Naar Mount Doom

Er staat een halve storm als we vertrekken, maar de zon schijnt! We gaan vandaag maar eens een eindje verderop kijken. Het plan is een nationaal park met maar liefst 3 actieve vulkanen. We rijden langs het Taupo meer, een enorme vulkaankrater, 60 km lang, 40 km breed en 200 meter diep. De grote uitbarsting was 65.000 jaar geleden, toen de plof het hele meer heeft doen ontstaan. Aan het begin van onze jaartelling barstte hij nog een keer en leverde voldoende stof op om heel Nieuw Zeeland in een laag as van een meter te bedelven. Het werd drie dagen overal ter wereld vrijwel helemaal donker en leverde nog decennia de prachtigste zonsondergangen op vanwege de enorme hoeveelheid stof. Nu lijkt het redelijk rustig, maar op de bodem is het water zo’n 60 graden en er zitten een aantal vulkaantoppen diep onder het oppervlak. Het gebied wordt nauwlettend in de gaten gehouden, net als de plek waar we nu zitten: Tongariro National park. De hoogste vulkaan, Ruapeu, is bedekt met eeuwige sneeuw, meet 2797 meter en heeft 5 kraters. Die heeft nog niet zolang geleden een enorme modderstroom veroorzaakt waardoor de spoorbrug verdween, en de trein van Wellington naar Auckland helaas ook. Het kratermeer borrelt en kookt af en toe, dan is het weer bevroren. Geen peil op te trekken dus. De meest actieve van de drie vulkanen (alsof het vorige nog niet genoeg was) is de Ngauruhoe, een perfecte kegel ontstaan door de vele lava en as die er uitgespuugd is. Hij is ook de jongste van het drietal. Met zijn nu nog besneeuwde hellingen ziet hij er wel mooi uit. Bij de meeste mensen staat hij beter bekend als Mount Doom uit de laatste van de Lord of the Rings films. Hij is maar 2291 meter, toch nog een mooi stukje hoger dan zijn kleinere maar oudere broer, die ruim 1900 meter hoog is. De zon schijnt, de weg naar boven is open volgens de borden, een mooie gelegenheid dus om het hogerop te zoeken. Het einde van de weg is een skidorp, nu verlaten behalve één uitspanning die warme chocolademelk kan serveren. We klauteren een stukje omhoog, waaien ongeveer van de kam af en zijn blij met onze winterkleren.
Terug naar beneden, die wandeling naar Mount Doom gaan we toch maar niet doen (8 uur, met een ommetje van 2 uur extra als je naar de top wilt). We vinden een camping met beschutte plaatsen in Whakapapa Village. Het wordt hier vannacht vast koud (die berg staat volgens alle informatie voorlopig niet op barsten, dus warmte kunnen we vanuit die hoek niet verwachten) en we hebben niet genoeg diesel meer om de camper ijsvrij te houden. Eerst tanken dus, 15 km verderop. Daarna een bescheiden wandelingetje, door het bos om de wind te vermijden. Mooie varens, allerlei soorten Zuidelijk halfrond beuken (geen beuken dus, maar Notofagus voor de liefhebbers) en een lief klein zwart-wit vliegenvangertje dat inderdaad iets gevangen heeft. We gaan vanavond nog eens proberen uit eten te gaan, per slot van rekening zitten we in een dorp.
Het wordt het chateau, de enige die open is zo buiten het seizoen. Het is een merkwaardige contraptie die vanuit de verte wel wat aan een kasteel doet denken, maar van dichtbij moet je toch wel erg veel fantasie hebben. We eten met de rest van het plebs in het barrestaurant, want voor het echte restaurant zijn we niet gekleed. Jeans en outdoor clothing niet gewenst. Het eten in de bar is er niet minder lekker om.