Habemus Papam!

Het aanbevolen restaurant was niet verkeerd, en we werden vooraf in onze woonkamer, en ook nog na onze thuiskomst, toegezongen door een merel die ongetwijfeld ooit het Scala in Milaan in furore heeft gebracht. Een heldentenor onder de merels.
Ook vanochtend was hij er weer, op zijn eigen televisieantenne, die hij vast en zeker na veel proefnemingen heeft uitgekozen vanwege de superieure akoestiek. De komst van het ontbijt deed hem wel even fronsen, maar daar zaten wij niet mee want we hadden het te druk met het opeten ervan. Het was uiteraard veel te veel. Toch ging ook de helft van de aardbeien er nog aan. Die moet je altijd even op temperatuur laten komen als je ze uit de koelkast haalt.
Om jullie niet lastig te vallen met irrelevante details: we bemachtigden een tweetal metro-kaartjes voor twee dagen, omdat de kaartjesmachine ons op zijn schermpje meldde dat hij onvoldoende wisselgeld aan boord had voor iets anders (zijnde twee kaartjes voor drie dagen). Zeer vriendelijke mensen, onder andere een Metro-jongeman die misschien ook wel achter een kaartjesloket had kunnen zitten, hielpen ons hierbij en de vertraging was maar twee treintjes.
Zeven of zo haltes in de propvolle metro, dan: Prossima fermata Ottaviano, Musei Vaticani, lato sinistro uitstappen. Langs alle arme zielepoten die in de rij moesten staan schoten wij via de fast lane door de security, mijn zakmes verdween in de vestiaire, en dan ging het in gestrekte... nee, sorry: in ons eigen tempo naar de Sixtijnse Kapel. Want alleen zo blijf je de massa vóór. Echt waar. Onderweg - al die Musei Vaticani zitten aan elkaar vast en je loopt er dus onafwendbaar doorheen - een vluchtige blik op allerlei opzienbarende cultuurschatten, veel te veel. Ik stel voor dat jullie zelf een keertje gaan kijken.
Na de Kapel, die echt wel heel erg indrukwekkend is, zochten we de dichtstbijzijnde cafetaria op voor een duo cappucini, en daarna zaten we even buiten op een bankje, in de zon, en lieten de opgedane ervaringen door ons heen gaan, of zo.
Er hingen her en der bordjes over "het Vaticaan per trein". Dat bleek echter alleen op zaterdagen te gebeuren. Er was echter, om het goed te maken, een ondergrondse garage vol Pauselijke Vehikels, en we hadden nog tijd vóór het middageten. Daar beneden stonden de meest exotische voertuigen: van eenmans-draagstoelen tot de kogelvrije Paumobiel met dat glazen hokje. Dat was niet voor niets, dat kogelvrije: er draaide non-stop een video van de moordaanslag op de paus in 1981. De mannen van de security moesten dus om de tien minuten die schoten weer horen. En dat de paus de terrorist heeft vergeven, toen hij weer beter was.
We hadden van die luister-dingetjes gehuurd, die je vertellen wat je ziet, maar het fraaie rechthoekige grasveld, in vier kwadranten verdeeld met een fontein met bonte kraaien in het midden, was niet wat we dachten dat het was, want het luister-apparaat vertelde van alles wat niet klopte. Er was nog een ander grasveld, ook rechthoekig verdeeld in vier kwadranten, met een heel ander kunstwerk in het midden. We zeiden tegen onze voeten dat ze niet moesten zeuren en begaven ons naar dat andere gazon. Het kunstwerk is een 4 meter grote koperen bol waar vreselijke wonden in zijn geslagen en waar een wat kleinere bol in vast zit. Erg, eh, interessant. Het geheel draait als je er hard tegen duwt, en er zijn bankjes waar geelpootmeeuwen je komen melden dat ze wel trek hebben. Ze eten uit je hand, gelijk de clivia.
Het werd tijd voor de tevoren gereserveerde lunch, die een 'full Italian lunch' moest wezen, en dus bleef er weer erg veel over. Plastic bordjes, bestek, en bekers zijn heel gewoon in Rome.
We wisten uiteraard al lang dat een mens slechts een begrensd aantal museumstukken kan bekijken voordat het verzadigingspunt wordt bereikt, en we besloten dat we ons vandaag na Michelangelo gingen beperken tot de Rafaël-zalen en de Borgia-apartementen. Elke paus heeft klaarblijkelijk de mogelijkheid om hele stukken aan de Vaticaanse paleizen te bouwen, dan wel te verbouwen, het kan niet op, dus terwijl Michelangelo zich decennia lang uitsloofde in die Kapel zwoegde Rafaël aan fresci in een handvol andere grote zalen, zodat de Heilige Vader een prettige sfeer om zich heen had bij het ondertekenen van zijn decreten. De Borgia-apartementen werden op vergelijkbare wijze opgezomerd, door een paus uit de familie Borgia. Die hebben een stier in hun wapen, dus ga maar na. Laat ik er wel even bij zeggen, dat al deze en andere prachtige kunstwerken nooit zouden zijn ontstaan als het slijk der aarde eerlijk zou zijn verdeeld. Net zo min als er nu nog veel over zou zijn van de oude Griekse en Egyptische kunst als de West-Europese musea er niet een heleboel van hadden ingepikt.
Nadat ik mijn Swiss Army knife had teruggekregen - je zou zeggen: met die Zwisterse hellebaardiers in z'n lijfwacht had zo'n mesje toch eigenlijk welkom moeten zijn bij de Paus - wandelden we met behoorlijk protesterende voeten naar het Sint Pieter's Plein en bewonderden de situatie aldaar bij tegenlicht. De rij mensen die de basiliek wilden binnengaan was van een zeer ontmoedigende omvang, en zoals hierboven vermeld hadden we ons al op meisterliche wijze beschränkt.
Vervolgens deed ik wat ik altijd doe: ik keek met een half onbewust oog naar de zon en liep terug naar de metro-halte Ottaviano. Helaas stond de zon intussen heel ergens anders. Dat ontdekte ik gelukkig voor dat we de Eeuwige Stad uit waren, en langs een prettig verkeersluw straatje kwamen we weer op de goede weg. De toenemende protesten werden bestreden met het vertrouwde middel (drank en zitten) en de metro viel mee.
Zodoende worden we nu weer luide toegezongen door meneer Merel Caruso, die onze woonkamer immers deelt, en die een andere antenne heeft gekozen vanwege dat de zon er nog lekker op schijnt. Hij wordt begeleid door een kat, ergens ver onder ons in de tuin. Die klinkt net als Max, het zal wel etenstijd zijn.