Beestenboel

Na twee dagen op de plaats rust is het hoog tijd voor actie. Boven onze berg hangen wolken. Soms zijn ze vriendelijk, soms dreigend. Naar mate de tijd vordert komen ze lager en lager. Een oude wijsheid die we nog maar net hebben bedacht zegt dat je de richting in moet gaan waar het slechte weer vandaan komt. Dan ben je er het snelste uit. Noordwest dus. En dat betekent Castelsardo. Het stadje van de mandenvlechtsters, en de stenen olifant, de Mont St Michel van Sardinië. Hij raakt alleen niet los van het vaste land bij vloed, want dat heb je nauwelijks in de middellandse zee.

In Castelsardo schijnt de zon, het is er zelfs warm. T-shirts met lange mouw blijven in de auto. We klauteren de berg op naar het kasteel. Smalle straatjes en heel veel trappen voor je boven bent. De mandenvlechtsters zijn blijkbaar bezig met het doen van de was, (het is maandag) en het voorbereiden van de lunch, want van de pittoreske plaatjes uit het toeristengidsje hebben we er geen in het echt gezien. Wel heel veel souvenir winkeltjes (uiteraard met de nodige mandjes), restaurantjes (met mandjes aan de gevel of bij de deur) en café’s (dito uiterlijk). Het museum in het kasteel boven op de berg laat nog meer mandencultuur zien: gevlochten visfuiken, een boot van riet, allerlei spullen voor de landbouw, allemaal van riet of biezen. Volgens het toegangskaartje hadden we ook nog recht op het museum van de kathedraal. We lopen het verkeerde museum binnen, er blijken 2 musea te zijn bij de kathedraal, mogen niet verder en houden het dan voor gezien. Op naar de olifant en de picknick. Wat zit er in de buik van de olifant? Hij blijkt hol te zijn.

Intussen horen we onweer en zien we donkere wolken. Maar de picknick verloopt keurig droog, in een lief parkje aan een weg die is afgesloten. De kleine zwartkop wil niet stilzitten. Wij wel na al dat geklauter.

Op de kaart staat iets over de thermen van Casteldoria. De familie Dora is een begrip in Italië, maar dat zoek je maar een keer op. De thermen bestaan uit warm water uit bronnen vlak bij de rivier de Coghinas, en een sjiek gebouw er bij, maar dat staat leeg. Mensen baden en zwemmen nu dus gratis, ze moeten alleen hun eigen handdoek meebrengen. Er vliegt een ijsvogel weg (ijsvogels zie je altijd wegvliegen) en er zwemt één eend en één waterkip.

We bedenken dat we nog wel een oude boom willen bezoeken. Even googelen. De oudste blijkt dicht bij Tempio te zijn bij het plaatsje Luras. We kijken op de kaart en kiezen een prachtig weggetje dwars over de bergen. Het is de kortste route naar Tempio. Over snelheid hebben we het even niet. De wolken worden steeds dreigender, in de verte hangen regensluiers, af en toe rommelt het. Dan wegwerkzaamheden. We moeten wachten tot de asfalt wals van de weg is. De eerste druppels vallen naar beneden. Voort maar weer. De druppels worden groter, en het worden er meer. Tempio is verdwenen in een grijze sluier. Het begint de suizen, te borrelen, te stromen, tot er riviertjes van de bergen af komen. Auto’s gaan aan de kant staan. Germen rijdt ijzerenheinig door. Het water spuit hoog op waar we rijden, putten stromen over, Germen rijdt gewoon door. We besluiten dat we de oude boom maar even laten voor war hij is. Bij ons huisje blijven we nog even in de auto zitten. Als het even wat rustiger wordt rennen we naar binnen. De bagage doen we straks wel. Vijf minuten later is het droog, de bergen komen weer tevoorschijn, een waterig zonnetje breekt door. Waren we nou toch maar… Morgen weer een dag.