Over de top

We zijn nu duidelijk op de terugweg. Dat gaat gepaard met de nodige logistieke problemen. Er was vanochtend weer geen brood te koop. We doen het al twee dagen zonder internet. Vandaag is het allemaal ook nogal twijfelachtig wat betreft de communicatiemiddelen. Maar hoe groot is die ramp nou helemaal? De wereld kan prima een poosje zonder onze verhalen.
Gisteravond arriveerden we aan de voet van de bergen op een camping met bijna niets. Het iets bestond nog wel uit toiletten, douches, elektra en water, en zelfs een dumpplek. Dus zo primitief was het allemaal niet. Voor de liefhebbers was er ook nog een tennisveld, als je tenminste je racket bij je hebt. Zelf een plekje zoeken, de baas komt wel langs om te incasseren. Onze buren zijn Nederlanders die hun campertje die dag hadden opgehaald en nog niet goed wisten hoe dat ging met campings. Deze was niet helemaal standaard, maar dat vinden ze vanzelf uit. We hebben ze even op weg geholpen, inclusief uitleg hoe het tafeltje in elkaar moet. Ze hebben exact hetzelfde model als wij.
We waren vergeten eerst ons grijze water te dumpen en drinkwater in te slaan. En zo hield bij de eerste poging om wat groente te wassen onze waterkraan er mee op. Tank leeg. Gelukkig is er water voorhanden, maar alleen bij die elektra-aansluitkast waar die mussen in nestelen en daar staan we niet. Gaan we de unit verplaatsen zodat onze slang bij de waterkraan kan? Of blijven we staan en halen we even een keteltje water? Het wordt het laatste. We kamperen, weet je wel. Afwassen kan alleen met koud water, tenzij we zelf wat warm maken, want dit is één van de weinige campings die we tegen zijn gekomen zonder keuken.
Vanochtend regent het. We blijven uitslapen, het heeft weinig zin om in de stromende regen de bergen in te trekken. Na een luie start toch maar vuil water dumpen en schoon water inslaan, en op weg. Het drupt nog wat na. Dat wordt anders als we hoger komen. We gaan over Arthur’s Pass naar de westkust, de tocht die we eerst per trein hadden gepland. Het uitzicht is minder fenomenaal dan we hadden gehoopt, maar na een uurtje wordt het in elk geval droog. Dan komen de mooie vergezichten, de woeste beken en rivieren, extra woest door de regen. Een paar plantjes her en der, traag klimmende vrachtauto’s waar we zonder al te veel problemen voorbij kunnen maar die ons weer inhalen op de vlakke stukken. Er is weinig verkeer, eigenlijk is er op het hele Zuidereiland niet veel verkeer behalve bij Christchurch en Dunedin. De eenbaans-bruggen die overal in de weg zitten leveren nauwelijks oponthoud op. Meestal kun je gewoon doorrijden, omdat er toch niets aan komt. Bij Greymouth is er zelfs een eenbaans-brug waar behalve het autoverkeer ook de trein nog overheen moet. Hier is het even een kwestie van opletten. Dan zijn we inmiddels de bergen door, terug aan de westkust.
In Greymouth besluiten we dat we nog een stuk doorrijden. Het is nog vroeg en morgen wordt het een lange rit. Eerst koffie in een goktent aan de kant van de weg. De koffie is prima, het gokken hebben we niet uitgeprobeerd. Dan weer de bergen in. We hebben maar een paar kilometers oceaankust gezien. Onze tocht morgen gaat opnieuw dwars door de bergen naar Picton, een gedwongen toeristisch ommetje van zo’n 300 km omdat de weg van Christchurch naar Picton nog niet begaanbaar is. De berichten zijn dat volledige toegankelijkheid ongeveer een jaar gaat duren. Daar wachten we maar niet op. We stoppen in Reefton. Op de kaart lijkt het een redelijke plaats. De beschrijving van de camping klinkt ook wel aantrekkelijk, en hij zou vlak bij de winkels en de restaurants moeten liggen. Dat komt dus wel goed met het internet, zo denken we. En als er winkels zijn, kunnen we morgen ongetwijfeld brood kopen. Bij het inchecken horen we dat er alleen internet is op het postkantoor. Dat is inmiddels dicht, dus dat wordt het niet. Misschien (hopen we) ergens in een restaurant? Ik maak de balans op van de hoeveelheid eten die we nog hebben. Ik kan nog 5 maaltijden klaarmaken. We hebben er 6 te gaan, exclusief de dag van vertrek, want dan eten we op de luchthaven nadat we de camper hebben ingeleverd. Dus gaan we nog een keer uit eten. Vandaag, met een camping vlak bij de restaurants, is wel een goede optie. We zullen zien wat het ons brengt. We stoppen de computer in een tas, je weet maar nooit. De zon verblindt ons als we de hoofdstraat in lopen. De nostalgisch-amerikaanse gevels moeten op de foto, maar dat kan morgen pas want de toestellen zitten in de camper. Of misschien lukt het met mijn telefoon?
De spare ribs zijn prima, maar Wifi moet hier nog ontdekt worden. De manager van het restaurant praat over het weer, dat hier in de winter erg akelig is, en nu in de zomer nog een heel stuk zou moeten verbeteren voor het aan de norm voldoet. Ach, als de zon elke dag schijnt verdorren de bloemetjes, in de tropen wil je een dagje sneeuw, en eskimo’s dromen van piña colada’s in een hangmat tussen twee palmbomen. We wandelen in het laatste zonlicht (hij schijnt nog steeds) terug naar de unit. Er fluiten zwartrugfluitvogels in de bomen, net als op de vorige camping, aan de andere kant van de Alpen.