Herenigd

In Milford Sound hoor je ’s ochtends alleen de vogels en de rivier. Er is hier niets, behalve de lodge waar we logeren. Ik had provisioneel een kamer geboekt om in elk geval een overnachtingsplek te hebben. Dat was een backpackers room, lees: een bed met een dak erboven, gezamenlijke douches, gezamenlijke toiletten, een gezamenlijke keuken en een soort van zitkamer. Eigenlijk zoals op de camping, maar dan binnen. Niets mis mee, behalve dat dit soort kamers meestal inderdaad echt alleen een bed bevatten en verder helemaal niets. Bij het inchecken ontdekte ik dat de lodge ook chalets heeft. Vragen staat vrij dus toch maar even checken of er toevallig niet een chalet vrij is. En ja hoor: bingo. Er was een late afzegging en er zijn 2 chalets vrij, één met uitzicht op de fjord, en één met uitzicht op de bergen. Die fjord hadden we per schip al gezien, dus wordt het de bergen. En zo verblijven we opeens op stand in een mooie ruime kamer, een prima badkamer, de gelegenheid om koffie en thee te zetten en een goed gevulde minibar, vier sterren hotel kwaliteit. Die minibar hadden we niet nodig, want we hadden een deel van onze voorraden uit de camper meegenomen. Er blijkt geen internet en ook geen mobiele telefoon te zijn. Wat de betreft het internet: de bliksem was vorige week ingeslagen, en ze wachten nog op reparatie. Maar er is een vaste lijn, en de camper-verhuur heeft een gratis nummer. De Unit blijkt gerepareerd en wordt vandaag naar ons toe gereden. Germen zegt toe dat we halverwege de middag weer in Te Anau zullen zijn. Dat geeft ons mooi de tijd om in alle rust terug te rijden. Nog even tanken misschien? Ik check of er een benzinestation is. Ja, die is er, een eindje terug, vlak bij de haven. Maar of er benzine aanwezig is blijkt nogal twijfelachtig. Ach, we moeten er ook nog wel zonder tanken kunnen komen.
We gaan dus vol goede moed op weg, stoppen her en der, wandelen der en her, klauteren over rotspartijen, zien de nodige vergezichten, waterpartijen, bossen, plantjes en 2 nieuwe soorten vogels, kortom we hebben vakantie en doen eigenlijk weinig.
De eerste van bovengenoemde stops is bij de Chasm, de Kloof. Daar stroomt de rivier, die ooit een gletsjer was en in ijsvorm dit dal heeft gemaakt, door benarde omstandigheden omlaag, tussen enorme rotsen door, heftig bruisend en kolkend, kortom vol energie. Op diverse plekken sleept het snelle water ronde holtes in de onderliggende bodem: draaikolken waarin harde kiezels werden rondgewerveld, borend en slijpend en schurend: allemaal verspanende technieken, en die leveren rare ronde relicten op, en die kun je fotograferen. Terug op de parkeerplaats is er een jongedame die in haar busje een echte koffiemachine heeft, en waar we op de juiste tijd het juiste spul kunnen drinken. Yes!
De volgende halte is aan het begin van een lange voettocht naar Lake Marian. Na ruim een half uur en een aantal fraaie stroomversnellingen wordt het pad ons steil genoeg, dus keren we terug. Weer op de weg komen we een groep fietsers tegen, voorafgegaan en gevolgd door auto’s met zwaailichten. Mag ook wel, hier.
Daarna zijn er de Mirror Lakes, waar een andere fietsclub even uitrust en dan ellendige housemuziek aan zet en weer vertrekt. Wie wil er nou fietsen bij… ach, laat maar. De jeugd van tegenwoordig… Wij nemen onze lunch-uitrusting mee naar het water. Er loopt een lange vlonder helemaal langs de spiegelmeertjes, met hier en daar een waterpas platform, en op één daarvan eten we. In het water staat een bord met foute letters, behalve bij windstil weer: dan lees je in de weerspiegeling wat er staat (Mirror Lakes, of had je dat al geraden?). Er zwemmen bekende eendjes met schattige pulletjes.
Dan is er nog een halte bij een groot open veld vol gras, ooit gebruikt voor schapenteelt, nu lekker wild groeiend en ‘Deer Flats’ genaamd. Er zijn NZ piepers en een stern met een zwart voorhoofd, want we zijn de enigen als we het voetspoor volgen tot het ophoudt. Teruglopend zien we dat er opeens nog dertig andere mensen rondlopen. Die zien helemaal niets behalve elkaar, en daar nemen ze dus foto’s van want dat willen ze graag. De jeugd, zie boven. Wij ruimen het veld.
Om half drie zijn we terug in Te Anau. Ik bel Maryann om uit te leggen waar we zijn, en gooi de tank van de huurauto vol, Jolande doet onderwijl boodschappen. We hebben alleen melk nodig. Als ik dus een kwartier later weer bij de winkel parkeer, verwacht ik haar op de stoep, maar geenszins. De unit kan er elk moment aankomen, heb ik vernomen, dus ik loop met gemengde gevoelens in de richting van de hoofdweg om te gaan zwaaien. Want de chauffeur van de unit kent mij niet, hij weet alleen dat ik bij deze winkel sta, een supermarkt van een bekend merk met een enorme blauwe gevel. Mijn blik flitst van de uitgang onder die gevel naar de hoofdweg en terug, de minuten gaan voorbij. Hoe lang kan het duren om één artikel te kopen in een winkel waar je een paar dagen eerder hetzelfde hebt gekocht? Tenslotte besluit ik dat Jolande belangrijker is dan een camper, en ik ga haar zoeken. Ergens in de winkel vind ik haar met een mand vol met uiteenlopende etenswaren en geen spoor van verbazing. Ik stuur mijn onrust dus linea recta de vuilnisbak in en vertel dat ik buiten naar de unit moet gaan zwaaien. Jolande neemt dit verslag nu over:
En net als we dat allemaal weer helemaal geregeld hebben komt onze camper de parkeerplaats opgereden. Nog geen 5 minuten gewacht: wat een planning. We kletsen wat met de beide chauffeurs, een echtpaar, nu allebei met pensioen, maar vroeger allebei professioneel chauffeur geweest. We krijgen tips waar we heen moeten, goedkeuring voor de plannen die we al hebben, allemaal erg gemoedelijk. Zij hebben hun 50 jarig huwelijk in Doubtful Sound gevierd. Het was er prachtig, we gaan dat vast heel mooi vinden. En Steward Island is haar lievelingsplek. Daar heeft ze vrijwilligerswerk gedaan voor het Department of Conservation. Met een warme handdruk nemen ze afscheid en rijden met onze huurauto weer weg. Wij pakken onze spullen weer in de kastjes, ruimen de boodschappen op en kunnen op de oude voet voort. Er moet nog wel getankt, en ik koop twee ijsjes om de goede afloop te vieren.
Omdat we Te Anau wel al gezien hebben (behalve de film, dat moet eigenlijk nog), gaan we door naar Manapouri. Dat is kleiner, het meer zou mooier moeten zijn, het is maar 20 km verderop. We hebben alles bij ons (behalve brood, morgen wel even aan denken), wat kan ons gebeuren?
Inmiddels staan we op een gekke camping annex motel. De eigenaresse is een boeiende dame van 73 met erg veel gespreksstof, dus inchecken kost 20 minuten, Jolande wacht geduldig in de unit. Overal staan cabins, kleine chalets, grotere gebouwtjes, en warempel een paar huisjes die zo uit Zwitserland gekomen konden zijn. Het staat allemaal schijnbaar zonder enige ordening door elkaar. De toiletten hebben leesvoer in de vorm van oude stripverhalen die op de deur geplakt zijn en gekke foto’s op de wand. Een verzameling oude Morris minors siert het terrein verder op. Verder moet je maar gewoon een plekje zoeken dat je zint: met uitzicht op het meer, of ergens in het bos. Germen kiest voor uitzicht op het meer. Het waait, maar het is prachtig.
Vanavond moeten we serieus plannen gaan maken voor de terugweg. De route wordt noodzakelijk langer omdat we niet via de kortste weg van Christchurch naar de pont kunnen, op zich al een lange afstand. We moeten daar dus 2 dagen voor uittrekken. En in Akaroa kunnen we wellicht niet eens komen, het kampeerterrein was afgesloten in verband met de gevolgen van de aardbeving. Misschien is het nu inmiddels weer open, maar we kunnen in elk geval niet èn naar Christchurch èn naar Akaroa. En we zullen de pont moeten gaan reserveren, want we willen in het weekend vlak voor Kerst terug naar het Noordereiland. Dan is het natuurlijk helemaal vol. We bedenken dat we de rest van de planning maar laten afhangen van de beschikbaarheid van de pont. We zullen toch naar de overkant moeten. En zodra dat vast ligt moeten de campings worden geboekt, want die zullen dan ook vol zitten. O help, het lijkt wel werk!