California, here we come!

Even sloeg gisteravond de paniek toe, toen we op de luchthaven probeerden onze boarding passes te printen. We waren op het vliegveld omdat we onze auto hadden ingeleverd. De laatste nacht in Durham brachten we in een hotel door, en het hotel heeft een pendelbusje van en naar het vliegveld: geen auto meer nodig. De automaat gaf aan dat het nog te vroeg was om stoelen te kiezen en boarding passes af te drukken – dat kan pas 24 uur voor vertrek. Maar we zouden al over 14 uur vertrekken, en we waren al ingecheckt bij Alaska Air; dat kan wél langer van te voren. Ze zouden toch niet de vlucht gecanceld hebben? Alaska Air en Virgin Airline zijn aan het fuseren. In het hotel snel de e-mail bekeken. Geen alarmerende berichten. En dus gaan we maar gewoon in de ochtend naar de luchthaven.
Het kwam allemaal goed. Het was niet erg druk (Raleigh-Durham is maar een kleine luchthaven), we werden netjes voorzien van boarding passes en de bagage ging gewoon op de band. De vlucht was comfortabel. Ik had first class tickets geboekt, want ik zag Germen niet op die gewone stoelen zitten. Alle aandacht, een tweede ontbijt rond half elf (met peper-en-zout stelletje in de vorm van een vliegtuigje, zie foto), prima stoelen die op alle manieren in te stellen waren. Niets te klagen. Onderweg de mededeling dat de fusie nu een feit was en of we allemaal de rest van ons leven in de gefuseerde vliegtuigstoelen kwamen doorbrengen, met bonus-airmiles en noem maar op. Weliswaar vertrokken we een half uur te laat, maar zelfs dat werd bijna helemaal ingehaald. En zo stonden we om kwart voor elk lokale tijd in San Francisco. De volgende huurauto ophalen kostte aanzienlijk meer tijd, Avis was onmogelijk druk en erg inefficiënt. Minder dan de helft van de balie-werkplekken was bemand en elke transactie duurde eindeloos. Volgende keer proberen we een andere verhuurder.
Rijden maar, de stad uit en de bergen in. Dat kost even tijd. Het verschil tussen Californië en North Carolina is enorm. North Carolina lijkt op één groot park, met prachtig gemaaide bermen, veel bloeiende bomen, alles heel erg groen en ongelofelijk goed onderhouden. Wat moeten die mensen een boel besteden aan onderhoud van de openbare ruimte. Californië daarentegen is droog, rommelig, de bermen zien er niet uit, dit is de West. Verder is het druk, tenminste vlak bij de kust en in de vlakte daar achter. Als je in de bergen komt wordt het rustiger. En daar zitten we nu, in een dorp dat Long Barn heet en helemaal niets heeft. We waren wijs genoeg om in Sonora boodschappen te doen, anders hadden we vanavond niets te eten gehad. Ons onderkomen is “basic”: geen vaatwasser, geen airco, een vreemde verzameling potten en pannen, en zelfs geen snijplank voor de ijsbergsla en de tomaten! Maar dat werd al snel opgelost door de eigenaar die er naast woont. Verder groeien de kruiden gewoon in de tuin en zitten de vogeltjes op het hek. En het is koeler. In de vlakte steeg de temperatuur van 88 bij landing naar 103 graden Fahrenheit. Vanaf Sonora werd het aftellen. We eindigden bij 85 graden, zo’n 25 graden Celsius. Nu koelt het verder af. Die airco hebben we vannacht niet nodig, zeker niet als we de ramen open laten. Alles is volledig voorzien van muskietengaas, dus dat kan. Morgen zien we verder. Germen heeft een heleboel dingen bedacht die we kunnen gaan doen. In het poeltje vlak bij ons huisje hoetert iets, een hele grote kikker, of een vreemde watervogel of zo. Klinkt een beetje als een te kleine roerdomp met de baard in de keel. Dat wordt onze nachtmuziek vermoed ik zo.