Woensdag 15 november – Niet helemaal volgens plan

Het oorspronkelijke plan: We blijven vijf nachten in onze studio in Longwood. Daarna moeten we ook een bed hebben, dus gisterochtend heb ik ons volgende onderkomen geregeld, vlak bij de Atlantische kust. Germen wil graag naar de lanceerbasis van de NASA, en er is daar nog meer moois te zien. Gistermiddag, zwervend door het bewolkte Ocala NF, bedacht ik dat we op onze dag van vertrek uit Longwood wel bij het Kennedy Space Center kunnen gaan kijken. Thuis gekomen gaat Germen kijken hoe dat zit met bezoekuren en zo. Hij ontdekt dat mijn plan beter kan worden aangepast.
Want hij ontdekt dat er vandaag, woensdag, een raket gelanceerd gaat worden. En je kunt er kaartjes voor kopen en gaan kijken! Maar zouden we niet pas over 2 dagen daar heen? Ja, maar dan is er geen lancering. Dat geeft de doorslag.
Het nieuwe plan: Germen koopt kaartjes op het altijd weer gewillige hindernet: dagpassen, een parkeerkaart en kaartjes voor de lancering. Om 12 uur aanwezig zijn, om 3 uur gaat de bus weg, om 8 uur ’s avonds gaat de raket de lucht in. Bereid U voor op koud weer, het kan laat worden. Het is verstandig om klapstoeltjes mee te brengen want soms wordt een lancering uitgesteld. We printen onze kaartjes uit bij Theresa, onze praatgrage maar erg behulpzame gastvrouw die in het huis naast het onze woont. We maken kennis met de honden, die erg blaffen en vervolgens gewoon kwispelen als ze even geroken hebben. Het dominante teefje komt al snel tegen me aan staan en wil een knuffel. Waar ken ik dat van? We bewonderen Theresa’s hobbyruimte, een enorme kamer vol met de meest uiteenlopende rommel. En als ik vol zeg bedoel ik dat ook. De kasten puilen uit, de tafel loopt over, alles, maar dan ook alles staat vol. Theresa verzamelt rommel, een ziekte volgens haar. En die rommel gebruikt ze dan weer om iets van te maken. Onze studio is daar een voorbeeld van. Ongeveer alles is tweedehands en vervolgens met veel creativiteit opgeknapt. Ze kan geen rommelmarkt voorbij lopen en komt altijd met iets weer thuis. Het huis zal snel te klein zijn. Germen zal voorlopig niet meer klagen over de troep die ik soms om me heen verspreid. In vergelijking met Theresa ben ik een voorbeeld van netheid en heb ik een absoluut gebrek aan verzamelwoede (behalve dan van lapjes).
Vanochtend pakken we onze spullen, krijgen een paar klapstoelen van Theresa (Ja, natuurlijk heb ik die, maar ik moet even zoeken waar), kopen onderweg brood en rijden eerst maar eens naar Jetty Park, waar je de cruise schepen kunt zien vertrekken. Maar voor het park betaal je 15 dollar entree, we willen er alleen even kijken en onze broodjes smeren. Dus zoeken we een parkeerplaats vlakbij die wat ons betreft ook voldoet. Als ik als een brave huisvrouw boterhammen heb gesmeerd gaan we naar het Space Center. Daar ontdekken we dat de lancering is uitgesteld tot morgen, zelfde tijd. Een behulpzame mevrouw achter een loket legt ons uit dat onze kaartjes gewoon geldig blijven, maar we kunnen ook ons geld terug krijgen.
Het nieuwste plan: We beslissen dat we het morgen gewoon weer gaan proberen, krijgen ons parkeergeld terug en gaan iets anders doen. Nu we hier toch zijn kunnen we in het Merritt Island National Wildlife Reserve gaan kijken, de directe buurman van het Space Center. Naar Amerikaanse begrippen ligt het om de hoek, maar er zit water tussen: het is een half uurtje rijden. We brengen er een hele prettige middag door, waarvan ik jullie de details zal besparen. De foto’s spreken voor zich. Als we het park vrijwel weer uit zijn zien we nog wat van die langwerpige grote reptielen liggen. Zijn het nou alligators of krokodillen? In de Everglades hebben we geleerd dat er ongeveer 1,5 miljoen alligators zijn tegen 2000 krokodillen. Dat maakt de krokodillen tot een rode lijst soort en de kans dat je een alligator ziet toch wel heel erg veel groter. Mijn Audubon natuurgidsje van Florida legt uit dat alligators in zoet water voorkomen, soms zich in brak water wagen, maar eigenlijk nooit in zout water. Krokodillen komen voor in brak en zout water, maar niet in zoet water. Dit is een brak water moeras. De kans op een kroko wordt dus opeens aanzienlijk groter. Dan maar eens naar de veldkenmerken. Ze zijn allebei als volwassen dieren ongeveer 7 voet lang. Daar hebben we dus niets aan. De krokodillen zijn iets lichter grijs. Dat helpt niet als je ze niet naast elkaar ziet. De alligator heeft een wipneus, de krokodil een platte kop. Deze exemplaren hebben allemaal hun rug naar ons toegekeerd. Helpt dus ook al niet. Laatste poging. Een alligator heeft 6 ribbels over de lengte van zijn rug, die uitlopen in 2 ribbels over de lengte van de staart. Een krokodil daarentegen heeft 4 ribbels over de lengte van zijn rug, die eveneens uitlopen in 2 ribbels over de lengte van de staart. Het is dus gewoon een kwestie van ribbels tellen. Bij de plaatjes zitten twee van de drie exemplaren die we zagen liggen. Maar wat zijn het nu eigenlijk?
In de ondergaande zon rijden we tevreden naar ons huisje. Morgen gaan we in de herkansing. Maar we zullen wel eerst even kijken op de website of het nu wel door gaat. Zo niet, dan hebben we nog 4 volgende dagen waarop het ook zou kunnen. We hoeven nog niet naar huis. Keep your fingers crossed.