Maandag wasdag.

Terwijl Jolande zich gedraagt als een echte degelijke huisvrouw (haar waarde gaat koralen ver te boven), en ik een waslijntje span in mijn rol als echt brave huisvader, kwinkeleren de vogels in de bomen, zonder dat dat veel plaatjes oplevert. Het zijn namelijk “the usual suspects”: Maorimangrovezangers, Maoriwaaierstaarten, Maorivliegenvangers, Australische brilvogels en Witkopmohoua’s. Heel gewoon dus. En de onvermijdelijke lijsters, merels, mussen en vinken.
Maar ik wil het nu even ernstig met jullie over foto’s hebben. Wij naderen onze limiet: we kunnen slechts 150 foto’s in dit weblog-gebeuren opnemen, en om nieuwe te kunnen plaatsen moeten er derhalve ouwe uit. Kijk dus nog even heel goed naar de oudste plaatjes, en zeg ze dan vaarwel. Een schone theedoek kan helpen als de emoties je hierbij teveel worden. Wij hebben ze inmiddels weer in voldoende mate, maar dat hebben jullie als brave lezertjes natuurlijk niets aan.
Nu gaan we wandelen, of boterhammen eten, of nog iets anders, we zien wel. De zon schijnt waanzinnig, met extra UV vanwege de hoogte. Petje af voor de zon. Het wordt wandelen met de boterhammetjes in de rugzak, op ééntje na dat ik opeet terwijl we de unit afsluiten en de camping af lopen naar het begin van de route. (Petje weer op vanwege de UV). Want dit wordt geen gewoon uitstapje van tien minuutjes, o nee! Dit wordt een Hike. Langs een Trail. Door bos, over hei, langs berg en dal, naar een Waterval. De berg is met eeuwige sneeuw bedekt en speelt een belangrijke rol als decoratieve achtergrond. Het dal, daar dalen we in af via haarspeldbochtjes en trappetjes in de trail. Open veld en woud wisselen elkaar af, dat wil zeggen (voor de lezers die nu denken dat het landschap om ons heen weer in beweging is): het pad voert beurtelings door beide. De boterhammetjes hebben geen kans. De waterval is fraai, slechts ontsierd door een groen type met pet, en de terugweg gaat langs een ander pad. Altijd fijn, nieuwe uitzichten en zo, en bovendien zonder al die trappen en hellingen. En ook al is het heel erg ver en best wel heet, we redden het. We knopen onze onnodige truien om ons middel c.q. proppen ze in Jolande’s rugzak (haar waarde gaat koralen ver te boven). Halverwege de terugweg blazen we even uit op een bankje, en worden aangesproken door twee vriendelijke Amerikanen. Niet uit Salt Lake City, wees niet bezorgd, maar uit Nebraska, waar hij heeft gewerkt voor een technisch bedrijf. In de loop van het gesprek blijkt dat ze van het Zuidereiland zijn gekomen met een ferry waar ze een aantal dagen op moesten wachten: er was een onderbreking in de veerdienst vanwege de aardbeving. Gaan jullie nog naar de overkant? Ja, wij willen gráág naar de overkant, over een dag of wat. Nou, dan zou ik maar rap gaan boeken! Dit nemen wij ons voor, en we zetten de hike voort. We doen vier uur over de afstand van (nu komt het!) 6 km.
Jolande had inmiddels al via het Hindernet vernomen dat pas gisteren de gewone veerdienst weer werd gevaren. Dit werd haar spontaan gemeld door een organisatie waar wij inmiddels lid van zijn, en die campings enz. heeft. Service, jawel! En wij krijgen korting op de campings, ook nog. De reden/oorzaak voor de onderbreking in de veerdienst is ons nog niet echt duidelijk; aan de veerhavens en aan de schepen mankeert niks. Maar een grote massa goederen voor het Zuidereiland gaan per dezelfde pont, en zowel het spoor als de grote weg vanaf Picton, waar de veerboten aanleggen, naar Christchurch, zijn grondig vernield. De goederen, waaronder eten en drank, hebben dus een probleem, en dat gaat nog maanden duren tenzij ze er apart mee gaan varen! Ik neem aan dat U dit al in uw dagblad hebt gelezen en op het Journaal gezien: dreigende hongersnood in Nieuw Zeeland, lijkt me wel nieuwswaardig. Vooral omdat wij daar straks ook zullen zitten.
Je kunt momenteel vanaf Picton dus niet naar het Zuiden maar alleen naar het Westen, over een smallere weg met zéér veel bochten. Gaat door Nelson. Van daar af is er een alternatieve route naar Christchurch, maar die hebben wij nauwelijks nodig: ons plan voert ons langs de Westkust. Als U het nu niet meer kunt volgen, moet U gewoon uw kaart van Nieuw Zeeland er even bij pakken. Hebt U geen kaart van Nieuw Zeeland? Hoe kan dat nou? U weet toch al lang dat wij… ach, laat maar. Wie weet kunnen we niet eens oversteken. Straat Cooke, heet het op uw kaart. James Cooke. Shaken, not stirred.
Naast de camping is een info-centrum. We hoppen hier naar binnen voor we naar de camper en een welverdiend biertje wankelen. Van hier uit kun je overtochten boeken, en het lukt ook nog. Op donderdag a.s. zoals gepland. We doen net of er niets aan de hand is. Of zal ik morgen een doosje whisky aanschaffen?
Wil iemand me svp een telefoonnummer en een emailadres van om Maarten geven? Misschien heeft hij acuut gebrek aan iets, drop of hagelslag of Friese nagelkaas en zo, en misschien kunnen wij hem helpen, hier waar de Countdown alles nog heeft. Of hem gewoon opbellen om te zeggen dat we er aan komen, neither shaken nor stirred. Met eigen bed en zo. Hij heeft al bezoek. En zijn favoriete merk whisky, dat zou ook handig kunnen zijn.