It never rains but it pours

16 juli: Bishops Lydeard

De dag begint goed. In de zon in onze tuin drink ik een pot thee leeg. Germen slaapt nog. Intussen ontdek ik welk lichtknopje er voor zorgt dat al het licht uitgaat, en zet ik de zekering maar weer netjes terug in de juiste stand. Er loopt een eekhoorn over het perfect gemanicuurde gras. De kantjes zijn afgestoken, de bloembedden uitgewied. Er bloeien rozen en alstroemeria’s en yukka’s. Er blijkt een tuinman te zijn. Op zondag moet je niet naar een toeristische plek, zoals we de vorige twee weken hebben ontdekt. Je kunt dan je auto nergens parkeren. En dus lopen we naar het ministationnetje van Washford, waar de stoomtrein naar Bishops Lydeard zal stoppen.

Volgens de stationschef heeft dit deel van het land geen last van motregen, miezers en meer van dat soort. Dat wordt tegengehouden door de heuvels. Maar soms wordt het even te gek. Dan komen de wolken over de hellingen heen, en gaat het regenen. Echte regen, van die fikse buien. En als je de heuvels ziet verdwijnen weet je dat het er aan komt. Nog een paar minuten geleden waren de heuvels duidelijk zichtbaar. Inmiddels zijn ze vrijwel helemaal vervaagd. En dus breekt, geheel volgens de prognose, de stortbui los.

Gelukkig zijn we er al. We liepen nog wel zo lekker in de zon, de heuvel op, en vervolgens de heuvel weer naar beneden, een wandelingetje van zo’n anderhalve kilometer. We zijn te vroeg. De folder gaf aan dat we 45 minuten vóór het vertrek op het station aanwezig moesten zijn. Dat geldt ongetwijfeld alleen voor het beginstation en de eerste trein, als alle toeristen daar willen instappen. Hier in Washford worden zelfs geen kaartjes verkocht. Die moeten we in de trein regelen. De stationschef maait het gras, verzorgt de plantjes van het mooie stationstuintje, doet allerlei hand- en spandiensten, en praat honderduit. Zo leren we nog eens wat.

Bishops Lydeard is één van de vele pittoreske dorpjes hier in Exmoor. Het heeft een werkende watermolen (nou ja, werkend... het waterwiel draait, maar de molenstenen zijn verdwenen) een aantal piepkleine musea, de onvermijdelijke tearoom waar je scones met jam en clotted cream kunt krijgen (jam first, cream second, volgens de mensen in Cornwall, hier is het misschien anders). We lopen er naar toe vanaf het station en moeten schuilen in een portiek voor de volgende hoosbui. Het duurt niet al te lang. We bekijken braaf alle toeristische attracties en als de tearoom besluit om de deuren maar weer eens te sluiten, het is per slot van rekening zondag, wandelen wij weer terug naar het station en worden voor de tweede keer nat. We stappen maar vast in de trein, die net is binnengelopen. Het duurt nog wel een half uur voor hij vertrekt, maar hier zitten we niet alleen droog, maar ook comfortabeler dan op de houten bankjes in de “waiting room”. Als de trein rijdt is het weer droog, uiteraard.

Als we uitstappen regent het weer. De stationschef heeft inmiddels de deur van de WC geverfd. Prima weer voor verfwerk volgens hem. We wachten de bui maar even af. Dan wagen we het erop. Goed gegokt. We wandelen in de stralende zon terug en zitten nog een poosje heerlijk in de zon te genieten van onze tuin. Het leven is goed.