12 juli: Bootje varen

De meeste mensen gaan met de boot naar Engeland. Wij waren natuurlijk eigenwijs en gingen met de trein. Dat is niet de eenvoudigste oplossing, zoals we op onze heenweg al hadden ontdekt. Maar we kunnen altijd nog een lokale boot nemen. Als compensatie. Onze onvolprezen kaart laat zien dat er zoiets bestaat als een voetveer van Falmouth naar Malpas, vlak bij Truro. En je schijnt nog weer terug te kunnen varen ook. Wil je door naar Truro, dan zul je de benenwagen moeten gebruiken waarschuwt de site van de bootmaatschappij. Er is geen parkeerplaats, geen bus en ook geen taxi. Red je dus maar. Je kunt ook gewoon lekker wandelen langs de rivier. Het is één van de aangegeven vogelgebieden, dus dat zit wel snor. Hoewel het twijfelachtig is of we een snor tegen zullen komen. Die zitten vast niet hier. (Voor degenen die niet zo ornithologisch onderlegd zijn: een snor is niet alleen een mannelijk aanhangsel, maar ook iets dat kan vliegen en een snorrend geluid maakt. Vandaar de naam.)

Picknick mee, op naar Falmouth. Daar hebben ze vast ook wel een Park[e-38]Ride. Tot nu toe is dat altijd goed gegaan. Onze onvolprezen kaart laat ons zien hoe we moeten rijden. Zo veel gemakkelijker dan een TomTom, die je alleen de kruising laat zien of een vaag overzicht van de route. De Park[e-38]Ride blijkt dicht. Gesloten wegens wat? Zou in het hoogseizoen open moeten zijn. Dan maar door naar de stad. We vinden een parkeerterrein dat “long term parking” is, en op 5 minuten van de binnenstad en de haven ligt. En ze hebben nog plek ook. Wat een service! We wandelen op ons dooie akkertje naar beneden, want daar zal toch wel het water zijn. Goed gegokt. Binnen de kortste keren staan we op de pier, waar ongeveer iedereen boottrips aanbiedt. We kopen kaartjes naar Malpas vv, en een ansichtkaart voor moeder. Nu nog een postzegel. De jongedame achter de kassa heeft geen idee waar we een postkantoor kunnen vinden, en stuurt ons naar de lokale boekwinkel. Daar hebben ze wel postzegels, maar alleen in boekjes. Postkantoor? Vlak bij de pier. Wij terug. Het blijkt nog geen 50 meter van het winkeltje te zijn waar we de kaart kochten. Wat moet je ook met ansichtkaarten, je stuurt toch gewoon een whatsapp met een fotootje…

De boot gaat over een stuk water dat volgens de vogelgidsjes zeer de moeite waard is en waar je altijd wel vogels aantreft. We zien een heleboel meeuwen van diverse pluimage, duiven dito, een verdwaalde zwaan, een aantal aalscholvers en bij Malpas zelfs een wilde eend. Het kan niet op! Bij een mosselkwekerij ligt een zeehond te zonnebaden. Iets verderop kruist een blauwe veerpont onze koers. Hij herinnert ons aan Drs. P.’s “Heen en weer” lied, want hij is erg lang vergeleken bij de breedte van het water waar hij over heen en weer vaart, aan zijn ketting. Gebouwd in Nederland, zegt onze schipper via zijn nogal indringende luidspreker. Hij (de pont) heet King Harry’s Ferry. King Harry, dat was Hendrik VIII (1491-1547). Toen waren wij Hollanders dus de beste kabelpontbouwers. Zo is ’t maar net.

Germen’s voeten doen het vandaag niet. Het wordt dus een kort wandelingetje en daarna een rustig bankje en een ijsje, uiteraard gemaakt in Cornwall. We nemen aan dat de chocola niet uit Cornwall komt. De boot is stipt op tijd en de luie zeehond ligt nog steeds op hetzelfde vlot bij diezelfde mosselkwekerij. Het is dat hij beweegt, anders zou je gaan denken dat hij een opblaasbeest is. Op een bonte huwelijksboot zwaait iemand met een véél te grote hand. Dan nog een paar buitjes tegen het stuiven, niets om je druk over te maken. De druppels zijn nog steeds te tellen op onze regenjassen. Pas als we weer in de auto zitten barst de hemel open. Goed getimed!