A day in the park

Na al die cultuur en kerkelijkheid gisteren hebben we wat frisse lucht nodig. Laat dat aan Germen over. Die heeft een neus voor alles wat groen is. De kaart is er verder ook duidelijk over, dus het komt allemaal goed. We doen het wat rustiger aan, vinden dat we niet direct na het ontbijt weg hoeven. Het heeft voordelen. De metro is nog steeds propvol, maar niet zo stampvol als gisteren. We kunnen nu gewoon ademhalen en onze voeten neerzetten. Maar om naar buiten te komen moet je nog steeds een halte van tevoren al beginnen met dringen. Het is verbazend hoe soepel het allemaal loopt met die enorme mensenmassa’s. Iedereen is vriendelijk, er wordt wel geduwd, maar dat is alleen om aan te geven dat je er langs wilt. En dan schuifelen mensen opzij, of gaan er even uit om je erlangs te laten en stappen vervolgens weer in. We stappen uit bij Flaminio, samen met een groot aantal mensen die vlaggen bij zich hebben en petjes op. Zou er een voetbalwedstrijd komen? Nee, het blijkt een landelijke demonstratie van gepensioneerden te zijn. Waar ze voor of tegen protesteren is ons geheel onduidelijk. Het ziet er erg vrolijk uit allemaal, met veel vlagvertoon en gekleurde hesjes en petten. Iedereen lijkt in een opperbeste stemming, een dagje uit naar Rome. We gaan in tegengestelde richting het park in van de Villa Borghese. Het is ooit van een kardinaal geweest die een neefje was van de toenmalige paus, die van de Borgia vertrekken in het Vaticaan. Zoals in die tijd gewoon was deelde de familie rijkelijk mee in de voordelen van een luizenbaantje. Dus kreeg dit neefje een kardinaalstitel en een stukje land van zo’n 80 hectare, waar hij een huisje op bouwde en een jachtbos aanlegde. Wat een kardinaal moet met een jachtbos zal ons in het hiernamaals geopenbaard worden. Verder waren er de nodige beelden van wel erg schaars geklede dames en heren met veel fruit. Als je de di uit kardinaal weglaat kom je waarschijnlijk aardig dicht bij de waarheid.
Het park heeft betere tijden gekend. Er zijn veel beelden onthoofd, anderen hebben hun aangezicht geschonden door het ontbreken van neuzen. De heggen moeten nodig geknipt, en het onkruid gewied. Maar dat mag waarschijnlijk niet meer van Brussel, omdat het teveel geld kost. We willen het museum in de Villa Borgia in, beroemd om zijn beelden, waarschijnlijk ongeschonden. Maar daar hadden we voor moeten reserveren, en dus mogen we er niet in. Dat is nieuw voor ons, een museum waar ze niet blij zijn met de volgende klant. We slenteren dus verder door het park, er speelt een muzikant, er lopen mensen met kinderwagens, met hondjes, er wordt gefietst, er wordt aan de conditie gewerkt op allerlei verschillende manieren, en er zijn geweldig grappige fietskarretjes waar ik ook wel in wil. Maar Germen heeft de dierentuin ontdekt. We gaan aapjes kijken (nee, we gaan vogels kijken). Het is een lief dierentuintje, met vogels, met een leeuw en een tijger en flamingo’s en uilen en een paar dieren uit Australië en ruiende kamelen die er nogal voddig uitzien. Het hoogtepunt is ongetwijfeld een groepje wolven, synoniem met het ontstaan van Rome. In de hele dierentuin is geen koffie te krijgen, laat staan lunch. Maar direct buiten de poort is een café dat aan de verwachtingen voldoet. De dame bij de ingang van de dierentuin verzekert ons dat we na de lunch gewoon weer naar binnen mogen. Maar we hebben het wel gezien en willen iets anders. De geweldig leuke fietskarretjes blijken te klein. Germen stoot zijn knieën aan het stuur. De zon schijnt, het is een mooie dag, we wandelen gewoon, zitten op een bankje, luisteren naar de vogels zien vlinders fladderen. Zullen we naar de Villa de Medici? Dat heeft een mooie tuin volgens de boekjes, en in de villa werken kunstenaars die een beurs hebben gewonnen. Klinkt wel interessant. En dan door naar de Spaanse trappen. Of was het andersom, eerst naar de Spaanse trappen, en daarna naar de Villa? Omdat de plattegronden niet heel erg duidelijk zijn werd het dus dat laatste. De Spaanse trappen hadden eigenlijk Franse trappen moeten zijn, omdat ze omhoog gaan naar een kerk die speciaal voor de Fransen is gebouwd. Maar de Spaanse ambassade was er vlak bij, en iedereen noemde ze de Spaanse trappen. Dat hebben ze toen maar zo gelaten. De trappen staan in de steigers. We vinden een terrasje met uitzicht op steigers en stukjes trap en zitten heerlijk in de zon. Onze voeten vinden het wel best zo. We drinken een drankje, maken op verzoek een foto van twee Amerikaanse jonge dames en vinden het nog steeds wel best zo. Er vallen een paar dikke druppels regen, maar het zet niet door. We willen nog wel een drankje. De ober begrijpt ons niet goed. In plaats van twee bescheiden glaasjes krijgen we gewoon weer twee grote. Het duurt dus wat langer. De Villa de Medici gaat niet meer lukken. Eigenlijk hebben we ook wel genoeg gelopen. Als goed alternatief nemen we een taxi naar Travestere. Oud Rome, een volksbuurt à la de Jordaan, met heel veel kroegjes, kleine winkeltjes, smalle straatjes. Hier zitten oude dametjes nog gewoon op de stoep op een klapstoeltje met elkaar te beppen. Overal zijn plantenbakken, soms erg creatief van wegwerpmateriaal. Klimmers groeten tot een boog over de straat. Het is er gezellig, er is muziek, niemand heeft haast. We blijven hier eten, het kan nog buiten, onder een parasol. Intussen is het gaan regenen. Er zijn opeens parapluverkopers op straat.