Zo'n dag, je weet wel

19 oktober

Je hebt van die dagen… Dit was er zo een. Laat op. Laat ontbijt. Proberen de vaatwasser aan te krijgen, wat uiteindelijk lukte. Een betere manier uitvinden van koffiezetten. Dat werd uiteindelijk ook wel wat. Geen plannen. Zullen we dan maar eerst eens boodschappen gaan doen? En als we dan vanavond uit eten gaan? Volgens de beschrijvingen zou Iglesias wel een aardig stadje zijn, nog niet ontdekt door toeristen. De rijkdom stamt uit de 19^e eeuw, toen er veel mijnbouw was. Alle mijnen zijn inmiddels gesloten en het stadje is nog niet ontdekt door het massatoerisme. Door ons ook nog niet.Verder is hier een groot natuurgebied, vrijwel onaangetast. Op de kaart bergen tot 1200 meter. We zitten er vlak bij.

De bergen zijn min of meer de andere kant op dan de winkel, dus eerst boodschappen, uitladen en dan de andere kant op. We rijden drie keer verkeerd. Het is zo’n dag. Maar wie zoekt zal vinden, en dus vinden we. Germen heeft inmiddels bedacht dat er vlak bij een stuwmeer ligt. Dan hoeven we niet zo ver te rijden. Het blijkt laag water te zijn, en dus ligt het stuwmeer zeker 10 meter verder dan gepland. We vinden een mooi weggetje in de schaduw waar we kunnen parkeren, naar vogeltjes kijken en niets doen. Zo’n dag is het. Op de achtergrond het geklingel van de bellen van schapen. Libellen zetten hun eitjes af in de diepe plassen van ons bergweggetje. Het zoemt, de zon schijnt, wij zitten in de schaduw (gelukkig wel). Overal vliegen vogels rond, maar er wil er geen een blijven zitten. Tja, het is zo’n dag. We picknicken. We hebben alles bij ons, behalve een bordje, een paar bekers en een mes. Die zitten nog in de afwasmachine, die nog draaide toen we weggingen. Maar Germen heeft een zakmes. En zo komt het toch nog goed.

Laten we eens een eindje verderop gaan kijken dan. Germen ziet op de kaart een weggetje, dieper de bergen in. We rijden die kant op. Weer een aantal keren verkeerd, Miepie is ons voortdurend kwijt omdat het signaal niet goed door de steile bergen heen kan. Haar pijltje staat of ergens op de steile rotsen, of in een tuin van een toevallige bewoner, maar zelden op de weg. We worden dus verschillende kanten opgestuurd, tot we ontdekken dat het uitgekozen weggetje een zandpad met veel bobbels en keien is. Niet zo goed voor ons wasbeertje. Plan B. We gaan richting Fluminimaggiore (hierna te noemen F). Dat blijkt te kunnen, vooral dank zij de kaart. Steile bergen aan weerskanten, helemaal groen van de bossen. Opeens zie ik een bordje naar de tempel van Antas. Daar had ik over gelezen. En dus.. We belanden in een idyllische vallei tussen de hoge bergen in. Loofbomen die al kleuren, water in een smal stroompje, en eindeloze stilte. We komen tot de conclusie dat dit een erg dunbevolkt gebied moet zijn, want je kunt hier door die steile hellingen helemaal niets. Behalve in deze vallei dan. Helemaal aan het eind van de vallei ligt de tempel. We kijken wat rond, zien de zoveelste hoop oude stenen, maar nu met wat keurige Griekse zuilen die nog fier overeind staan. Het zou een tempel moeten zijn gewijd aan een Fenicische godheid. Des te merkwaardiger, omdat het ding uit de derde eeuw stamt, en de Romeinen en Feniciërs elkaar niet konden luchten of zien.

Er blijkt ook nog een Romeinse steengroeve te zijn. Ach waarom niet? We klauteren ophoog. Ze zeggen dat het 800 meter is en 90 meter omhoog. Volgens ons is het véééél verder, want zo’n dag is het. In de rotsen kun je nog zien dat ze hier blokken uit hebben gehakt. Hoe zouden ze die beneden hebben gekregen? Die bomen stonden er toen natuurlijk niet. Het blijft speculeren.

In de auto is koud water, dank zij een paar cool packs en onze jassen en truien. En dan toch op weg naar F. Het blijkt een prachtig oud stadje te zijn, helemaal versierd met muurschilderingen. Dat schijnt bij deze streek te horen. Net als heel veel oude ambachten, zoals borduurwerk, allerlei dingen van kurk en het met de hand smeden van messen. Verder heeft het een keurige brievenbus voor het derde kaartje naar moeder. De dag begint toch behoorlijk op gang te komen na die lichamelijke oefening bij die oude stenen.

We vertrekken richting de kust. We waren niet van plan om zo ver te gaan, maar het weggetje langs de kust ziet er aanlokkelijk uit. Het is smal, het is bochtig, we zien de meest fantastische scherpe pieken, resten van oude mijnen (ze wonnen hier ooit onder andere zilver), en de zee. Inmiddels sterf ik duizend doden. De smalle weg gaat rakelings langs de kust met een afgrond van zeker tweehonderd meter eronder. En ik zit aan de kant van de afgrond. Maar we komen veilig beneden. Vanavond gaan we uit eten. Dat hebben we wel verdiend.