Hoge bomen, wijde verten

Tussen de folders in ons huisje zat er een met een buitenmaatse Douglas er in. Zestig meter, de hoogste van Engeland. Of is het de hoogste van het VK? Hoog, in elk geval: een flatgebouw van 24 verdiepingen. En dan moet hij nog naar binnen en de kaarsjes er in. Dat willen wij wel eens zien, dus we wachten een droge bui af en sprinten met onze boterhammetjes naar het autootje, dat achter in de tuin staat.

Het is niet ver. We moeten door het dorpje Dunster heen, en dat is erg schilderachtig en historisch. Vóór het dorp zien we borden die naar een aparte prekeerplaats voor Dunster Castle wijzen, dan borden voor de parkeerplaats voor het dorp zelf. Het verbaast ons dan ook niet dat er in het dorp stoplichten staan vanwege afwisselend éénrichtingverkeer. Ze hebben er een garenmarkt, volgens een andere folder; dat mag Jolande uitleggen als we er naar toe gaan. En dat kasteel komt ook aan de beurt, ijs en weder dienende.

Eenmaal door de bottleneck gaat het weer vlot. Ik zie per toeval een minuscuul bordje dat me linksaf stuurt naar de “Tall Trees Trail”. Ik waan me heel even in Californië, daar hebben ze er ook een*. Het weggetje is echter puur Engeland: aan beide kanten kietelen de brandnetels ons autootje. Het gaat steil omhoog, en dat kan ons torretje alleen als het motortje voldoende toeren maakt. Dat betekent dat het niet langzaam kan rijden. Daardoor zien we niet alle aanwijzingen, en als we op de parkeerplaats staan en wachten op een droge bui, weten we wel dat we aan het begin van de Tall Trees Trail staan, maar niet welke kant we op moeten lopen. Er komt een andere auto, met een man en een hond, en die gaan in flinke pas de ene kant op, heuvelop. Wij er achter aan. Wel borden, niets over bomen. Dan de andere kant maar op, waar we vandaan kwamen. Ja hoor: grote letters, nieuw geverfd. Tall Trees Trail, de letters boven elkaar (of onder elkaar) zoals de Chinese karakters van de neon-reclame in Nanjing Road in Shanghai, je weet wel*. Je kúnt het niet missen**.

In ons eigen tempo lopen we achter de borden aan. Er staan inderdaad hele hoge en dikke sparren, en om de allergrootste staat zo’n houten hekje, je weet wel. Je mag je naam niet in de schors kerven, neem ik aan. Ik klim natuurlijk meteen over het hekje, en omhels de stam bij wijze van meetinstrument. Lukt natuurlijk niet: véél te dik. 3⅓ keer moet ik mijn armen strekken: de omtrek is dus ruim 6 meter. De zon schijnt en zoekt ijverig naar openingen tussen de bomen, om de hoogste te kunnen verlichten. De top van de boom is geen probleem. Wij proberen van onder af hetzelfde met onze camera’s. Voor ons is de top juist wel een probleem. Blijft lastig, wordt nooit een echte mooie foto. Lukte in Nieuw-Zeeland ook niet, bij die Kauri-bomen.

Nog steeds zijn we niet echt nat geregend, ook al zijn Douglas sparren geen goede paraplu’s. Ons volgende doel, ook uit een folder, is de hoogste heuvel van de wijde omtrek, of misschien wel van heet Somerset. Met de auto komen we een heel eind, er resteert maar ¾ mijl om te voet af te leggen. Nu is het landschap om ons heen geheel vrij van bomen, laag of hoog, dus we kunnen de hemel bestuderen en raden of we regen krijgen. Het ziet er veelbelovend uit: heel veel blauw. Maar wel een straffe bries, uit het westen ongeveer. Enfin, niet geschoten is altijd mis. Regenjas mee, uiteraard, en optica met lange brandpuntsafstand. Hoe hoger we komen, hoe verder we kijken, helemaal tot in Wales. Op de top van onze heuvel, die misschien wel ‘berg’ mag heten, is een bult stenen aan elkaar gemetseld en van een marmeren plaquette voorzien. Je kunt de tekst prima lezen als je naast de bult staat, maar er zijn mensen die er op moeten klauteren. Wellicht omdat de folder een uitzicht over 360 graden belooft, en dat houdt in dat je op de bult gaat staan want anders onderbreekt de bult je blikveld. Tenzij je bereid bent om 25 meter te lopen, om de bult heen: dan kun je ook in alle windrichtingen kijken. Voor die oplossing kiezen wij. Het uitzicht is de ¾ mijl wandelen méér dan waard, zelfs inclusief de ¾ mijl terug naar de auto. Daar zetten we onze klapstoeltjes uit de wind, voor de picknick. Vóór ons daalt het landschap naar een diep dal. Er stopt een man op een mountain bike. Hij komt van de top en tuurt omlaag, waar een zeer oneffen ruiterpad in de diepte verdwijnt. Ik praat even met hem. Hij aarzelt of hij zal afdalen: misschien loopt het pad ergens dood tussen de braamstruiken, en dan moet hij weer naar boven. Hij waagt het er toch op. Good luck!

------------------

*: Deze opmerking is een voorbeeld van indirect opscheppen. Je zegt niet dat je in verre streken bent geweest; dat mogen de lezers zelf bedenken. Bijzonder ongemanierd.

** Die Nanjing Road is meer dan 5 km lang met eindeloos veel flikkerende lichtreclame. Die wil je beslist missen!