Vrijdag 12 mei: Belvedere (bij Grado, Trieste).

We worden wakker met zon op de tent. Dat is beter. Ontbijten in de zon, opruimen in de zon. We zijn de enige gasten, maar er is warm water en een warme douche. Weliswaar is de douche klein, en is het toilet een ouderwetse hangplé, maar het functioneert allemaal prima. Verder konden we gisteren onze koelelementen kwijt aan Johnny, die alleen Italiaans spreekt, maar prima begrijpt wat ik wil. ’s Ochtends pik ik de koelelementen weer op bij de boerderij. Een oud en veel te dik hondje komt me blaffend begroeten. Maar hij kwispelt, en dus is het ok. Ik aai hem over zijn bol, hij vindt het prima en loopt met me mee. Overal stuiven katten weg, het zijn er wel een stuk of twintig. De plaatselijke ongediertebestrijding. Ze zien er uit of ze vooral zelf hun kostje bij elkaar moeten scharrelen. De dame met wie ik afreken spreekt ook alleen Italiaans, maar dat van mij is nog net voldoende om te begrijpen dat het 10 Euro moet kosten. En dat dus inclusief de warme douches en de ingevroren koelelementen. Naar identificatie wordt niet gevraagd. Deze 10 Euro gaan zwart in de pot. Wij vertrekken, de weg naar Venetië is weer redelijk begaanbaar, het rijdt 60-70 km per uur, nog steeds een enorme hoeveelheid vrachtverkeer op deze tweebaansweg.
We zijn het eens, we gaan NIET naar Venetië, ondanks dat we er vlak bij zijn. We hoeven niet tussen de massa’s toeristen te lopen, en we hebben al 2 steden achter de rug. In plaats daarvan gaan we richting Trieste, want we willen nog wel een stukje Kroatische kust zien. Ook nooit geweest, schijnt mooi te zijn. Eenmaal aan de snelweg vinden we een kaart die redelijk is. Maar Kroatië is nog ver, dat gaan we vandaag niet halen. We zoeken op de kaart naar een mooi plekje, en komen uit bij Grado. Dat ziet er wel prima uit. Het ligt helemaal aan het eind van een landtong tussen de Adriatische Zee en een lagune. Miepie voert ons richting Grado. We passeren Belvedere, dat ook een camping heeft. Even kijken. Ziet er prachtig uit. Zullen we hier maar blijven? Maar eerst naar Grado, want het is nu mooi weer en je weet maar nooit. Grado blijkt een stukje Côte d’Azur te zijn, inclusief flatgebouwen en boulevards. Wel mooi gedaan, met veel bloemen en netjes onderhouden en zo, maar niet helemaal onze stijl. Tevreden gaan we terug naar Belvedere, 20 huizen en een camping. Als we het terrein oprijden zien we dat het enorm is. Maar er staan hoge dennen en andere bomen, het is er ruim en niet druk. Prima. De camping beschikt over een restaurant, een supermarkt, een zwembad, een privé strand, animatie voor de kinderen, speelterreinen, sportmogelijkheden, kortom, alles wat de verwende samenleving zoal denkt nodig te hebben. Maar het heeft ook ruime plekken met schaduw en goed sanitair. En ’s avonds komen er toetende vogels in de bomen zitten die dat toeten de hele nacht volhouden. We zijn er nog niet uit wat het zijn. Kwakken? Uilen? Thuis maar eens wat geluiden beluisteren. Midden in de nacht bedenk ik een oplossing voor dat akelig koud optrekkende luchtbed. Germen had bedacht om twee van die slaapmatjes naast elkaar onder het luchtbed te leggen, maar dat werkt dus niet. Ik leg mijn slaapmatje bovenop het matras in plaats van eronder. Dan hoef ik maar een heel klein laagje warm te maken. Het blijkt te werken. Weer een probleem opgelost.
Noot vd redactie: Als je ze er onder legt, ontstaat er geen richel. Jolande heeft een grote hekel aan richels.
Noot van Jolande: De redactie had al een eigen extra dik slaapmatje op het luchtbed gelegd vanwege z’n ontregelde schouders. Ik maakte dus een reeds bestaand hoogteverschil wat kleiner.