Farewell

Takaka. We vragen ons af of dit de tweede Kaka is nadat we Onekaka zijn gepasseerd. Zoals gebruikelijk is de tweede aanmerkelijk groter dan de eerste. Maar volgens mij werkt de Maoritaal niet op deze manier. Op de achtergrond speelt een gitaar, een stelletje Duitsers in twee hele kleine campertjes. Een eindje verderop blèrt een baby, ook een Duitsertje, maar die heeft nog niet leren zingen. In het weiland krijsen kieviten. Die beschermen hun jongen tegen de reigers en de kiekendieven. Die jongen houden zich wijselijk stil. Germen doet de afwas, ik maak het dag verslag.
Zoals al door Germen aangegeven moesten we om 9 uur vanochtend van de oprit af zijn om ruimte te maken voor de boomsnoeier. Er zaten wat andere lieden in de weg. Dat leverde ons ruim de tijd op om afscheid te nemen van onze gastfamilie. Daarna op weg, geheel tegendraads tegen de oorspronkelijke plannen. Daar is het vakantie voor. We gaan naar Farewell Spit, dat eerst wel op het programma stond, en toen toch weer niet omdat we tijd te kort kwamen. We zouden morgen met de trein naar Christchurch en weer dwars door de adembenemend mooie Zuidelijke Alpen. Dat blijkt echter helemaal niet te kunnen vanuit Greymouth. Andersom kan wel, van Christchurch naar Greymouth heen en terug. Maar aangezien we aan de westkant zitten en niet aan de oostkant is dat dus geen optie (raadpleeg uw kaart voor dit geheel, dan wordt het allemaal duidelijk). Gisteren werd geopperd dat we ook met de auto via de pas zouden kunnen van Christchurch naar Greymouth, wel zo mooi. En omdat we toch vanuit Christchurch via het westen weer naar het noorden moeten omdat de andere wegen door de aardbeving hoogstwaarschijnlijk gewoon nog dicht zijn, lijkt het ons prima om van de nood een deugd te maken. Over drie weken doen we gewoon die mooie route met de auto. Dus hoeven we morgen niet in de trein, en dus hebben we een dag over en dus gaan we alsnog naar Farewell Spit. Daar kun je volgens de boekjes heel veel vogels zien. Volgens Oom Maarten zie je daar zwarte zwanen, bonte pieten en reigers, en verder niets.
Omdat we een deel van de tocht gisteren al hebben gemaakt hoeven we nergens te stoppen om de vergezichten te bewonderen. Dat schiet dus prima op. Stel je daar niet te veel van voor, over 100 km doe je al gauw 3 uur. We zien mooie besneeuwde toppen. Ik bekijk de kaart en bedenk dat de sneeuwgrens ergens rond de 1500 meter moet liggen. Dat is laag voor de tijd van het jaar. We belanden via koffie en een kronkelweg eerst in Takaka (op zoek naar een winkel voor whisky), dan in Collingwood (op zoek naar een winkel voor whisky) en tenslotte op een parkeerplaats bij Farewell Spit. Dit is het noordelijkste puntje van het Zuidereiland, alle wegen leiden nu terug naar het zuiden. Vanuit de kaap steekt een enorme zandplaat (27 km lang) de zee in om de Golden Bay wat beschutting te geven. Het lijkt op de wadden eilanden, met veel zand, veel zee, veel wind en krijsende meeuwen. Verder heeft oom Maarten helemaal gelijk: je ziet er zwarte zwanen, bonte pieten en reigertjes. De pieten en de reigertjes zijn anders dan bij ons, maar verder doet de vergelijking het uitstekend, zie de foto’s. Na een mooie frisse strandwandeling en een dito wandeling door bosschages (plantengroei niet echt zoals op de wadden eilanden, de rest erg vergelijkbaar), duiken we onze unit weer in. Germen wil nog een andere inham, want daar zouden ook vogeltjes zitten. We vinden de weg er naar toe, die al snel over gaat in een gravel pad. Een postauto is in de wegberm beland, met twee wielen in de goot. Een schip op het strand is een baken in zee, dus maar even extra voorzichtig. De vogelopbrengst is even minimaal als eerder vandaag. We keren op onze schreden terug, de postauto wordt inmiddels weer op de weg gehesen en kan zelfstandig verder. Diesel tanken in Collingwood, verder naar Takaka, hier houden we stil. Toch maar niet verder door de bergen, dat kost zeker nog anderhalf uur. In Takaka zou een camping moeten zijn. We vinden de aanwijsborden en een winkel voor whisky. Het laatste stukje van de namiddag en het eerste stukje van de avond (geen idee waar de grens ligt) brengen we erg aangenaam buiten in de stralende zon door. Voor de rest: zie eerste alinea.
Terwijl we ons biertje in de zon drinken bedenken we dat volgens ons Nienke vandaag jarig is. Maar omdat we geen verjaardagskalender bij ons hebben weten we dat niet zeker. Het onfeilbare elektronische geheugen biedt uitkomst. Nienke is inderdaad jarig. Van harte gefeliciteerd jongste (schoon)zus!