Bomen, bomen, en een vlinder

Na de reusachtige bomen van Lady Byrd Johnson gaan we vandaag, omdat het Jolande’s diepste wens was toen we deze reis aan het voorbereiden waren, naar nog meer van die torenhoge houtconstructies.
Eerst naar een plaats die, volgens grote reclameborden langs de wegen, “the Trees of Mystery” zou moeten zijn, of bevatten, of openbaren, of weet ik veel. Ik dacht dat je gewoon begon bij de wortels en dan omhoog ging langs de stam tot de takken en de twijgen en de blaadjes. Of naalden. We kopen kaartjes, met leeftijdskorting, krijgen een stempel op onze hand, en wandelen omhoog tussen de woudreuzen. Je wilt ze fotograferen, maar je weet dat het geen goed plaatje wordt. Je oog wil alsmaar omhoog naar de top, en omlaag naar de voet, en al kijkend krijg je een indruk van de afmetingen. Maar op één foto kun je nooit een hele Sequoia vastleggen, en al zou het kunnen dan kreeg je nog niet dezelfde indruk.
Het Mysterie bestaat uit een gondelbaan van een Italiaans merk, waarschijnlijk tweedehands overgenomen uit Squaw Valley of zo, waarmee we ons na een korte wachttijd heerlijk rustig (tergend langzaam) 571 voet omhoog laten voeren naar een heuveltop. Daar is een uitzichtplatform van hout, netjes getimmerd vind ik, maar het uitzicht is snel bezig te verdwijnen achter bomen die er omheen staan en waar hoognodig iemand op af moet met een, eh, hoe heet het ook alweer? Zo’n ding met een motor en veel spaanders. Je mag het hier niet hardop noemen want dan vinden ze je meteen een vreselijke barbaar. Jolande gaat op haar tenen staan voor een foto van de naburige berg. De oceaan, die je ook zou moeten kunnen zien, ligt onder de mist. Dan naar beneden. Je kunt met dezelfde lift, maar dat zijn wij niet gewend. Wij gaan lopen, ondanks de waarschuwingsborden. Het is alleen voor ervaren ‘hikers’ met geschikte schoenen, en extreem steil en een heel eind. Kinderwagens, rolstoelen, fietsen, skateboards, alles is streng verboden. Nou, steil is het; ik had het ook niet graag in een rolstoel willen doen. Mijn tenen zitten helemaal klem vóór in mijn schoenen. Onder aan de gondelbaan staat inmiddels een meelijwekkend lange rij. Wij grijnzen elkaar toe en sjokken verder naar beneden. Door een stuk bos vol kettingzaag-houtsnijwerk, Amerikaans-fantastisch. Dan nog de gift shop, koffie, even zitten (mijn voeten houden zich aardig vandaag), en wegwezen uit deze kermis.
Naar de volgende attractie: the Tall Trees Grove. Eerst naar het Visitor Center voor een vergunning. We laten ons uitleggen dat men niet te veel auto’s het woud in laat gaan, omdat er weinig parkeerruimte is bij het begin van de wandeling. Het is anderhalve mijl lopen, met nogal wat klim- en daalwerk. Ik vraag aan mijn voeten hoe het gaat, en ze zeggen: het gaat wel. We krijgen een briefje mee met de cijfercombinatie van de slagboom, die we zullen aantreffen aan het begin van de weg naar die parkeerplaats. Have a nice day. Thank you. You’re welcome.
We eten eerst onze boterhammetjes en rijden dan naar die slagboom. Het slot weigert, maar gelukkig komt er iemand van de andere kant, dus het moet mogelijk zijn om de zaak te openen. Dat klopt, je moet gewoon een beetje geweld gebruiken want het slot klemt. Zeven mijl over een onverharde maar verrassend goede weg, met veel stof in ons kielzog. Parkeren. Het is heerlijk rustig hier. Eerst maar eens een flink stuk steil omlaag. Het pad voert door een omgevallen boom. Verderop steekt een boom door een veel dikkere boom heen. Dat kan toch niet?
Deze bomen zijn nog hoger, en aan het eind van de tocht staan er een heleboel bij elkaar op de bodem van een dal. Daar is water, dus dat groeit lekker, en bomen hebben een instinctmatige behoefte om omhoog te groeien naar de zon, en om hoger te worden dan de buren. Die staan op hogere grond. Zodoende. Waar de allerhoogste staat, wordt geheim gehouden. Angst voor terroristen, denken we. Nu mogen we weer omhoog. Sjok, sjouw, hijg, zweet. Er zitten hier bergleeuwen en beren, maar we komen mensen tegen die in het dal gaan kamperen. Zelf weten. Wij bereiken moe en doorweekt de auto, hangen een trui over de rugleuning van de stoel om de bekleding te sparen, en gaan weer stof doen opwaaien. Nog even stoppen bij de Elk Meadow, misschien zijn er Wapiti (herten). Klik, en voort. Langs de weg drijven flarden mist landinwaarts tussen de bomen door, en de zon schijnt er schuin doorheen in prachtige banen. Helaas geen foto; we kunnen nergens veilig stoppen. Als we de heuvels uit zijn, komen we in de mist. Ons motel ziet er somber uit, maar verderop is het beter.
We rijden meteen naar een restaurant, hetzelfde als eergisteren. De zon schijnt heerlijk op deze plek, we eten prima, en wandelen nog even op een steiger. Beesten, weet je wel? Dan eten inslaan voor morgen, en naar bed. O ja, die rottige weblog, daar moet nog een verhaal in. En niet te veel vogels, dat is ons publiek al lang helemaal beu.