Sla dit maar over

Vandaag doen we niets. Echt helemaal niets. We zijn nog net bereid om op te staan en te ontbijten, maar alleen omdat we anders honger zouden kunnen krijgen. We hebben een soort verzadigingspunt bereikt, of, wat mij betreft, overschreden. Het is genoeg allemaal. De bergen zijn mooi maar het zijn er zo véél. De meren en de fjorden, idem, en ook nog erg nat en bovendien zo koud, echt waar, dat de westenwind niet alleen je sokken van je voeten blaast maar tevens de oren van je hoofd vriest, terwijl de zon tezelfdertijd de haren van je kop schroeit. En in het westen, boven Lake Manapouri, hangen de ergste regenbuien, de donkerste wolken, vooral naarmate de zon er achter daalt, en toch blijft het op de camping droog. Kortom, in modern Nederlands: het is hier gewoon niet meer normáál. En dat terwijl ze ons beloofden dat het te gek zou zijn.
Omdat we vandaag niets doen, valt er ook niets te rapporteren: precies een dag voor mij om verslag van te doen. We doen er de hele ochtend over om te ontdekken dat de WIFI al wéér niet werkt, en we naar een café verderop wandelen om daar, onder het genot van een overmatige beker excellente cappuccino, de essentiële details van onze verdere logistiek vast te leggen. We hebben namelijk nu onze unit wel weer, maar dat is niet genoeg. Straks breekt hier de jaarlijkse Mad Christmas Disease uit, zo denken wij, en dan is alles vol, bezet, en niet meer beschikbaar. Geen streepje asfalt, geen water-gas-licht, geen vierkante meter parkeerplaats, geen hap frisse lucht. Het kan natuurlijk best meevallen, maar ergens in onze toekomst speelt een vliegtuig een sleutelrol, plus de startbaan van Auckland International, en die voorstelling willen we niet missen. We hebben al kaartjes, zelfs.
Dus regelen we stap voor stap alle zwarte stippen langs de grafiek die ik eerder vandaag ter sprake bracht. Campinkje hier, ferry-kaartje daar, en intussen ook nog de mooiste plekjes vastpinnen om onderweg bij te pauzeren. Zoals vaak prevaleren bij de laatstgenoemde keuzes de plekken waar vreemde vogels kunnen worden gespot, en dus blijkt al weer wat een onvolprezen echtgenote ik heb. Koralen? Ze is veel méér waard! Haar gewicht in Rhodium! In Rhinoceros-hoorn (getverdemme)! In zuivere LSD (niet aan denken)! Dubbelzware waterstof (Tritium, doet nu US$ 30.000 per gram)! Nee nog méér! Californium 252 (US$ 27.000.000 per gram, maar een hele gram is nergens verkrijgbaar. NB: een hele Jolande ook niet, ik sta haar niet af). Ach, ik noem meteen maar het allerduurste, dan zijn we er af: Antimaterie. Daar is onnavolgbaar weinig van gemaakt, net genoeg om aan te tonen dat het echt antimaterie was, en het bestond maar heel even, en het was een erg duur project. Maar nee, daar kunnen we Jolande niet mee vergelijken. Laat staan een fotootje van een vogeltje dat ik mogelijkerwijze zou kunnen schieten.
Willen jullie weten waar we wanneer gaan kamperen? Dan zou ik zeggen: watch this space. Vannacht blijven we in Manapouri.
Foto’s? O, ja, shit, foto’s. Helemaal niet aan gedacht. Dear me! Schat, hebben we nog iets voor de rubriek foto’s? Eentje? Ja maar…