Zaterdag 20 augustus. La douce France.

We worden wakker met een stralend blauwe lucht. Dat belooft veel goeds. We willen dus nog niet weg hier, het is te mooi om nu al achter te laten. Wat wil je, dit is een camping zoals campings horen te zijn. Er is bos, veel schaduw, ruime plekken, prima sanitair, de baas komt elke avond persoonlijk langs om te vragen wat voor brood je de volgende ochtend wilt, en verder is er helemaal niets. Geen zwembad, geen speeltuin, geen animatieteam, geen kinderboerderij, geen internet (behalve bij de receptie, als je er om vraagt), helemaal niets. Het riviertje de Beuvron loopt langs de camping, maar je kunt er niet in zwemmen en geen dammetjes in bouwen. Je kunt er alleen in vissen. Dus heeft het maar 2 sterren. We hebben ijsvogeltjes gezien, horen uilen en spechten (helaas nog steeds geen wielewalen), eendjes, boomklevertjes en allerlei onbestemde geluidjes. Onze plek is zo ruim dat je er een mooi huis plus een stadstuintje op kwijt kunt. ’s Ochtends kunnen we in de zon zitten, de rest van de dag is het schaduw. Prima geregeld dus.
Om elf uur gaat het licht uit op de camping, ruim voor die tijd ligt vrijwel iedereen (behalve wij) onder de wol. Bij de ingang staat iets dat lijkt op “welkom in de retraite” en zo voelt het ook. Kortom, het is hier heerlijk. Als we eenmaal lekker in bed liggen, blijken er mensen in de omgeving te wonen die hun hondjes ’s nachts in de achtertuin opsluiten. Die hondjes hebben overdag naar een politiek debat op de televisie geluisterd, en gaan nu onderling op dezelfde manier met elkaar praten. Maar dan zonder voorzitter om de orde te handhaven. En ze hebben de hele nacht de tijd.
Maar ’s anderendaags maakt de zon weer veel goed. Buiten met een kopje koffie. Zo’n natuurlijke omgeving heeft ook zijn nadelen. Tijdens het ontbijt kwam er een duif boven ons zitten, belust op een stukje van het een of ander. Germen waarschuwde al: “hij zit pal boven je en als hij wegvliegt schijt hij je in je nek”. “Lijkt me erg onaangenaam”, was mijn antwoord, maar er volgde geen actie van mijn kant. En nog geen minuut later... juist. Gelukkig op mijn hemdje (net schoon aangetrokken vanochtend), de rest was schadevrij. Ik kreeg de slappe lach, Germen was zo lief om me te helpen het bevuilde kledingstuk uit te trekken zonder dat het onheil zich verder verbreidde. En om het ergste er af te spoelen en het hemdje in een emmer water te gooien. Er zijn ergere dingen.
Al voor het ontbijt heb ik de baas even gemeld dat we nog niet weg gaan. Nog 1 of 2 dagen, geen probleem. Het is niet vol. En dan natuurlijk de hamvraag: wat gaan we doen vandaag? We zitten aan de rand van de Loire wijstreek, dus ik wil wel een wijnhuis bezoeken, en misschien nog een kasteel of zo. Germen wil vogeltjes kijken. Het compromis is vandaag fietsen in het gebied van de wijngaarden en kastelen en morgen vogeltjes kijken. Maar eerst boodschappen, want er is niet veel meer, en morgen is het zondag. Er zijn hier zoveel heerlijke dingen te koop, we slaan uitgebreid in. Het restaurant in het dorp is met vakantie, er wordt dus gewoon gekookt. Geen straf als dat echt Frans eten is. Germen klaagt niet. De Pain Parmentier van gisteravond was weliswaar wat laat, maar daarom niet minder lekker. De supermarkt heeft gerookte eendenborst, mooie kleine sla kropjes (‘Little Gem’), de meest bizarre tomaten van groen gestreept via geel, oranje, en rood naar bijna zwart. Dat kan ik niet laten liggen. Uiteindelijk komen we met meer terug dan we in de komende twee dagen gaan opeten. Maar de wijn zijn we vergeten. Komt ongetwijfeld goed.
Na een picknick bij chateau Villesavin stappen we op onze fietsen. Langs akkers en bosschages, wijngaarden, lieflijke dorpjes en glimpjes van kastelen en kasteeltjes rijden we naar Cheverny. Daar is een Kasteel met een grote K. Bovendien is dat in het hart van een stukje wijnstreek. Maar er blijkt geen wijnboer te zijn die rondleidingen geeft, en om te proeven is het nog een beetje vroeg. Dus gaan we verder, tegen de wind in, maar in de zon. In Cour-Cheverny vinden we het hoog tijd voor een ijsje. Dat wordt een IJs, ook met een hoofdletter. En een kan water tegen de dorst.
Cheverny is één van de grote kastelen van de Loire. Het bestaat al 6 eeuwen en is, op twee kleine intermezzo’s na, steeds in handen geweest van dezelfde familie. Zelfs tijdens de Revolutie, toen vrijwel alle adellijke huizen in Frankrijk werden geplunderd en beschadigd, slaagde de familie er in om zijn bezit ongeschonden in handen te houden. De eigenaar werkte toen bij de diplomatieke dienst, daar was hij vast erg goed in. Ze wonen er nog steeds. Een deel van het kasteel is te bezichtigen, een deel is privé. Er zijn mooie plafondbeschilderingen, prachtige wandtapijten, bijzonder meubilair en als verrassing een eigenaar die is gegrepen door Lego. In het hele kasteel staan allerlei modellen van lego. En niet zomaar: op ware grootte. Nagemaakte schilderijen, een bureau en een stoel in Empire-stijl, de honden van de eigenaar, een boek, een harp… Bij elk gemaakt onderdeel is ook een foto van het origineel, zodat je het kunt vergelijken. Het klapstuk is een model van het kasteel zelf (niet op ware grootte: dat zou er niet in passen).
Cheverny is door de auteur van Kuifje, Hergé, gebruikt als voorbeeld voor Molensloot, het kasteel van kapitein Haddock. Hergé heeft het wel iets bescheidener gemaakt door er links en rechts een stuk af te knippen.
En bij een kasteel hoort natuurlijk een park. Dus kan Germen ook nog wat vogeltjes kijken. Er zijn o.a. allerlei exotische eenden te bewonderen, helaas gekortwiekt. Eén eendje is moeilijk op naam te brengen: een leucistische Bahamapijlstaart (White-cheeked Pintail = Silver Bahama Pintail = Anas bahamensis).
Dit park is 100 hectare groot, daar heb je even tijd voor nodig. Het grootste deel is niet toegankelijk, behalve als je in een electrisch voertuigje gaat zitten en je laat rondrijden. Daarna mag je ook nog in een bootje. We rijden langs een bos van sequoia’s, varen langs een groepje moeras cipressen die echt in het water staan en zien een productiebos met een enorme laan ceders. De ene helft is van de Libanon, de andere helft komt uit Marokko. Ze zijn allemaal even oud, ongeveer 200 jaar, maar de ene soort is nog iel (nauwelijks een meter dik), de andere zijn woudreuzen. Ik weet niet meer welke nou de grote zijn. Ze zijn allemaal mooi.
Het is laat voor we het weten. Op de fiets dus, en terug naar de camper. We hebben de wind in de rug, het kost nauwelijks moeite. Om half zeven gaan de fietsen terug op het draagrek. In het dorp blijkt nog een winkeltje open met lokale producten. Ze hebben wijn. Één ervan heet Cheverny, een witte. Wat kan er toepasselijker zijn? We besluiten de dag met een salade Niçoise, gestoofde groenten met spekjes en kruiden, en een glas wijn, lekker buiten. Frankrijk op z’n best.
Vannacht wordt er weer uitgebreid gedebatteerd door het honden-parlement. Pas tegen de ochtend wordt het stil.