Logisch reizen voor beginners - I.

Vandaag mogen we met de trein! Deze etappe moet je eigenlijk op de kaart volgen, want anders ontgaat de logica je waarschijnlijk. De trein begint drie kilometer buiten Coromandel en wij kamperen drie kilometer buiten Coromandel. Dus: afstand tot het station = nul kilometer. Of nee: zes kilometer. Halverwege komen we dus door Coromandel, waar het markt moet wezen. Klopt. Jolande kijkt er even en koopt er niks, ze haalt echter wel vlees bij een slager. De markt bestaat uit drie kraampjes en heeft meer weg van een liefdadigheidsverkoop (behalve de prijzen dan, 8 dollar voor een krop sla is wat aan de ruime kant, zelfs als het zelf verbouwd en biologisch is. Bij ons in de tuin komt het ongeveer gratis). Ik jaag intussen langs het water en schiet een heilige ijsvogel. Die zijn veel minder schuw dan de onze.
Het treintje rijdt op smalspoor, een centimeter of 40 breed. Dat maakt scherpe bochten mogelijk. Het begon als een transportmiddel voor klei en voor hout ten behoeve van een baksteen- en pottenbakkerij. Beide grondstoffen werden gewonnen op een berghelling, die door de ondernemer was aangeschaft. Omwonenden vroegen of ze een keertje mochten meerijden, en ze gaven hem er fooien voor. De eigenaar werd gegrepen door het spoorwegvirus en bouwde steeds verder, alsmaar de berg op. De klei, de ovens en het hout hadden niet meer zijn belangstelling, al ging dat bedrijf wel door. De man huurde hulp in voor het bouwen van de vele bruggen en tunnels en het grondverzet, maar hij ontwierp de hele baan, tenslotte 3 km lang, inclusief bruggen, tunnels enz. En hij legde de dwarsliggers zelf, en bracht de spoorstaven aan, want het was zíjn treintje. Men verklaarde hem voor geschift, uiteraard: dat is onvermijdelijk als je ook maar en haar uit de pas loopt. Maar inmiddels is de 1.000.000-ste passagier al geweest. De berghelling is intussen weer vol geplant met bomen. Het spoor gaat zo steil dat er een aantal lussen inzitten en we een aantal keren moeten “steken”, heen en terug, om de hoogte te kunnen overbruggen. Overal langs het spoor staan voorbeelden van wat pottenbakkers (ze komen overal vandaan als een soort stage, maken een kunstwerk, vertrekken weer omdat het maanden moet drogen, keren weer terug voor het bakken, en sorteren wat er in de winkel verkocht gaat worden, wat er geschonken wordt (en dus langs het spoor of het wandelpad eindigt), en wat er weg mag. De rit eindigt op een soort top van de berg; de echte top ligt buiten het terrein. Er staat een soort vage toren, met een groot bordes, en prachtig uitzicht. The Eye-full Tower. De terugreis gaat over dezelfde baan, maar dan omlaag. Da’s logisch.
Na dit fraaie zonovergoten avontuur gaan we weer verder met de camper. We hebben een boottocht op ons programma staan, naar “Cathedral Cove”. (Een ‘cove’ is een inham). De boottocht die Germen op het Hindernet vond, begint in Whitianga, dus daar rijden we naar toe. Het is niet ver. Maar de boot van 14:00 uur, die we zouden kunnen halen, vaart niet vanwege teveel wind. Morgen wordt het beter, dus we boeken voor 13:30. Is die tijd logisch? Het zal wel. Beter te vroeg dan te laat.
Het laatste item op ons programma vandaag is het vinden van een kampeerplek. Whitianga ligt aan de mond van een soort fjord, en er vaart een voetveer naar de overkant. We kijken op de kaart en zien aan die overkant een wijnboerderij en wat campings, dat ziet er wel handig uit. Aan die kant ligt ook Hot Water Beach, waar je maar een ondiep kuiltje hoeft te graven om warm water te vinden. Spit uw eigen Spa. Staat ook op ons verlanglijstje, dus hier kamperen is goed: morgen even met de pont, bootje naar Cathedral Cove, klaar is kees. De eerste wijnboerderij is dicht. De tweede is open maar verkoopt alleen wijn, geen rondleidingen. We hebben gisteren net wijn gekocht, dus maar even niet. De eerste camping die we proberen (vlakbij het pontje) is ook dicht. De keus is nu tussen Hot Water Beach en Hahei. Via Hahei kun je ook naar Hot Water Beach, dus eerst Hahei maar eens proberen. Dat lukt prima, er is een zee van plek, er is een zee en we kunnen er mooi wandelen. Cathedral Cove blijkt op een steenworp afstand van de door ons gekozen camping te liggen, een uurtje lopen en je bent er. Morgen gaan wij dus een kwartiertje rijden, een pontveer benutten, een klein uurtje varen in een kleine open boot over een zee die misschien wel erg onrustig is, dan bekijken we in dat bootje de Cathedral Cove (watch this space), dan varen we weer terug, vervolgens pakken we weer de pont, en dan weer de unit. Logisch toch? En ergens op diezelfde dag doen we dat warme water ook nog.