Van de veerboot naar Tempio Pausania

Vannacht heeft de veerpont braaf de Tyrrheense Zee gemijld van Genua naar Porto Torres, net zo lang tot hij genoeg zeemijlen had om de haven te bereiken. Toen begon een juffie met een microfoon… Sorry, er sprak een stem (m/v maar waarschijnlijk v) uit luidsprekers, in vijf talen, en legde uit dat het proces van binnenlopen was begonnen en of we onze hutten maar wilden verlaten, al onze zooi meenemend, en de magneetkaart aan de purser teruggeven. Vervolgens meldde de stem dat de restaurants van het schip tot onze beschikking stonden voor de collazione.

Wij hebben deze mededeling vrij geïnterpreteerd en ons rustig aangekleed. Halverwege dit proces begon de stem opnieuw, en herhaalde de veeltalige mededeling zeer nauwkeurig. Wij bevonden ons tijdens de herhaling op weg naar een restaurant, en stelden vast dat we vrijwel de enigen waren die reageerden. De rest van de meute was bezig z'n zooi te vergaren, en zou dus spoedig ontdekken dat je je bagage niet kon meenemen in het restaurant.

Het Self-service ontbijt voldeed aan geen enkele eis. De bemanning was maar half wakker en het buffet maar half voorbereid. Koffie kwam uit een machine die vijf minuten nodig had voor één kopje cappucino, en de stem uit de hemel begon aan de vierde herhaling toen we met ons slappe croissantje aan een tafeltje gingen zitten.

Volgens het gepubliceerde schema hadden we toen al aan de kade moeten liggen, maar dat duurde nog een half uur. De roltrap was stuk, dus de koffer (waar ik het nog wel eens over zal hebben) moest handmatig de trappen af van dek 6 naar het niveau van de kade.Op de wal was niets aanwezig: geen vervoer, geen informatie, geen zitplaatsen. Maar de vroege zon scheen prachtig uit een heldere hemel, en de temperatuur was zeer aangenaam voor de tijd van het jaar.

Iemand zei dat er een busje zou komen, maar dezelfde persoon toog vervolgens te voet op weg, zijn koffer achter zich aan rollend. Wij volgden maar: stil staan is net zo vermoeiend en vervelend als lopen en bovendien zo open-eind. We bereikten de bebouwde kom van Porto Torres juist toen een bescheiden busje ons tegemoet kwam. Vanaf dat moment ging alles goed. Het ding stopte en nam ons aan boord. Er zat dan ook een papier op geplakt met de mededeling dat het de navetta gratuita was. Zeer vriendelijk en behulpzaam werden we naar het busstation gebracht, onderweg maakte de chauffeur zelfs een omweg om iemand op het treinstation af te zetten. Een Duitse reisgenote ging vier buskaartjes naar het vliegveld bij Alghero kopen, waar zij en haar metgezel een auto gingen huren, net als wij. Ik kon haar cash terugbetalen, en er was een lokale dame die precies wist waar de juiste bus zou stoppen. De bus zette er de sokken in, en bij de autohuur waren we meteen aan de beurt. Met onze sneeuwwitte Panda (eigenlijk dus een ijsbeertje) reden we blij van zin de wijde wereld in, naar de Grot van Neptunus. We hadden de hele dag nog voor ons en pas om 17:00 uur mochten we in ons onderkomen. De Grot bleek aan het eind van een wandelpad met 650 traptreden te liggen, dus daar hebben we van af gezien. Ik bedoel: dat hebben we maar niet gedaan. Wel van het uitzicht genoten, en van de rit naar Sassari en, na enig winkelen, naar Tempio Pausania. Onderweg picnic, in Tempio de tijd gedood met behulp van een helder geel drankje onder een schuimkraag, dan het onderkomen opgezocht. Voorraden geïnventariseerd, winkels bezocht, door de heerlijk kronkelende, met granietblokken geplaveide straatjes van Tempio weer naar ons appartement gereden, en uitgeteld neergeploft.

Jolande bereidde uitstekende pasta met gehaktballetjes; ik mocht lekker typen.