In de omgeving.

Over het weer zullen we vanaf nu niets zeggen behalve als het niet wisselvallig en winderig is. Vandaag verkennen we de omgeving, maar omdat die tamelijk omvangrijk is, beperken we ons tot een klein stukje, langs de kust. Richmond ligt in een wijde vlakte waar de fruitteelt overheerst; geen wonder dat Oom Maarten hier een proefstation voor appels heeft geleid.
De hoofdweg loopt op enige afstand langs ons stukje kust, maar een bordje wijst al gauw een ‘scenic route’ dichter bij het water, en we stoppen bij Ruby Bay. Daar roken ze vis, om al dat fruit aan te vullen. ‘Tame eel’ moet je kopen. ‘Dead eel’ lijkt me fijner, maar misschien bedoelen ze gekweekte paling. Het dorp (Mapua) ziet er gezellig en netjes uit, met opgewekte mensen die hondjes uit laten en een klein openluchttheater waar ze, gezien een in het beton ingegoten tekst, elk jaar de terugkeer van de lepelaars en de grutto’s vieren. We lopen er wat heen en weer en er wordt een kiek gesnapt. Dan krijgen we zin in koffie, maar eerst moeten er nog wat kilometers worden gemaakt. Naar een volgende plek langs de kust, de Moutere Inlet, een diepe inham die dagelijks tweemaal vol en weer leeg stroomt. Vanwege het getij. Dat heb je hier ook, net als thuis, alleen komt de vloed hier vóór de eb.
Het is er mooi. We wandelen er een stukje, en zien hoe de erosie het landschap verandert: sommige steile stukjes staan op instorten en daar lopen we vlak onder. Het is afgaand tij maar het water staat nog vrij hoog. Een Dubbelbandplevier (Tuturiwhatu) laat zich vereeuwigen. Terug bij de unit zetten we de stoeltjes buiten, en de koffie is lekker. Ze hebben hier een dozijntje naaldbomen gekapt en de stammen en de takken weggehaald, maar er ligt een heleboel resterende rommel. Vogels scharrelen hier tussen rond, op zoek naar de ontheemde insekten. Niks nieuws bij. Dan maar weer door, alsmaar naar het NW, over een smalle kronkelweg door steile heuvels, naar Sandy Bay.
Hier geen modder maar zand, je weet wel, zoals aan het strand, waar je op kunt lopen. De vloedlijn is intussen ver weg. Reigers, scholeksters en grutto’s pikken in achtergebleven plassen water. Tractors staan ver weg te wachten: ze hebben boten en kayaks naar zee gebracht en nu moeten die weer worden opgehaald. Een oudere man zit op een bankje en tuurt door een telescoop, met een boterham in z’n hand en met z’n vrouw naast hem. Hij denkt dat hij een helemaal zwarte reiger heeft gezien, want hij zag een zwarte vogel met een lange nek en ditto snavel. En het beest spreidde zijn vleugels om zijn prooi te beschermen. Ik zeg niets behalve dat de Reef Heron af en toe als dwaalgast uit Australië wordt waargenomen. Dat aalscholvers op de rug gezien zwart lijken en hun vleugels vaak spreiden om te drogen, en dat alleen arenden hun prooi met hun vleugels verbergen (tegen de gieren), laat ik maar onvermeld. Ondanks alles tuur ik toch met extra aandacht naar de reigers die er wél zijn: allemaal grijs met een wit gezicht. White-faced, niet Reef. Zie je wel. Toch houd ik er een vaag teleurgesteld gevoel aan over. En dan zeggen ze dat ik geen optimist ben.
Mensen laten honden uit. Jolande en ik eten boterhammetjes en gaan dan óók het strand op. Om die trekkers van dichtbij te kieken. We kiezen zorgvuldig een route om droge voeten te houden. Op de natte stukken stappen we op de ruggetjes zand die boven water steken in het golfpatroon dat de zee heeft gemaakt. De grutto’s (grutti?) worden van dichterbij gekiekt, verder geen nieuws want over het weer hebben we het niet, en we zijn er op gekleed.
Langs een bredere en veel kortere weg rijden we door dezelfde heuvels terug naar de hoofdweg, en ondanks de reeds ver gevorderde middag gaan we nog verder naar het NW want op de kaart staat Ngarua Caves. U weet hoe graag wij, vooral Jolande, aan speleo doen. We zijn nog net op tijd voor de laatste rondleiding van de dag, en even na 16:00 plaatselijke tijd verdwijnen we onder de aardbodem. Over druipsteengrotten hoef ik U niets te vertellen: U weet dat ze het gevolg zijn van laffe lekkage en slecht bouwmateriaal. Waar al dat opgeloste marmer naar toe is gesijpeld, hebben we niet gevraagd. Onze gids – we hebben hem voor onszelf – is een rustige, laconieke man met alle grapjes die bij druipsteengrotten horen, en de grot vertoont alle grillige stalagtieten en stalagmieten die je maar kunt wensen om grappen over te maken. De grot is dicht onder het oppervlak, zodat er veel donkere kleurstoffen in het druipgesteente zitten; slechts hier en daar is het spierwit, zelfs doorschijnend. De gids richt er een groene laser op, zodat een hele stalagmiet spookachtig oplicht.
Er zijn in de loop der eeuwen diverse beesten in de grot beland en omgekomen: haast volledige skeletten van uitgestorven vogels liggen uitgestald. Twee soorten moa’s en een kiwi. Van de grotere moa staat een houten namaaksel buiten de grot, zie foto. Er is ook een arend gevonden, maar die is naar Wellington gebracht voor onderzoek. De gids doet even het licht uit om ons te laten voelen hoe zo’n arme verdoolde vogel het had, in z’n laatste uren. Brrr.
We gaan niet meer terug door de grot: er is een andere uitgang bij wat voor ons het eind is. Langs deze opening is de grot ooit ontdekt. Op de eerste druipsteen zetten de eerste bezoekers hun handtekening. Het oppervlak waarop ze schreven, is vochtig, en bij het verdampen van het water blijft een klein beetje steen achter: de namen worden heel langzaam vaag, en zullen ooit verdwijnen. Buiten wennen onze ogen even aan het licht, en dan zien we een regenboog, die óók is vastgelegd.
Terug bij Van G. is het weer gezellig en warm en gastvrij. Morgen komt er iemand snoeien in de tuin, dan moet onze unit van de oprit af. En ik schrijf dit allemaal ‘morgen’, en het wordt tijd dat ik stop, want het ontbijt is gereed, en de tijd dringt. En er staan mannetjes op straat met ladders, die komen glasvezel aanleggen bij de buren en ze moeten over Oom Maarten’s oprit. Door de lucht, gelukkig. Met slechts tien minuten vertraging kunnen we ruimte maken voor de tuinchirurg.
O ja: we hebben een echte Janny van Geldermalsen gekocht. Voor thuis aan de muur. Het schilderij is zowat een meter in diagonale doorsnee, en we hebben alles aan boord behalve het glas. We zullen er nog wel over reppen, lijkt me. Onze lege koffers staan in Auckland bij de camper-verhuurder, dus we hebben geen idee of het gaat passen.
Tabeh maar weer, we moeten gaan.