Het hele weekend Voorst: een heerlijke toegift.

Dit reisverhaal gaat over Frankrijk, maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat we nu stoppen. De unit moet nog naar huis, maar veel belangrijker is het natuurkamperen met onze kameraden.
Hoe beschrijf je de gevoelens tijdens zulke dagen? Warm, ontspannen, vertrouwd... Ook al verschijnen Fred en Marianne - hun aanwezigheid was een welkome verrassing met al dat Brexit-gedoe - in een nog mooiere unit dan de onze. Dat stelde me overigens een beetje gerust: ik voelde me erg decadent in onze camper. En Fred en Marianne hadden die van hun slechts geleend, dus die hebben geen probleem. Zie je: zo lossen wij van de Haere-schaere deze dingen altijd wrijvingsloos op.
En neem nou het eten. In de e-mails vooraf zijn minstens wel tachtig woorden vuil gemaakt aan de vraag wie, hoe, waar, hoeveel, waarin, wanneer, en wat er gekookt zou gaan worden. Daar kwam geen plan uit - ook een karakteristiek verschijnsel bij ons - maar op de camping was er geen enkel probleem en heerlijk eten in overvloed.
En dan de gevreesde Keltische (en andere) (drank)liederen. Geen centje pijn, meneer: er was een speciale geïsoleerde picknickbank met bijbehorende kachel en vuurtonnen, en de overige gasten hoorden werkelijk helemaal niets. Volgend jaar breng ik mijn eigen gitaar mee, dat zal een hoop schelen in de kwaliteit, want de hals van die van Jan is te smal voor mijn kolenschoppen en ik bakte er niks van.
En dan de snelheid waarmee we reageren op veranderende omstandigheden. Now you see Lucas, now you don't. Of, als grotere-schaal voorbeeld: we zijn pas 20 jaar aan het afkicken van ons leven op de Haere en we zijn er al bijna overheen.

Alleen de laatste voorzitter, die blijft maar dezelfde onzin schrijven.