Aan het einde van de regenboog

Het klinkt als de titel van een boek. Het is onze verblijfplaats: Wairakei. Je komt er eigenlijk vrij eenvoudig. Gewoon het onverharde pad (vol gaten en kuilen) volgen tot het niet verder gaat. Dan kom je in een lieflijke vallei met uitbundig bloeiende brem en reuzenlupinen, een plaatje in geel en goud. Kippen, parelhoenders, eenden en pauwen lopen vrij rond, net als een halfwas lam dat het heerlijk vindt om over z’n bol geaaid te worden. De lama’s zitten weliswaar achter een hek, en de konijnen in een ren, maar het geheel is arcadisch. En dan de slagroom op de taart: buiten zitten! Uit de wind als het even kan! Alle vogels opnieuw fotograferen! Meer koffie! Ahhhh… Kortom, de zon schijnt, het is heerlijk.
Na het ontbijt (buiten in de zon), koffie en meer koffie (buiten in de zon) besluiten we dat er toch nog iets van activiteit nodig is. We kunnen een wandeling doen in de vallei langs allerlei vulkanische verschijnselen. Het kost maar een half uurtje. We krijgen een elektronische temperatuurmeter mee, dan kunnen we zien hoe warm verschillende plekken zijn. Verder is er een soort van plattegrond. Onze praatgrage waard geeft duidelijke aanwijzingen: “steeds links houden en als je de weg kwijt bent gewoon in paniek raken”. Lijkt redelijk helder. Verder zijn er pijlen die de weg wijzen, wat kan ons gebeuren? We struinen rond door een prachtig gematigd regenwoud, zien allerlei bloemetjes, vogeltjes, bijtjes, kevertjes en een verdwaalde juffer. Er is een mooi beekje dat tussen dit alles door kabbelt. Als een dissonant passeren we “devil’s hole”, de “chocolate pot”, rokende gaten, kleurige rotsen en krijgen warme voeten. Ons temperatuurmetertje zegt dat de grond hier gemiddeld zo’n 35oC is, mooi voor een vloerverwarming. De hoogste meting is 62oC, in één van de rokende gaten. Valt dus nog wel mee, al wil je er niet in vallen. Al met al doen we ruim anderhalf uur over de 30 minuten wandeling. Daarna is het wel tijd voor de lunch en nog lekker even uitbuiken. Germen schiet een rifleman die eigenlijk een riflewoman is en niets te maken heeft met schietgeweren. Het is gewoon het kleinste vogeltje van Nieuw Zeeland en weegt maar 6 gram.
Tijd voor wat cultuur. We hebben genoeg zwaveldamp geroken, genoeg natuur bewonderd. Ons volgende doel is “Lava glass” (toch een beetje vulkanisch), een glasblazerij met een glazenbeeldentuin erbij. Helaas mochten we in de winkel-galerie geen foto’s nemen. Wie ooit in de buurt is: gaan!! De stukken zijn heel bijzonder, met de meest geweldige kleuren en geïnspireerd op de natuur van Nieuw Zeeland. In de beeldentuin mochten we wel fotograferen, er zijn bloemen, gestileerde vogels, een regenboog (hoe kan het ook anders), drijvende bollen, een glazen waterval, allemaal in de meest uitbundige kleuren. We konden helaas geen plekje bedenken in ons huis voor de werkelijk prachtige werkstukken. Misschien krijgen we nog een moment van inspiratie. Dan gaan we alsnog terug voor een bestelling. Neem wel een creditcard mee, het is niet goedkoop! De glaskunstenaar is dan ook wereldberoemd. We mogen tenslotte nog kijken hoe al dit moois gemaakt wordt, inclusief uitleg van de kunstenaar zelf. Daarna hangen we nog even de toerist uit, kijken naar wat stroomversnellingen, ontdekken dat we met een bootje naar de watervallen kunnen, en gaan geheel tevreden terug naar het einde van de regenboog om lekker in de zon te zitten. Morgen verder.