Aarde, water, vuur en lucht

Het is weer zo’n verplaatsdag. We gaan het verderop proberen. En Germen heeft bedacht dat we dit via een omweg doen om het diepste meer van de VS te aanschouwen. Het is een krater van een oude, slapende, maar beslist niet dode vulkaan. We schudden het natte strandzand van onze voeten. Het is mistig en koud, zo’n 15 graden. Waar is mijn trui? Niet zeuren, straks zijn we boven de wolken uit en dan wordt het wel beter. We komen langs een bordje met “Bufferflies and Hummingbirds”. Dat moeten we zien. We stijgen ons karos uit en weten dat we meer dan gelijk hadden vanochtend. In ruim anderhalf uur is de temperatuur opgelopen naar 35 graden. Waar is het zwembad? Het parkje is een non-profit organisatie die mensen meer wil leren over insecten, kolibri’s en hun voedingsplanten. En inderdaad flutteren er de nodige fladderaars rond, of gaan even rustig zitten poseren. Maar de warmte is een wat erg grote overgang en bovendien heeft de zeer deskundige eigenaresse van het spul geen koffie. Daar waren we nou net zo aan toe. Dus op zoek naar een benzinestation die dat spul verkoopt. We drinken de koffie in de auto op. Daar draait de airco. Buiten is de temperatuur naar lichaamswarmte opgelopen.
En als je nu denkt dat het aan een riviertje koeler is, dan vergis je je. Bij de lunch is het nog heter geworden. Zelfs de watervogels doen het rustig aan. Er zit maar één ding op: de hoogte in. Daar is het altijd koeler. Onderweg ruik ik een brandlucht. Er zou toch niets met onze auto zijn? Maar al snel zien we dat het om ons heen wat mistig wordt. Dit voelt niet zo fijn: bosbrand in juli. Bovendien is het inmiddels aardig gaan waaien. Gelukkig komen we al snel in een omgeving waar het minder naar brand ruikt en ook de lucht wordt weer wat helderder. Crater Lake is mooi. Het is diep, het diepste meer van de VS met een diepte van ruim 500 meter. Er vloeien geen rivieren in, het wordt helemaal gevoed met regen en sneeuw. En dat betekent dat er ook geen sediment wordt aangevoerd. Het water is kristal helder en onwaarschijnlijk blauw. Het meer is ongeveer 7700 jaar geleden ontstaan toen Mount Mazama, een vulkaan van zo’n 3600 meter hoogte, heel erg grondig uit barstte. Eerst kwam er een dot lava uit, toen een heleboel andere openingen waar as en puinsteen uit spoot, tot de hele magmakamer leeg was. Als je alle as uit zou spreiden over de staat Oregon, wordt die 20 cm hoger. Dat is een mooie hoeveelheid. Maar daardoor ontstond er wel een grote leegte onder de berg. Hij zakje dus gewoon door zijn hoeven, tot die leegte weer was opgevuld. Daardoor ontstond de krater. Weer een leegte. De regen en de sneeuw wisten er wel weg mee. We kijken nu naar het onwaarschijnlijk mooie resultaat. In dat grote meer ligt een eilandje, een opgehoogd stuk van latere uitbarstingen. Onderin het meer is het warm. Er zit weer magma onder het meer. Deze vulkaan kan dus gewoon weer uitbarsten. Wanneer? Niemand weet het.
Bij een vulkaanuitbarsting hoort rook. We werden op onze wenken bediend. De bosbrand verderop was vanaf de berg duidelijk te zien. Na een half uurtje was de helderheid verdwenen. De rest hebben we niet afgewacht. De brandlucht sloeg op onze longen.
En dus vertrekken we naar gezondere oorden. We vinden een mooie waterval om nog even de benen te strekken. Onderweg steekt een moederpatrijs (of wat het dan maar mag zijn) de weg over. Ze blijft op driekwart staan. Wij stoppen. Dit is een doodlopende weg, geen verkeer achter ons, geen tegemoetkomend verkeer, ze kan rustig oversteken. Dan komt er een kuiken uit de berm, het aarzelt, aarzelt weer en neemt uiteindelijk de beslissing ma te volgen. Ma blijft staan. Dat kan maar één ding betekenen: er is nog een jong. En jawel, nummer twee komt aangescharreld. Daarna is ma tevreden en verdwijnt in het struikgewas. Wij bewonderen de waterval, rijden nog een stukje naar ons volgende motel (nu een stuk beter geoutilleerd), vinden een prettig Mexicaans restaurant dat prima eten serveert en vinden dat het al met al een mooie dag was.
Hopelijk krijgen ze het vuur snel onder controle.