-schade is nog niet hersteld.
Nou, Marion, Jolande mag slikken, ze hoeft niet te prikken.
Fijn, Frederieke: een ster bestaat alleen dankzij zijn/haar fans.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
