We houden ons op de vlakte

Geen wekker vanochtend, we zijn met vakantie. Dat gejacht en gejaag van de laatste dagen, en al die verschillende vervoermiddelen waarvan een aantal het uiterste van mij hebben gevraagd – even kalm aan graag. Een warme douche. Koffie, en nog een kopje. In de zon zitten.
Maar om tien uur rijden we, want we steken vandaag de platste vlakten van NZ over. De wegen waren al een paar dagen bijna recht, maar ze golfden nog over milde heuvels. Nu houdt ook dit op, en we glijden voort, uur na uur, maar niet zonder pauzes want dat mag niet want dan val je in slaap en dat geeft zo’n rommel. Bij de koffie, die we vlak bij het spoor nuttigen, ga ik eens kijken of de KiwiRail wel op nette rechte rails rijdt. Nou, het lijkt de Nullarbor Plain wel.
We stoppen ook even bij de langste brug van NZ, over een rivier die zijn bedding eindeloos heeft verbreed door steeds weer een nieuwe loop te kiezen. Daar moet een foto van komen, en dus moeten we er een eind vandaan een plekje op een oever vinden. Na enig zoeken vinden we een weggetje naar zo’n plekje. Jolande neemt foto’s die aan elkaar moeten worden geplakt tot een panorama, want de brug past er niet in één keer op. Als we over de brug rijden, neemt ze nog een foto door de voorruit, zodat we allemaal kunnen zien dat (a) het een lange brug is en (b) dat fotograferen door de voorruit van een rijdende auto geen goede foto’s oplevert.
Direct na deze brug slaan we rechtsaf, en rijden naar een soort lagune die ergens ver weg in verbinding staat met de Stille Oceaan. Bij laag water moeten hier veel steltlopers zijn, en zo. We vinden een weggetje dat bij het water eindigt. Het is vloed, er is geen kip te zien. Dat is ook niet zo vreemd, want een kip is geen steltloper. Ik fotografeer een stern en een steltkluut, beide in de lucht. De steltkluut roept gealarmeerd naar me, dus ik let goed op dat ik niet op z’n nest ga staan. We verorberen onze gebruikelijke boterhammetjes, dan gaan we weer verder. Naar een beter (?) plekje aan hetzelfde water. Ik had vooraf een tip gevonden om een vogelkijkhut op te zoeken aan dit meer, want er zitten wel eens rariteiten. We vinden bordjes die naar een ‘bird hide’ wijzen, en gaan opgewekt op pad. Te voet. Het is inmiddels zo warm dat we een deel van onze kleding verruilen voor zonnebrandcrème en insectenafbijtmiddel. Een wandelspoor voert ons langs de oever van een beek, het is heerlijk stil, het water ziet er kristalhelder uit en er zwemt een prima grote vis in, en we arriveren tenslotte bij de hut, die ons door de plaatselijke Lions-club belangeloos ter beschikking wordt gesteld, en of we er een beetje voorzichtig mee willen zijn. Dat is goed, maar het is niet handig om in een vogelkijkhut bankjes tegen de wanden te timmeren waar je op moet zitten met je rug naar de vogels. Gelukkig zijn er wel openingen om een kijker of camera door te steken. We bukken en buigen en turen on-ergonomisch naar buiten, en we zien steltkluten, maskerkieviten, Otago-aalscholvers, zwarte zwanen, bekende eenden, meeuwen, scholeksters, een kolonie prachtige lepelaars – kortom prima. En mijn rug, dat komt wel weer goed. De wandeling alleen al was trouwens de moeite waard.
Verder! Morgen gaan we de bergen in, en vandaag rijden we naar de voet ervan. Ze rijzen voor ons uit omhoog, en ze lijken steeds hoger naarmate we er dichter bij komen. De hele dag liep State Highway 1 evenwijdig aan het spoor van Dunedin naar Christchurch, en nu loopt State Highway 73 naast het spoor van Christchurch naar Greymouth. Hier hadden we de trein willen nemen, twee retourtjes s.v.p. please. Paste niet op de kalender. We vinden onze camping, net over het spoor. Er ronkt een vrachttrein langs. Ik denk: als nou die passagierstrein passeert, dan… Precies. Die diesels die hebben luchthoorns, echt perfect hoorbaar en o zo muzikaal. Ruim genoeg tijd om naar de overweg te lopen.