De eerste camping.

Hoe werkt het allemaal hier in NZ? Want je denkt dat je thuis bent als je de naam hoort. Walgcheren, maar dan modern. En nóg verder. Het begon goed: het hotel was recht tegenover de uitgang van het vliegveld, dus dat was 30 meter lopen en het vliegveld hield ook nog een waterdichte luifel boven ons hoofd, helemaal tot de overkant van de straat. Goed, de regen zwiepte er van opzij onder dus we werden toch nog nat op het zebrapad, maar daar kon die zebra ook niets aan doen. Het hotel wacht waarschijnlijk nog op een gunstig moment om de laatste meters tot hun voordeur te overdekken. Maar de bar had 15 jaar oude Laphroaig (dat was gisteravond), het ontbijt had zo ongeveer alles (dat was vanochtend) en iedereen was vriendelijk en opgewekt en behulpzaam, ook de dame van de bar, om 02:15 uur.
De camper werd keurig op tijd voorgereden. Nog even bij Eddie de verhuurder langs voor de papierwinkel. We konden daar ook de lege koffers achterlaten, en dat was fijn want de camper heeft geen “garage” onder het bed. Hij werkt erg eenvoudig, alles heel normaal. Daar gaan we! Eerst naar een winkel, eten kopen en een paar ontbrekende dingetjes zoals een cafétière. En zo’n grote sterke tas voor boodschappen. En wasknijpers.
De grotere winkels zijn niet helemaal gewoon: 7 dagen per week open van 6 uur ’s ochtends tot middernacht, en de prijzen zijn exotisch. De NZ dollar staat veel te hoog.
De navigatie moest langdurig wakker worden en aan de voeding, maar daarna werkte hij. We waren toen pas een kwartier de verkeerde kant op gereden. Ook dat zijn we gewend. Nu de eerste camping. De receptie heet hier “office”, niet moeilijk. “Closed”, stond er, dat snapten we ook. “When closed, find a site”. Dat was al wat moeilijker, maar na 40 seconden rondkijken stond onze unit op zijn plaats. Vonden we. Naast ons een verlaten kampeerbusje op basis van een Toyota Lite-ace, je weet wel. Daar bleken drie mensen in te slapen, ze waren ‘very tired’. Wij dempten onmiddellijk ons geluid.
Dan ga ik maar eens naar de office, inschrijven, een aantal nachten betalen, de wifi-codes ophalen. Camera mee, want er zitten hier tuï’s. Onderweg vraagt iemand met een XL buik in een XXXXXL houthakkerstrui (tot z’n knieën, als een enorme blauw-geblokte duster) of ik naar de races ga. No, mate, why? Vanwege de telelens. Er blijkt van het weekend een petrolhead-festijn te zijn waar ze met van die V8-machines gaan spelen. Wegwezen dus, overdag! In de office verneem ik dat er wifi is in en vlak naast de office. Daar dus vanavond heen om de dagverhalen omhoog te stuwen, naar jullie toe. En dan foto’s er achteraan.
Jolande ontdekt een roze streep spuitbusverf op het split. We staan klaarblijkelijk op twéé sites. Dat corrigeer ik net als de beheerder langs komt om het te vragen. Ik ben te eigenwijs om de 230V kabel uit het stopcontact te trekken, dus na elke meter stap ik uit om hem veilig onder de achterwielen vandaan te houden. Het eerste wat ik hoor is: “You’re all right there, mate, thank you!”
Er is ook een winkeltje van sinkeltje, dat moet ook verkend, want we hebben geen theedoeken kunnen ontdekken tussen al het linnen- en beddengoed. De kosten krijgen we terug. O, en paneermeel, helemaal vergeten.
Ik zei al dat het aan de jet lag.