Maandag 22 augustus: Naar het Noorden.

Of was het naar het Oosten?
Met pijn in het hart nemen we afscheid van Philippe en onze mooie boscamping. We hebben nog zoveel niet gezien, we zouden hier nog weken kunnen vertoeven. Maar het is niet anders. Op weg naar huis dus, maar nog even niet. Die camping voor ornithologen wordt het, Germen wint. Ik zag die kleine hond-vriendelijke camping wel zitten. Meer heuvels, een ander gebied.
Arrigny ligt in de Champagnestreek, wijds met grote landbouwvelden en vage heuvels. Ik vraag me altijd af waar ze die wijngaarden verstopt hebben. Als je door deze streek heen rijdt moet je echt zoeken.
Maar eerst nog even door het prachtige bosrijke gebied van de Sologne, langs Gien (waar ze een porselein fabriek hebben die we ook al niet hebben bezocht). Daarna de snelweg op, want het is nog een behoorlijk stuk. Het loopt allemaal gesmeerd tot Sens. Daar wordt ons Fritsie zonder sense want z’n batterijtje is leeg en zijn kabelverbinding met de auto is niet in orde. Of misschien deed Fritsie het expres? We hebben ons langdurig niets van zijn adviezen aangetrokken, want hij wou weer over Parijs. En we hebben zojuist een nieuwe Michelin wegenkaart op de kop getikt. Hij denkt misschien: barst maar, ik help jullie niet meer, stelletje onbeleefde ondankbare asoos. En het is even wennen aan het nieuwe formaat van de Michelin. En alle wegen leiden naar Parijs, dus het valt niet op als er 'Parijs' boven je hoofd staat op zo’n mega groot blauw bord. Dus: voor we het in de gaten hebben rijden we in de richting van Parijs in plaats van Nancy. Na de lunch en zo’n 40 km verder krijgen we toch in de smiezen dat er iets niet klopt. Ile-de-France hoort niet hier te liggen, de zon staat verkeerd, de spoorrails van de TGV liggen aan de verkeerde kant van de snelweg en Parijs komt dichterbij. Bovendien hebben we Fritsie weer aan de praat en bij elke afslag verzoekt hij ons duidelijk om af te slaan. Hij bedoelt “om te keren”, maar dat weten we niet want we zien zijn schermpje niet. Alleen zijn stemgeluid dringt tot ons door, want hij ligt aan een ander laadpunt, achter ons.
Als bij ons het licht is opgegaan keren we onmiddellijk om, en gaan alsnog de goede richting op. Jammer van dat uur rijden, want dat kost het al met al. Maar niet getreurd, we zijn op de goede weg. Na Troyes wil Fritsie ons al snel van de snelweg hebben. Lijkt op de kaart logisch. Maar Fritsie weet niet dat even verderop de weg is opgebroken, en wij weten dat ook niet. We ontdekken het snel genoeg, volgen de bordjes ‘Déviation’ en belanden in de file. Stilstaand verkeer, en opeens geen tegenliggers meer. Erg onheilspellend. Gelukkig is er net een plek waar we kunnen omkeren. Terug naar de autoweg, en laat Fritsie maar zeuren. We blijven op de A26 tot de afslag Vitry-le-François. Dat is niet de kortste weg, ja Fritsie ik weet het. Maar het is ook een recht-toe-recht-aan weg. Dat hebben we nodig.
De rest van de trip verloopt zonder enige bijzonderheid en anderhalf uur later dan gepland komen we op de camping. Er is plek, we mogen zelf beslissen waar we gaan staan. Ik betaal voor 3 nachten, Germen heeft even genoeg gereden en wil ongetwijfeld gewoon vogeltjes kijken. Een libel heeft hij al te pakken.
Het zou wel fijn zijn als we even ergens zouden kunnen eten. Er is een snackbar annex pizzeria. Die is normaal gesproken open op maandag van 17.30 tot 22.30. Maar nu even niet. “Uitzonderlijke sluiting” zegt een bordje. En dus wordt er gekookt met wat er is en wordt het een prima maaltijd. Eind goed al goed. Morgen zien we wel verder.