Gedachten uit Zwitserland

Gisteren hebben we vooral kilometers gemaakt. Telkens als we 100 km verder van huis waren, gemeten in een rechte lijn, trakteerde ik op honingdrop: die trof ik namelijk aan in een auto die ik had uitgeleend, dus die had ik in mijn jaszak. Zes dropjes p.p., gisteren. Langs de rails was het vast wel 800 km, maar dat is veel moeilijker om te meten.

Vandaag gaat het wat minder snel: we beginnen in Basel, met een bezoek aan het museum van Jean Tinguely. Deze kunstenaar knutselde met veel verve allerlei mechanieken in elkaar, ingenieuze contrapties die geen zinnig doel hadden. Ze dienden alleen om zijn mening aan te geven over de steeds minder elegante en meer rusteloze samenleving. Alles beweegt tegenwoordig zonder ophouden, stilstand bestaat niet, tijdelijk is het nieuwe permanent. Hij was een leeftijdsgenoot van mijn vader, maar een groter contrast in levensstijl en activiteit is nauwelijks denkbaar. Er staan bewegende werken van Tinguely in grote steden waar hij exposities had: in Parijs hebben Annebel en Dyonne en Jolande ik bij een vijver vol rare waterdingen gestaan en in Basel maakte ik gisteravond een filmpje van een soortgelijke installatie. Bij dit verslag slechts een stilstaand plaatje en geen water, maar wel van een apparaat dat een zaal van drie verdiepingen hoog nodig heeft. Jolande zag en hoorde het gevaarte in beweging, ik kwam net te laat.

Dan de trein in en wegwezen. Twee dropjes ver. Door de (nieuwe) Gotthardtunnel, 57 km duisternis, wat een rust, balsem voor de ziel. Helaas, net als ik een beetje tot rust kom, begint het buiten het raam weer met hoge snelheid voorbij te schuiven. In twintig minuten consumeert de moderne techniek mijn siësta. Moet dat nou zo?

Er zijn veel tunnels op het traject, de laatste vlak voor we Lugano bereiken. In zo'n tunnel kunnen ze klaarblijkelijk de rails erg nauwkeurig en netjes neerleggen: de trein haalt bijna de 200 km/h maar je voelt er niets van.

Lugano is bekend terrein: hier hebben we een groots aangepakt huwelijk helpen vieren. We rollen onze koffer uit de trein en in een steile 'funicular', zodat we het zware ding nauwelijks hoeven te dragen om de receptie van ons hotel te bereiken. Het is prachtig weer, met zo'n 100% blauwe hemel die speciaal gemaakt kon zijn om je Nederlandse vrienden jaloers te maken. Inchecken, bagage en jassen op de kamer, weer naar buiten. Tien meter buiten de deur zijgen we neer op een terrasje en bestellen een drankje, in perfect Zwitsers-Italiaans: "Two beers, please?"

PS:

Joke, je pa staat al jaren op de lijst.

Hannes: de crypto brengt altijd veel pret en algemene ontwikkeling, maar we gaan naar oorden waar de cultuur 2000 jaar ouder is dan in Nederland. Ik denk dat ik het dus al moeilijk genoeg ga krijgen, in cerebraal opzicht. Veel dank, maar nee dank.