Eiland hobbelen

20 oktober

Jan had gelijk, er zaten geen foto’s bij de vorige verslagen. We waren even vergeten dat we maar 150 foto’s per reisverslag mogen plaatsen. En er kwam geen seintje toen we dat aantal bereikt hadden. Maar inmiddels zijn de oudste foto’s gewist en zijn de nieuwe aangevuld. Kijk dus nog even terug voor de bijbehorende plaatjes. Toch mooi, van die attente lezers.

Wij wilden nog wel een keertje eilandhoppen. De trip naar La Maddelena zit nog in ons hoofd, en hier zijn nog twee eilandjes in de buurt, die van Sant’ Antioco en van San Pietro. Het eerste is met een brug verbonden met het vaste land. Maar dat is wel het minste, anders is het geen eiland. Het tweede is met een pont te bereiken, en je kunt met een andere pont weer naar het vasteland. Uiteraard voor zover je Sardinië het vaste land kunt noemen.

We rijden naar Sant’ Antioco, de gelijknamige en enige grote plaats op het eilandje. Koffie! Germen worstelt al dagen met dat hopeloze Lavazzo apparaat dat alleen hele speciale cupjes wil. Die zijn op. De andere passen niet. Ik krijg dus geen koffie, behalve op terrasjes. Terwijl Germen de broodnodige cappuccino haalt, kijk ik in het toeristengidsje wat hier zoal te beleven is. Niets dus. Het boekje keurt er geen woord aan waardig. We hebben vlak voor het eiland wel al vogeltjes gezien, en dus gaan we daar eerst maar eens op af. Bij de zoutwinnerij mogen we niet verder. Prima, er zitten toch alleen flamingo’s. Die houden blijkbaar wel van pekelwater.

Zou je een rondje kunnen rijden op dit eiland? Volgens de kaart wel. We beginnen vol goede moed, komen uit bij de onderste punt van het eiland en mogen niet verder. Particulier terrein. De beloofde rondweg blijkt een onverhard hobbelpad te zijn. Daar hebben we geen zin in. We zien wel een mooie tapuit, die keurig blijft zitten. Een stukje terug dan maar, voor een betere weg naar de westkant en een tweede poging om een rondweg te vinden, een kortere. En een plekje uit de wind voor de picknick.

We rijden door naar waar we de pont zouden kunnen nemen naar het volgende eilandje. Maar we zien er van af. Er zal niet veel meer te zien zijn dan we nu hebben gezien. Nog dunner bevolkt, even hobbelige paden, mooie groene hellingen, maar dan wat lager. Laat maar. We maken gewoon het rondje af en keren terug naar het “vasteland” via de brug. De kustweg belooft nog een paar lagunes, voor we bij Portoscuso komen. Daar waren we anders met de pont uitgekomen, dit gaat gemakkelijker.

Even van de weg af een vrijwel verlaten inham met vissersbootjes, daarna een hobbeldebobbel en nog erger pad naar een lagune. Mooi roodkleurende zeekraal. Die rode zijn niet lekker meer, de verse groene smaken heerlijk zout, net als die we bij het eten gisteravond kregen in een visrestaurant onder een prachtig middeleeuws gewelf. Het eten was overigens even prima als de locatie.

Ik heb inmiddels wel genoeg vogeltjes gezien. In Portoscuso hebben ze vast wel een terrasje. Bovendien zou het een aardig plaatsje moeten zijn, want op de kaart staat een groene streep onder de naam. Het stelt niet teleur. Mooie boulevard, zij het vrijwel verlaten, een terrasje, gekleurde huisjes. Helemaal naar verwachting.

Daarna is het nog maar even naar ons onderkomen. Ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg lichaamsbeweging heb gehad en loop Iglesias nog even binnen. We zitten op zo’n 200 meter van het oude centrum, dus dat moet wel te doen zijn. Het centrum is klein, met één voetgangerstraat met restaurantjes, één met winkels, en één met tweedehands en antiek. Ze zijn verbonden met steegjes waar je nauwelijks met zijn tweeën naast elkaar kunt lopen. Een plein met een oude kerk, het bisschoppelijk paleis en het gemeentehuis. Er is ook nog ergens een kasteel, voor een volgende keer.