Het water van dichtbij.

Vandaag gaan we kajakken. Het weerbericht is helemaal goed (nul mm regen), het water ziet er vlak uit vanuit onze slaapkamer, en Phil zegt dat het geweldig wordt. Nou is Phil nogal flink bekwaam in kajakken, hij verhuurt kajaks en leidt excursies, en hij is ooit de hele oostkust van het Zuidereiland langsgepeddeld. Maar toch, we zien er naar uit.
Dus na enig uitslapen (na de nachtbrakerij op zoek naar kiwi’s) en een goed ontbijt van havermoutse pap met noten en vruchten erin, kleden we ons oordeelkundig warm en rijden naar het botenhuis waar de kajaks in slapen. We hullen ons in van die rokjes die kunnen aansluiten aan de rand van het gat in het dek van je kajak, zodat spatwater niet in de boot kan doordringen. Daaroverheen gaat een nauwsluitend waterdicht jack met van die manchetten zodat er geen water naar binnen sijpelt onder het peddelen. Daar gaat weer een zwemvest overheen, en in mijn geval volgde de draagriem van mijn camera, die samen met een droge handdoek in een waterdichte zak zit. Zeekajaks zijn relatief breed en erg stabiel, en Phil zou achter me zitten: omslaan was niet te verwachten. Ik had wel als voorzorg alle foto’s gekopiëerd naar de computer en naar een extra geheugen.
We stappen, vermomd als boven beschreven, met een soort pinguïn-gang naar buiten op onze waterschoentjes. De kajaks worden naar buiten gehaald, en een hele verzameling spullen ingeladen, hoofdzakelijk dingen die nodig zouden kunnen zijn als er iets mis zou gaan. Dan begint het te regenen, en het houdt niet meer op. Ik neem nog een foto van een nest jonge aalscholvers, en van een pinguïn die dicht bij aan het vissen is. Dan moet het toestel definitief ingepakt. Alleen kan ik het niet onder in de kajak stoppen, dat past niet. Ik houd het zo’n beetje tegen me aan en hoop maar dat het goed zal aflopen; dat bleek ook het geval na de natte overtocht op de ferry.
We varen langs allerlei interessante rotsen en waterplanten: kelp met erin verankerd zeetulpen, en op de bodem kruipen zee-egels, abelones, zeekomkommers, zeesterren. De rotsen zitten vol mossels en oesters, en alles is helemaal zuiver schoon hier. Ook de regen. Na enige tijd begint het omlaag te lekken, zodat ik met mijn bips in een plasje water zit. Ook in mijn mouwen verzamelt zich kille nattigheid. Phil houdt de moed er in met verhalen over zeepaardjes tussen de kelp, maar het wateroppervlak is ondoorzichtig door de regen en we zien ze niet. Er worden wat groene mosselen geoogst voor het avondeten. Mijn handen weigeren dienst wegens kramp, en ik begin het toch wel behoorlijk koud te krijgen want ik ben inmiddels van top tot teen doorweekt. Tenslotte keren we dus maar om, en ik laat me maar zo’n beetje varen. Uitstappen lukt goed, dat zal door de motivatie komen. In het botenhuis zijn droge handdoeken, en het is een verlossing om uit de knellend strakke bedrijfskleding te worden verlost. Nu wordt zichtbaar dat mijn kleren helemaal nat zijn.
Thuis meteen in het bad, en de kleren in de was en dan in de droger. In korte tijd ben ik weer lekker warm, en er is hete koffie en een beetje geel vocht in een klein glaasje. Phil verontschuldigt zich voor het tegenvallende weer, maar dat willen we niet horen: hij heeft z’n best gedaan en we hebben heel goed door dat het bij mooi weer een geweldige trip zou zijn geweest.
Hij brengt ons naar het plaatselijke filmtheater, waar we een hilarische maar ook informatieve collage aanschouwen van foto’s en filmbeelden uit het verleden van Stewart Island. Het begeleidende commentaar wordt geleverd door een hond, die telkens even in beeld komt. Het beest drijft de spot met ons ‘droogneuzen’ maar de boodschap is toch, dat hier op dit zeer zuidelijke eiland erg hard gewerkt is door taaie lieden, vaak onder slechte omstandigheden. Je denkt nu en dan aan de turfgravers in het veen en de vissers van de Noordzee, en al die andere mensen die het honderd jaar geleden ook moesten rooien in wat we nu primitieve condities vinden. Goeie ouwe tijd? Hm.
Als we terug lopen, is het zonnig weer, met aanwakkerende wind. Thuis is er tijd om de dag van gisteren op de weblog te zetten terwijl Annet weer haar toverkunsten uitvoert in de keuken. Jolande doet niet aan mossels, en mij vallen ze tegen: erg groot en taai, en er had wellicht een heftige saus overheen gemoeten of zo. Maar dat mag je niet tegen Annet zeggen, hoor! Ze heeft ze juist zonder veel extra’s gekookt om me de ware smaak te laten proeven. De andere gerechten zijn weer zeer goed. Tussen de gangen door ga ik in de tuin even een rijtje foto’s maken van het uitzicht. Die naai in aan elkaar zodat er een panorama ontstaat. Ik ben benieuwd wat dat wordt, voor jullie lezers.
Zo, de wekker staat intussen op 6 uur en nu moeten er nog foto’s bij dit verslag. En Jolande mag het nog lezen: dat vult vaak wel lekker aan.
Dit keer niet. Ik ga de was opruimen die door Annet is gedaan op onze kliedernatte kleren en die vervolgens in de droger is geweest. Alles hangt nu als Twentse huisvlijt na te drogen in de woonkamer, daarna kan het onze twee zeer bescheiden tasjes in.