Eerste Kerstdag. Hoe ver is dat? Tot je d’r bent!

Opstaan, Stiegel! De vogeltjes tuteren al in de bomen!
-- Laat maar tuteren…
Opstaan, Stiegel! De voerlui zwiepen al langs de wegen!
-- Laat maar zwiepen…

Soms komen er oude herinneringen naar boven. Het kerstspel van de vrije school in Schoorl. Juffrouw Struik, hoofd der school? Een heel klein kerkje waarin werd opgetreden? Pas op, Stiegel! Het is zo glad als een spiegel! Maar ze gingen op weg, de herdertjes, nadat ze bij nachte in het veld hadden gelegen, bij temperaturen die nauwelijks met het leven verenigbaar waren. Ooit accepteerde ik zulke dingen allemaal, zonder nadenken. Toen leerde ik dat het daar bij Bethlehem allemaal woestijn is, en dus vreselijk warm. Dat spoorde niet met nachtvorst en met spiegelglad. Sinterklaas en de Paashaas waren me ook al ontvallen. Ik geloofde nergens meer een steek van. Toen vernam ik dat het in de woestijn 's nachts juist erg koud kan zijn. Tegen die tijd had ik de betrekkelijkheid der dingen een beetje ontdekt, en de jaren des onderscheids bereikt. Verhalen hoeven niet letterlijk waar te zijn om waarde te hebben. En de herdertjes brachten de vrolijke noot die een serieus toneelstuk vaak erg goed kan gebruiken.
Maar opstaan bij het getuter van vogels en langs de wegen zwiepen met de voerlui doen we wel, vandaag. De enige voerlui zijn overigens de melktankers, want koeien doen niet aan zon- en feestdagen. Herders en koningen trouwens ook niet, als je er goed over nadenkt, en Kerstmis moest nog uitgevonden worden, destijds. Enfin, ruim 60 liter diesel verderop strijken we neer in Waitomo, waar we morgen onder de grond moeten.
De attractie van vandaag heet Mount Egmond, of Taranaki*. Het is een alleenstaande vulkaan, 2500 meter hoog, op een vaag soort schiereiland aan de westkant van het Noordereiland. Sneeuw bovenop, maar dat zien we niet: wolken verzieken het beeld. Toch maar even stoppen voor een foto, want straks past hij er niet meer op. Gelukkig komt hij maar langzaam dichterbij, zodat er tijd is voor de wind om even een flink gat te blazen in die wolken. Vrijn mouw slaakt een kreugdevreet, en we stoppen opnieuw. Dan naar de top, want voor minder doen we het niet. Helaas houdt de weg op nog vóór we de boomgrens bereiken, en de wolken zijn weer terug. Op een parkeerplaats lopen we wat rond, eten een boterham, en zien een langstaartkoekoek voorbij vliegen. Geen foto, helaas. Het uitzicht omhoog is beperkt, je ziet alleen de onderste palen van een sleepliftje, maar we staan net onder de wolken geparkeerd en kunnen dus omlaag kijken over het relatief vlakke land aan de voet van de berg. Een fraaie lappendeken van velden en akkers en bomen in lanen en heggen. Met de zon er op.
Dan maar weer naar beneden, want we hebben nog een gezegend end te gaan voor die 60 liters op zijn. Er moet bovendien nog een rijk-bloeiende Metrosideros excelsa worden gescoord. Dat lukt: Jolande ziet er eentje in een zijstraat en de unit wordt er naar toe geloodst. We stappen uit en wachten gespannen tot de zon achter een wolk vandaan komt. Yes! Klik! Dan weer voort, voort, voort, rijdt de koning door de poort. Of was het de hertog? De wegen zijn niet slecht, en hoe meer gas ik geef, hoe groter de draaikolk in de tank wordt.
Nog een kop koffie, want ik mag niet inzakken achter het stuur. Een zijweg in, kan niet schelen waar, en stoppen bij een hek dat toegang zou kunnen geven tot een weiland. Pas als ik de camper achteruit op de iets te korte inrit heb gestoken, zie ik naast de wagen een afgrond vanwege een tunnel onder de weg door. Een stock underpass heet dat: er moet livestock onder de weg door, in dit geval om gemolken te worden. De koeien wandelen kalmpjes aan voorbij, slechts een paar worden nerveus door het grote witte ding schuin boven hun kop. Zeker meer dan honderd zijn het er, vele zijn drachtig en er loopt een stier tussen. Als laatste passeert een cowboy op een motorfiets, net zo langzaam. De koffie is op.
Als we eenmaal op de camping staan, komt de zon zelfs nog een keertje kijken.

* Maori legend has it that Mount Taranaki was initially located in the centre of the North Island, but lost a mighty battle with Mount Tongariro for the heart of pretty Mount Pihanga. Banished west to his current position, it is still said that when the peak is hidden by clouds, Taranaki is hiding the tears he sheds for lost love.