Beter en beter

Dankzij ons onverwoestbare optimisme en ons ijzeren doorzettingsvermogen zijn wij, en blijven wij, blij van zin en opgewekt van gemoed. Ik moet hierbij vermelden dat Stewart Island in mijn hoofd het absolute hoogtepunt van deze vakantie zou worden. De weersomstandigheden echter, die in Doubtful Sound waren begonnen aan een neerwaartse spiraal, bereikten hier op Stewart Island op dag 1 (eergisteren) en dag 2 (gisteren) een dieptepunt. De ene inwoner na de andere ried ons aan om van de zomer maar eens terug te komen, en dat ze er niets aan konden doen. Wij bleven antwoorden dat we het helemaal niet erg vonden en dat we ons prima amuseerden. Want zo zijn wij: beleefd, tactvol, om niet te zeggen beschaafd. En in ons achterhoofd altijd de gedachte dat het vast nog wel erger kan, want er zijn bijvoorbeeld al wekenlang geen aardschokken of vloedgolven geweest en de bliksem is ook niet ingeslagen.
Vanochtend ontwaakten we, mirabile dictu, met prachtige regenbogen in het verschiet, en massa’s blauwe hemel boven ons hoofd. We barstten spontaan uit in gezang en trompetgeschal, schakelden het ellendige deuntje van de wekker uit, besloten dat we niet elke dag onder de douche hoefden, doken in wat kleren, en schaarden ons rond de dis, waar Annet weldra weer haar kunstwerken tentoonstelde. We hebben intussen begrepen dat ze een poos het plaatselijke restaurant als cheffin-kokkin heeft gerund.
We laten ons weer naar Ulva Island varen, want daar ligt nog wat onvoltooid werk. We krijgen van de veerman een blad mee van die prentbriefkaartenstruik, zodat hij weet dat we recht hebben op een terugtocht, of zoiets. Dan stappen we aan wal, comfortabel droogvoets nu, en we beginnen aan een tweede rondje Ulva. Nu met bijna ononderbroken zon op het dichte bladerdek boven ons. Op de eerste foto die ik maak staat meteen een kiwi, je weet wel. Nee, ik bedoel heus die vogel die niet vliegen kan, met neusgaten aan het eind van z’n lange snavel. Op de volgende twaalf foto’s staat hij weer; de meest geslaagde opname gaat hier bij. Beter en beter. Dan komt de South Island Saddleback: die ontsnapte bij ons vorige bezoek nipt aan de camera. Ditmaal niet. Jolande ziet hem het eerst, maar hij wordt ook al papparaza-gewijs begluurd door onze fietsende buurvrouw van de camping in Bluff. Sluiters klikken alom, en beelden worden gevangen en opgesloten. Zo, nu weet U ook waarom een fototoestel een sluiter heeft. Geen opener. Iets om over na te denken.
We hebben een kaartje van de wandelpaden op Ulva, zeer simpel allemaal. De veerman liet ons zijn eigen kopie zien en vertelde er iets bij, maar hij hield niet het Noorden boven maar hij hield het vast met onze vaarrichting naar boven en de tekst op de kop. Helaas kan ik daar niet goed tegen, zodat we verkeerd lopen, West End Beach op. Een stukje terug dan maar, er zijn toch geen zeeleeuwen op het stand. Maar door dezelfde oorzaak heb ik ook verkeerd gerekend, en abusievelijk geconcludeerd dat we nog maar 1/3de van onze route hebben afgelegd terwijl al 2/3de van de tijd verstreken is. Ik zet er dus de pas in, en bedenk pas na enige tijd dat dit niet hoeft. Voordeel: nu hebben we het warm genoeg.
Kortom, we bereiken in alle rust de steiger, en ik ben nog getuige van een kort imponeer-gevecht tussen een Weka, die nergens bang voor is maar niet kan klimmen en slecht vliegen, en een Toei, die twee meter hoger zijn nest heeft en dus tot alles in staat is. Er vallen geen slachtoffers. Dan vliegt er een Saddleback over het pad, en ik richt mijn lens maar wordt gesaboteerd door een stelletje toeristen die denken dat ze hier zomaar vogels kunnen komen bekijken. Nou ja, dan maar aan boord.
Naar het dorp, voor een hapje van het één of ander. Er loopt een Fuchsia-pad, dus dat nemen we. Ergens klinkt de onmiskenbare roep van de Groene Bronskoekoek. Ook die wordt gevangen, hoog in een eucalyptus, ver weg, donker afgetekend tegen de bleke lucht. De plaatselijke supermarkt verkoopt verse sandwiches en eveneens verse koffie, die we heerlijk in de zon genieten op een picknickbank, het enige soort terras dat dit dorp rijk is.
Geheel welgedaan lopen we terug naar ons onderkomen om onze voeten rust te geven. Per slot van rekening moeten we vanavond nogmaals op kiwi-jacht. Er is nog ruim tijd voor een toeristische rit over het eiland, met Phil als onze privé gids. We horen over een golfterrein dat een beetje in de zee is gespoeld, de eerste bewoners die hout kapten, probeerden te boeren, op walvissen en pelsrobben joegen en naar goud zochten. Niet allemaal tegelijk overigens. Het belangrijkste dorp was dan weer eens hier, dan weer daar op het eiland, afhankelijk van de meest winstgevende activiteit van dat moment. Overal zijn restanten van deze bewoningen en activiteiten over. We leren dat Stewart Island de ankersteen van Maui is, een halfgod van de Maori’s die ooit uit vissen ging in een grote kano. Hij kreeg een hele grote vis aan de haak, die er met Maui en de kano vandoor ging. Toen gooide Maui een ankersteen uit. Dit was Stewart Island. Het Zuidereiland is de kano, en het Noordereiland de vis. Hier in de Lodge hangt een houtsnijwerk van het Noordereiland als vis. Helaas heeft Phil nooit de kano en het anker kunnen bemachtigen en niemand weet meer wie de kunstenaar is.
Na het eten worden we door Phil naar de haven gebracht voor onze laatste expeditie voor vandaag. Er zijn maar 9 deelnemers aan de Kiwi zoektocht, dus dat is prima. Na een inleiding gaan we aan boord van een boot die 100 man kan vervoeren. Het water is nog woelig, maar het is vrijwel windstil en droog. Germen vangt nog wat mooie zeevogels en wordt bijna zeeziek. Aan wal is dat snel over. We struinen eerst in het half- en daarna in het stikdonker door de bush en langs het strand. We verbazen ons er wel over hoeveel herrie 10 mensen kunnen maken, zelfs als ze geen woord zeggen: ritselende broekspijpen, stampende voeten, kuchen, als kiwi’s zulke goede oren hebben moeten ze ons van heinde en ver horen aankomen. We spotten 2 Possums, 1 Kiwi en miljoenen zandhoppers. Gek genoeg zijn de kiwi’s niet op het strand om dit feestmaal te nuttigen, ze struinen door het struikgewas. In elk geval zijn ze er, en we zien er één, dus is voor iedereen de tocht geslaagd. Ruim na middernacht wandelen we van de haven terug naar de Lodge. Er ligt een blad van de prentbriefkaartstruik bij de deur met “Welcome home”.