Lichtjes en glitters

We blijven in de kerstsfeer, we gaan lichtjes kijken. Om precies te zijn: we hebben een afspraak met de gloeiwormen in Waitamo, in een grot waar je onder deze wezentjes door vaart in een bootje. Ze zijn beroemd. En omdat we hier nu toch zijn kunnen we ze wel eens op gaan zoeken. Germen had zelfs al kaartjes gekocht om de beroemdheden te kunnen bewonderen.
De locatie is vlak bij de camping, we zouden het moeten kunnen lopen. Maar het pad blijkt enigszins verstopt. Dus toch de auto maar even in. Na zo’n 5 km bedenken we dat dit toch echt niet meer “vlak bij” is. De hulp van Truus wordt ingeroepen. We zijn de verkeerde kant opgereden. Het plattegrondje dat we van de campingbaas hadden gekregen had het noorden aan de onderkant van de kaart. Maar Truus krijgt ons snel op het juiste pad. Nu gaan we gewoon helemaal tot de parkeerplaats, niet veel meer dan 100 meter van de ingang. Dit is massatoerisme op grote schaal. Er is een enorme ingang onder een futuristische overkapping van schuine houten ribben en dubbelwandige folie met lucht er tussen. Er zijn de nodige kassa’s: voor de vooraf geboekte kaartjes, voor de groepen, voor de toevallige voorbijgangers, voor Aziaten die een gids nodig hebben die hun eigen taal spreekt: iedereen heeft een eigen kassa. Maar ze doen niet moeilijk, als het even rustig is helpen ze wie er maar toevallig staat. En dus krijgen wij onze plaatsbewijzen bij de kassa “groepen”.
Om even over 11 mogen we naar binnen, met een groep van zo’n goeie 50 personen in totaal. We moeten wachten tot de vorige groep uit de buurt is. Er is maar zoveel ruimte in de grotten, dus vol is vol. Eerst een wandelingetje waar we de nodige uitleg krijgen over stalagtieten (they hang on tight to the ceiling) en stalagmieten (they might reach the ceiling). De uitleg doet het beter bij de uitspraak van stalactite en stalacmite in het Engels. Foto’s maken van de gloeiwormen is verboden en we moeten doodstil zijn als we onder ze door varen. En eerst gaan we te voet een reeks grotten door; het mooiste wordt voor het laatst bewaard. Bovendien zullen onze ogen maximaal aan het duister gewend zijn na een half uurtje in de opzettelijk zwak verlichte grotten. En denk erom: nergens aankomen, niet roken of eten of drinken behalve water, stoot je kop niet, en donder niet van de trap. We bewonderen de kathedraal (elke grot heeft er één, de grootste holte van het complex), waar we moeten zingen omdat de akoestiek zo goed is. Ze geven er zelfs concerten. Vorige week waren het kerstliederen. Van de kathedraal gaan we naar een donkerder stuk, waar ons wordt getoond hoe dat werkt met die gloeiwormen. Het zijn beestjes van zo’n 3 cm lang, en het zijn larven. Ze gloeien als ze honger hebben met een lichtje aan hun staart; het biochemische proces is hetzelfde als bij onze vuurvliegjes. Uit hun bek hangen lange draden van speekselslijm, als een web. Het lichtje moet kleine vliegjes aantrekken die over de rivier in de luchtstroom worden meegevoerd. Die blijven dan hangen in de draden en worden geconsumeerd. Daarna begint het weer van voren af aan. Negen maanden eten, dan verpoppen, en ze worden tot vliegen die zich voortplanten en daarna sterven. Bij het verpoppen verdwijnt de mond, ze kunnen niet meer eten. Met een beetje geluk worden ze in het web van een buurman gloeiworm gevangen en zo is de cirkel rond. We kunnen de draden prachtig zien hangen onder de druipsteen, ze zijn wel 10 cm lang. Daarna worden we in bootjes geladen met de uitdrukkelijke opdracht om stil te zijn. In het volledige donker, met uitzondering van tienduizenden gloeiwormen, varen we in absolute stilte onder een hele bijzondere sterrenhemel door. Overal zitten de miniatuurlampjes van de gloeiwormen, die alles heel vaag verlichten. De bootsman trekt ons aan een touw door de grot, je hoort alleen heel vaag het geplas van het bootje door het water tot de uitgang. Buiten is iedereen nog steeds even stil. Heel bijzonder.
Terug naar het hedendaagse: we zitten vrijwel zonder brood, en met het beleg gaan we het ook net niet halen. Bovendien blijken bier en wijn vrijwel op. Dat kan zo niet. De dorpswinkel kan ons niet verder helpen, dus rijden we door naar het volgende wat grotere dorp. Daar moeten we toch langs, wat we ook gaan doen. Dat heeft een keurige supermarkt met alles wat we nodig hebben. Germen bekijkt intussen de gidsjes om te zien wat de leukste plek is om naar toe te gaan. Het wordt een ‘scenic reserve’ langs de weg naar Kawhia, dat aan de zee ligt. Op mijn aanwijzingen gaan we op weg. Na zo’n 15 km hebben we echter nog steeds niet de afslag gezien die we moeten hebben. Zitten we eigenlijk wel goed? Ik vrees het ergste. En dus wordt de hulp van Truus weer ingeroepen. En opnieuw heeft ze ons binnen de kortste keren weer in de juiste richting gestuurd. Hoera voor Truusje. Inmiddels is het meer dan tijd voor de lunch, en dat scenic reserve is nog einden verderop. Dus vinden we een rustige inrit op dit toch al doodrustige weggetje waar we onze net gekochte boterhammetjes eten. Als we bezig zijn op te breken komt er een plaatselijke veehouder suggereren dat we veel beter een eindje verderop kunnen gaan staan op “a small lifestyle plot, so much nicer there” (een life style plot is een stuk grond dat te koop wordt aangeboden aan mensen met te veel geld die daar dan hun eigen herenhuis met dito tuin kunnen laten bouwen/aanleggen. Bestaat meestal uit een paar hectare). Mosterd na de maaltijd, we zijn al weg. Bovendien hebben we in Nederland onze eigen life style plot. Maar we bedanken de man hartelijk voor de aangeboden gastvrijheid.
We arriveren in Kawhia, een lief klein dorpje aan de gelijknamige baai. Er zijn 3 campings, elk met maar een zeer beperkt aantal plaatsen. We kiezen die het dichtst bij de baai. Er is warempel een plekje vrij, het blijkt het laatste te zijn. Hier zitten vooral mensen met vaste standplaatsen. Hele families komen hier jaar in jaar uit terug, grootouders, ouders, kinderen, kleinkinderen, ze groeien hier op in hun vakanties. Iedereen kent iedereen. De caravans zijn vrijwel niet meer te bespeuren achter de afdakjes en voorgebouwtjes, en iedereen heeft een boot of een jetski en liefst een quad en een trailer. De veranda’s zijn versierd met slingers en lampjes: kerst op de camping op z’n Nieuw-Zeelands. Er wordt gebarbecued, overal klinkt muziek, iedereen maakt een praatje met iedereen, het is er ouderwets gezellig. We lopen nog even langs het strand, zwart zand door de ijzeroxide die er in zit, maar met glittertjes. Zelfs het strand is in kerstsfeer.