Een dag op Noord Sardinië.

Je begint met uitslapen. Dat heb je verdiend, want je hebt vakantie en dat betekent dat je niet hoeft te werken. Werken is okay, maar te veel werken, of te lang, of te zwaar, da's niet okay. Meer weet ik niet over dit onderwerp: ik heb er altijd voor gezorgd dat ik ver buiten de gevarenzone bleef. Door op tijd met vakantie te gaan.

Uitslapen op Sardinië werkt goed. De zon maakt je vanzelf wakker, gratis, als je zorgt dat je slaapkamer de juiste hoeveelheid daglicht krijgt. Met name 's ochtends. De zon is best belangrijk, ook buiten de vakantie. Hier in Sardinië kun je dat goed vaststellen. Hij komt op, verlicht zo ongeveer alles tot je ogen pijn doen, verwarmt zo ongeveer alles tot bijna te heet, en gaat dan weer onder. En gedurende deze routine is hij non-stop te zien, ook al kun je beter een andere kant op kijken. In Nederland beschrijft de zon een soortgelijke baan, maar de observatie wordt er dusdanig bemoeilijkt door weersomstandigheden dat onze kennis niet verder reikt dan "voor niks gaat de zon op". Wat hij verder doet, is onbekend, en hoeveel het kost weten we ook niet.

Uitgeslapen opstaan, de uit- en inwendige mens verzorgen, plannetje maken, nog een kopje koffie. De stukjes brood liggen nog steeds buiten op het muurtje: geen levend wezen toont belangstelling, al sinds eergisteren niet. Vogels? Práát me er niet van. Spulletjes in de ijsbeer, de adviezen van onze Miep negeren als ze ons weer de doolhof van Tempio in wil sturen (onze navigatie heet Miep vanwege haar IQ), en de borden volgen naar Palau. Niet te verwarren met Salou, bij Tarragona, waar ze hoofdzakelijk van de wind leven. In Palau leven ze van de toeristen, en dat doen ze goed, want het leeft er van. Wij doen mee: we genieten eerst een eindje buiten het stadje van idiote rotsformaties waaronder een beer, dan genieten we in Palau van een eenvoudige doch voedzame lunch aan de haven. Zo brengen we de tijd aangenaam door tot de veerboot ons naar La Maddalena brengt, met ijsbeer en al. O ja, er hipte een Blauwe Rotslijster rond bij die stenen beer. Het was een vrouwtje, die zijn bruin. Het mannetje was er ook maar hij weigerde om fatsoenlijk stil te zitten.

We hebben verzuimd om een kaartje te kopen voor de pont, maar met het inleveren van een paspoort dat keurig aan de andere kant terug werd gegeven toen we hadden betaald, kwam het allemaal goed. De pont vertrok toen we er goed en wel op zaten. Dat inleveren van dat paspoort was dus gewoon om ons terwille te zijn en niet te hoeven wachten op de volgende boot. Op La Maddalena kun je een rondje rijden langs de kust en met een brug naar het volgende eiland: Caprera. Dat heeft iets te maken met geiten of zo, gezien het grote aantal keuteltjes dat we zien. In elk geval kwam Garibaldi hier vandaan. Ze hebben een monument en een museum voor hem opgericht en hij wordt beschouwd als een soort heilige. We negeren hem en gaan wetenschappelijk naar het geo-minerale museumpje. Het lijkt speciaal voor ons nog eventjes open te zijn. Zaterdag gaat het dicht. Een van de medewerksters geeft ons een privé rondleiding. We zien een enorm kwartskristal van zo'n 150 kg zwaar, bewonderen schelpen en fossielen, danken de medewerkster zeer voor haar moeite, die ze inmiddels in een Franse bezoeker steekt. We genieten nog van het zicht op de ontelbare mini-eilandjes van de beschermde archipel, rijden het verplichte rondje rond La Maddalena en vinden dat we nu wel genoeg de toerist hebben uitgehangen. We drinken een biertje aan de haven. (Dat heeft niets met toersime te maken, uitsluitend met dorst). En dan home James and don't spare the horses. De zon schijnt nu tegen ons te zijn, zo te zien, hij verblindt ons. Misschien moeten we naar het NO rijden, de zee in. Daar is ons beertje echter niet op gebouwd.

PS: Patrice, jouw reis zou 80 dropjes opleveren, in ons eet-tempo. Ik raad je aan om eerst advies van je tandarts in te winnen. Maar een hulpmiddel om goede moed te houden, kun je op zo'n lange reis wel gebruiken.