Donderdag 16 november - J.F. Kennedy Space Center

Het JFK S.C. is een aparte onderneming die bezoekers op aangename en avontuurlijke wijze informeert over de ruimtevaart in het algemeen en vooral de ruimtevaart door de NASA. De National Aeronautics and Space Administration had als opdracht om er voor te zorgen dat de VS zo snel mogelijk de USSR zou inhalen in de ‘race for space’. Het was in de koude oorlog een akelig idee dat de Russen een satelliet in een baan om de Aarde hadden gebracht. Weliswaar was de Sputnik uitsluitend in staat om een voortdurend biep-biep radio-signaal uit te zenden, maar iedereen dacht: de volgende satelliet is misschien wel een atoombom. Dus: de NASA. ‘Aeronautics’ = ‘luchtvaart’, ‘Space’ = ‘ruimte’, ‘Administration’ = ‘administratie’, ‘beheer’, of zelfs ‘regering’. Je moet natuurlijk eerst de lucht in voor je de ruimte in kunt, maar het komt me voor dat er een betere naam te bedenken zou zijn geweest.
Het internet zegt ons vanochtend dat de lancering van de Falcon-raket doorgang zal vinden, met dezelfde slagen om de arm als gisteren. Dus we torren weer naar Cape Canavaral en betreden het pretpark voor de tweede keer. Nu maken we plannen voor de hele dag, met die lancering aan het eind. De meeste attracties bestaan uit beeld en geluid, maar de beste hebben échte ruimtevaartuigen die je zowat kunt aanraken. De grootste attractie is echter een bustocht van diverse kilometers. Ja, ik hoor je al denken: da’s makkelijk, een bustocht die groter is dan een raket. Maar ja, we zijn nu eenmaal in het land van Groot is mooi en Veel is lekker. We stappen in zo’n bus en luisteren naar de chauffeur en kijken naar videootjes. Die raketten stijgen allemaal op vanaf een lanceerplatform, en elke raket kreeg een eigen platform, dus nu ligt er een hele rij. Het zijn heuveltjes met tunnels er in, want je kunt hier niet graven omdat je dan meteen water vindt. De vlammen van de raket moeten veilig opzij worden weggeleid, anders smelt er van alles.
Mercury diende om mensen in de ruimte brengen en veilig weer laten landen, in verbazend kleine eenmans-capsules die grote namen kregen als Friendship 7. Daarna volgde Gemini, met twee mannen aan boord, en met deze apparaten leerde men om capsules aan elkaar te koppelen, en om ruimte-’wandelingen’ te maken. Ja, ik weet het, wandelen doe je op de grond, maar die Amerikanen… nou ja, vul zelf maar aan.
We stappen uit de bus en bezoeken een hal die gewijd is aan het Apollo-project. Er hangt een complete Apollo boven ons: de enorme raket, in zijn diverse trappen gesplitst, inclusief de Lunar Module: de Command Module die om de maan cirkelde, de Luna Lander, en de buggy waarmee ze rondreden. We bekijken een film, waarbij voor mij het hoogtepunt bestond uit de speech van Kennedy: we gaan naar de maan, en wel binnen tien jaar, omdat dat moeilijk is. Ook daar kun je natuurlijk je eigen mening over hebben. Er zijn genoeg mensen die zichzelf of een ander veel sneller naar de maan helpen. Er was een veel grotere raket voor nodig, en die ging men in Alabama bouwen. Saturnus V, in totaal 15 stuks waarvan er 13 zijn gebruikt; eentje bekijken wij nu dus.
Het laatste deel van de bouw, het monteren van de derde trap en de ‘payload’, gebeurde in een waanzinnig grote hal, waar ze aan vier zulke kanjers tegelijk konden werken. Velen onder U herinneren zich de ‘crawler’, het stalen gevaarte op rupsbanden dat met één kilometer per uur uit die hal reed, met zo’n raket er rechtop bovenop, om pas een dag later op het lanceerplatform te arriveren. De Saturnus V zat met enorme klemmen vast op het ding, en dat diende niet alleen tegen omvallen en omwaaien. Bij de start zitten alle raketten vast tot de motoren op vol vermogen draaien. Aanvankelijk was dat niet zo, en stegen ze aarzelend een beetje op zodra er genoeg vermogen was. De geringste zijwaartse kracht leidde zodoende tot ongewenste ontploffingen. De bus rijdt niet onder een crawler door, al is daar ruimte genoeg voor. Het lanceerplatform voor de Space Shuttle, die vanaf dezelfde crawler vertrok, bevat evenveel beton als de snelweg van Orlando naar Miami. Heel fijn. Terug naar het JFK S.C.
Daar kijken we eerst naar een film over het volgende project: het ruimteveer. Aan het eind van de film zien we een heelal vol sterren op het doek. Dan wordt het projectiescherm opeens doorzichtig, en er doorheen zien we een Space Shuttle. Nu gaat het scherm omhoog en lopen we naar de ruimte er achter. We vergapen we ons aan de Shuttle Atlantis, die in een hal hangt met zwarte muren en plafond. We komen hoog binnen zodat we hem goed kunnen bekijken. Het dak van de laadruimte is open, maar er niets aan boord. Zo’n Shuttle is werkelijk enorm groot. Er hangt ook een replica op ware grootte van de Hubble telescoop, die exact in de Shuttle paste. Na de lancering zijn ze nog viermaal naar die telescoop geweest om hem te repareren cq te verbeteren. Er gebeurden helaas twee ongelukken met Shuttles, dus het project werd beëindigd, door George W Bush.
Het volgende project heet SLS, Space Launch System, en ze willen er mee naar Mars. Er is nog weinig van te zien. We bekijken een film, waarin onze aangeboren drang om nieuwe dingen te zoeken en grenzen te overschrijden wordt aangevoerd als drijfveer voor meer en meer ruimtevaart.
Daarna bezoeken we de Rocket Garden. De NASA bouwde zijn raketten in series: Atlassen, Titans, Juno’s, Delta’s, Saturnussen, noem maar op. Het was een goed idee om de raketten zelf in voorraad te bouwen, zodat er wat reserve was. De plannen werden snel ambitieuzer en de raketten groter; overgebleven exemplaren staan nu opgesteld in de Garden, rechtop behalve een Saturnus. We lopen er langs, het is allemaal behoorlijk imposant groot behalve de capsules waar de astronauten in werden opgesloten.
Tenslotte wagen we ons aan een IMAX 3D film. Over de ruimtevaart, van het begin tot aan Mars. Zeer mooi gemaakt allemaal. Nu nog even door een winkel, misschien hebben ze iets leuks voor Joop en Rita, om onder de veranda te hangen naast de porseleinen leguaan van de Marguéritas en de houtsnijwerk-olifant uit Thailand. Maar nee, dat valt tegen. Het is allemaal nét een beetje anders.
Om 5 uur hebben we het wel gezien. Het hoofd is vol indrukken, de voeten moe geslenterd. We hebben inmiddels begrepen dat de lancering weer niet door gaat en naar morgen is uitgesteld. Mañana. JFK S.C. heeft er inmiddels genoeg van. Morgen blijven ze niet langer open, en dus gaat er geen bus. De lancering wordt verzorgd door een commerciële partij. Informatie over het uitstel wordt niet gegeven. Wel krijgen we een aantal tips waar we morgen zouden kunnen gaan staan om de lancering te bewonderen: aan het strand of op de brug in Titusville. Tijd dus om ons geld terug te vragen. Als we het ook gratis kunnen zien (met een hele grote ALS), gaan we niet nog eens terug naar het JFK S.C. met als risico dat het weer niet door gaat. We kijken wel op het internet en plannen op basis daar van. Er zijn blijkbaar meer mensen die er zo over denken. Bij de customer service staat een lange rij. We bedenken ons al snel dat we gisteren buiten bij de ingang ons geld terg kregen van het parkeren. Dat lukt vast ook met de kaartjes voor de lancering. En dus gaan we gewoon naar buiten, waar een rijtje van wel 4 mensen staat te wachten en twee loketten open zijn. Het is binnen 5 minuten geregeld. Tijd om naar huis te gaan in een prachtige oranje zonsondergang.