Nog slechtere eieren.

Het hart van de vulkanische zooi op het Noordereiland ligt in Waiotapu en heet Waiotapu Thermal Wonderland. Niet dat er wat aan mankeerde, maar de naam is natuurlijk wel een weggevertje. Als je jezelf zo noemt, dan ben je aan het opscheppen, en daar kan maar één reden voor zijn: je hebt concurrentie. Op weg er naar toe zagen we al diverse borden langs de weg staan, die ons probeerden over te halen om andere ‘thermale’ plekken te bezoeken. Maar daar konden we niet mee zitten, de stank, zo wisten we al sinds we de Pico del Teide beklommen, is overal hetzelfde, en waterdamp is wit en zwavel is zwavelgeel. Modder doet Blop! en neemt alle kleuren aan die je wilt. En er hangt een aparte sfeer, een beetje buitenaards, en je weet niet zo goed wat je nou moet fotograferen. Die borrels en die dampen, die verliezen bijna al hun charme op een stilstaand plaatje.
We doen echter een moedige poging. Jolande neemt veel meer foto’s dan ik, want haar camera kan een wijder beeld behappen. Ik haal nu en dan mijn mobieltje er bij, mirabile dictu, en ik neem me voor om een paar foto’s aan elkaar te plakken tot een soort panorama. Daar bestaat software voor, die heb ik onlangs binnengehaald in ons reis-computertje. Ik ben benieuwd.
We doen de langste van de aangeboden wandelingen. Je mag niet buiten de paden want dan zak je reddeloos in de kokende havermout en je bent bovendien in overtreding. Het eerste doe je op eigen risico, zo staat er bij de ingang, voor het laatste kun je waarschijnlijk worden beboet tot in het zevende geslacht. Daar lachen wij echter om. We blijven toch op de paden, hoor, wees niet bevreesd. Talloze vlonders en bruggen voeren naar de beste blikvelden, maar laat ik vooral het woord ‘zinnenstrelend’ vermijden als ik het probeer te beschrijven. Meren zijn gras- dan wel gifgroen, algen heten groen maar zijn oranje, grote dieren blijken van hout, hete vloeistoffen vermommen zich als moderne kunst. Zinsbegoochelend, maar ook vies, en beslist niet voor inwendig gebruik.
Als we goed en wel op de terugweg zijn, begint het te regenen. Daarna begint het te gieten. We zitten onder een daartoe geplaatst afdakje, en krijgen gezelschap van met twee andere Nederlanders. Zij past nog op het bankje, hij blijft staan en mompelt iets over een hagelbui. Dat had hij beter niet kunnen doen, maar ook de hagel gaat voorbij. We vervolgen de wandeling, nu met wat grotere passen want het miezert nog een beetje na. Links en rechts passeren we de ene krater na de andere, alle voorzien van onheilspellende namen. Mephitisch, zeg maar.
Dan, moe maar voldaan, boterhammetjes eten in de unit en op weg naar een kampeerterrein. Ik had iets uitgezocht met de gedachte dat we wel een hele lange dag tussen de fumarolen en de geisers zouden zoekbrengen, maar dat viel erg mee. Dus we reden wat verder, tot dicht bij Lake Taupo, waar zich het hart bevindt van de vulkanische zooi op het Noordereiland. Jolande vindt een veelbelovend symbool op de kaart. Ons gidsje is het met haar eens. Landelijk, stil, mooi, nauwelijks georganiseerd, en we stoppen te midden van pauwen, parelhoenders, kippen, kwartels en een aansluiting voor de stroom. De baas heeft een (dode) tarantula in een lijstje aan de wand, en hij vertelt me dat hij er eieren van heeft ook. Nog levensvatbaar. Hier. Ik neem een bruin papiertje aan dat om de spinnen-eieren is opgevouwen. Ik word gefopt, dat ligt er dik bovenop, maar hoe? Ik vouw het geval voorzichtig open, en laat het dan van schrik vallen: het beweegt opeens heftig tussen mijn vingers. Er zit een soort veertje in, gespannen, en dat springt open bij de voorlaatste ontvouwing. Dat soort dingen, weet je wel?
Maar ik krijg ook veel tips. Je kunt hier wandelen tussen de thermale formaties; je bent hier op een breukvlak in de aardkorst, in het hart van de vulkanische verschijnselen van het Noordereiland. Ja ja. We komen vanavond bij je eten, baas, in je licenced (voor alcohol) restaurant. Dan overleggen we wel even over wat we gaan doen, dezer dagen.
Er is tenslotte een grens aan de hoeveelheid H2S die een mens wil inademen.
Het avondeten blijkt een opgewarmd broodje met sla, beter kunnen we het niet maken. Morgen wel, maar dan doen we het zelf. We nemen de nodige folders mee om plannen te kunnen maken, die we vervolgens niet maken. We zien wel. Eerst maar eens warm weer en dan in de zon zitten en niets doen. Wat lijkt ons dat nou heerlijk. Terwijl ons kacheltje in onze unit ronkt krijsen buiten de pauwen nog. Er zijn 4 mannetjes en de nodige vrouwtjes, dat wordt dus herrie. We horen het.