Naar het einde van de wereld – deel II.

Kuala Lumpur is geen Schiphol met van die eindeloze loopafstanden, en we hoeven niet door de douane, en van onze koffers hebben ook geen last, dus staan we 10 minuten later bij de gate van ons volgende toestel. Ze zijn nog niet begonnen met inchecken. Wij zijn mooi op tijd dus. Zij niet. Ze hebben op ons gewacht en ook nog op een ander toestel, dat nog meer vertraging had dan wij. Buiten de enorme ramen regent het, het grondpersoneel draagt van die dunne doorzichtige plastic wegwerpregenjassen over hun kanarie-oranje reflectie-hesjes. Ze hebben hier sanitair dat in Frankrijk 35 jaar geleden is afgeschaft.
Ik kijk fronsend op de instapkaarten, naar onze stoelnummers. Dat is geen economy comfort, we zitten in het achterste deel van het toestel. Maar eens even over zeuren dus. De mensen bij de balie blijken geen Engels te spreken, dus daar word ik niet wijzer van. In het vliegtuig dan maar. Het lijkt niet extreem vol te zijn, dus er moet wel iets te regelen zijn. Germen vraagt het zich af. Het toestel blijkt geen economy comfort te hebben, het is een al vrij oud toestel. We gaan op onze plaatsen zitten, en ik weet direct: dit gaat niet goed. Germen kan zijn benen beslist niet kwijt, dat wordt ellende voor een vlucht van 10 uur. Maar er zijn wel plekken met meer beenruimte, namelijk bij de nooduitgangen en de voorste rij van het compartiment. Germen wil niet vragen. Hoezo niet? Als er plaats is wil ik die hebben, anders pikt iemand anders die in. En dus klamp ik een competent uitziende stewardess aan en leg het probleem uit. Ze kijkt meewarig naar Germen’s lengte en gaat kijken wat ze voor ons kan doen. Als iedereen is ingestapt blijkt er inderdaad wel wat te regelen. Een mevrouw met een baby die helemaal alleen op een rij met veel beenruimte zit wordt verplaatst naar een andere rij, die ze helemaal voor zichzelf krijgt. Ze is blij, want ze krijgt een rij voor zichzelf met haar kleine. Ik ben verstandig genoeg om niet te melden dat ze die ook al had, maar dan met meer beenruimte. Germen blij, ik blij, de mevrouw met de baby blij, dat heeft die stewardess goed geregeld. Dan nog eens eindeloos zitten. We zijn bijna een uur te laat weg. Gelukkig rugwind, we lopen een half uur in. Om kwart over twaalf ’s nachts komen we aan. Douane, bagage oppikken, door de bioprotection controle, overal rijen. Midden in de nacht is de luchthaven een en al bedrijvigheid, inclusief de taxfree shops. Voor ons hoeft het allemaal niet zo, we willen naar bed. Het hotel blijkt 2 minuten lopen, of misschien nog wel minder. Onze kamer is klaar, inchecken had ik thuis al gedaan, dus hier verliezen we geen tijd. Een uur na de landing staan we in onze hotelkamer, en gaan gewoon nog even naar de bar voor een slaapmutsje. Ook die is open, midden in de nacht. Soms is er iets te zeggen voor een 24-uurs economie. Ruim 34 uur na ons ontbijt in Nieuw-Dordrecht rollen we dan eindelijk in bed.