Go south, young man (m/v)!

De wereld is weer schoongespoeld. De lucht is blauw, dauwdruppels (of zijn het nog regendruppels?) hangen aan planten, het wasrek, en alles waar het verder maar aan kan hangen. In de bergen hangt mist. Een mooie dag om afscheid te nemen van dit stukje Sardinië.

Ontbijt, opruimen, inpakken en wegwezen. Het gebeurt in het gebruikelijke tempo. Na het ontbijt is alles in een uurtje helemaal klaar. Bedden afgehaald, keuken schoon, spullen in de auto, klaar voor vertrek.

Eerst een stukje dat we al kennen, de weg langs Monte Limbara. Koffie in Oschiri. Dan naar het zuiden. Grote weg, weinig aan te beleven. We kijken op de kaart. Handig ding zo’n kaart, veel beter dan een tomtom, die je alleen langs de kortste route naar je einddoel leidt. Prima als je ergens moet wezen, maar voor mooie plekjes? Klein weggetje, dan een nog kleiner weggetje, tot we boven op een heuvel staan. Berg moet je dit geloof ik niet meer noemen. Lunch aan het straatje, waar in het uur dat we er zitten niemand voorbij komt, behalve af en toe een vogel, een vlinder of een ander insect.

Ons einddoel is langs de kortste weg nog een uurtje. We nemen een omweg en gaan naar een stuwmeer. De brandweer houdt er een oefening. Brandweerwagens, een bootje, een helikopter die op het water kan landen. Verder geen levende ziel te zien, tot Germens verdriet. Ook hier moeten de vogels nog worden uitgevonden. We gaan dus maar weer, en laten de brandweerlieden spelevaren.

In Séneghe vinden we een terrasje voor een biertje. Dan maar eens bellen naar het telefoonnummer dat we gekregen hebben. Het blijkt niet te werken. Heb ik het verkeerd opgeschreven? We zoeken een rustig plekje, halen de computer tevoorschijn, en checken het telefoonnummer. Germen belt dit keer. Zelfde verhaal. In het Italiaans en vervolgens in het Engels wordt ons vriendelijk uitgelegd dat het nummer buiten gebruik is. Dat betekent dus waarschijnlijk dat onze huisbaas een typefoutje heeft gemaakt toen hij het nummer in de e-mail zette. Oeps, wat nu? Geen adres, geen telefoonnummer….

We checken de reservering via de website. Na wat zoeken vinden we een kaartje, en na geduldig inzoomen de straat waar we moeten wezen. Dat is één. We rijden er naar toe en het plaatje van de website komt overeen met wat we als huis voor ons zien. Adres gevonden. Nu nog een sleutel. Opnieuw zoeken. Er blijkt nog een ander telefoonnummer te zijn, van de huisbaas zelf. We bellen en krijgen een voicemail. We wachten een poosje en proberen nog eens. En ja hoor, hij neemt op. Hij gaat het direct regelen. En hij is zo goed als zijn woord. Binnen 2 minuten heeft Germen een whatsapp met alle gegevens en de mededeling dat onze contactpersoon er direct aankomt. Nog eens 2 minuten later en een jonge dame laat ons het huisje binnen. Duizend excuses. We checken de gegevens voor de zekerheid nog maar even met haar. Eén van de telefoonnummers blijkt van haar vader te zijn. Gaat dus weer uit het systeem. Het andere nummer klopt. Mooi, weer wat geregeld.

Onze vriendelijke jongedame legt alles uit. Er staat een schaal met fruit, welkomstgeschenkje van de huisbaas. We worden uitgenodigd voor een maaltijd in een lokaal restaurant, alleen niet vanavond, want op dinsdag zijn ze dicht. Als we contact opnemen zal onze gastvrouwe een tafel voor ons reserveren. Een geste om ons de kleine communicatiefout te doen vergeten? Of gewoon Italiaanse gastvrijheid? Aardig is het in elk geval.

Het huisje is een droom. Het is heel oud, maar volledig gerenoveerd. En het is groot: totale oppervlakte 150 m² , met een benedenverdieping en een bovenverdieping. In principe voor 4 personen, gezien het aantal bedden. De indeling is misschien niet overal even logisch. Twee eeuwen geleden waren er andere eisen. En dus loop ik wat vaker heen en weer, van de voorbereiding naar het kookgedeelte en vice versa. Maar wat is het allemaal mooi en met veel aandacht ingericht. Oude gewelven, waar Germen maar net rechtop in kan staan, houten balken, antieke gereedschappen, zoals een weefgetouw, een wolmolen, gecombineerd met moderne schilderijen. De keuken is voorzien van alles wat je nodig hebt en heel veel meer. Ik tel onder andere 5 koekenpannen. Aan tafel kunnen 10 personen zitten, en er is ook genoeg serviesgoed voor die 10. En maak je geen zorgen over de afwas, er is een vaatwasser. We hebben een dakterras en een tuintje met een barbecue. We drinken een biertje op het dakterras en genieten van de stadsvogels. Die zijn hier duidelijk wèl uitgevonden. Spreeuwen, kanaries, mussen, duiven, een paar valkjes en kraaien, het komt allemaal langs. Het plaatselijke supermarktje is op loopafstand, net als de bakker. Willen we hier ooit nog weer weg?