Op zoek naar flamingo's

12 oktober.

In één van onze boekjes wordt een lagune (de Stango Sale Porcus, heus waar) bij Oristano aangeprezen als vogelgebied, met zelfs overblijvende flamingo’s. In Oristano is de dichtstbijzijnde supermarkt van dinges, je weet wel. Daar hebben ze ons soort muesli. En net buiten Oristano is een 3000 jaar oude nederzetting, deels opgegraven, deels gewoon blijven voortbestaan maar met een moderne naam: Santa Christina.

[Christina van Bolsena (gestorven: 304) ook bekend als Christina van Tyrus en in de oosters-orthodoxe kerken als Christina de Grote Martelares is (sic) een martelares uit de 4e eeuw. Volgens de oosterse tradities is ze geboren in Tyrus in het huidige Libanon. Volgens de westerse traditie is ze geboren in Perzië. Haar Italiaanse achternaam is het gevolg van een vroege verering in Bolsena (Italië).]

Wij proppen dus onze kartonnen picknickmand in ons beertje, dat de stortbui in Tempio zo gemakkelijk trotseerde dat het geen ijsbeer of panda kan zijn maar eerder een wasbeer. Jolande heeft een boodschappenlijst in haar telefoon, ik de locatie van dinges. What can possibly go wrong?

Eerst maar eens een rustige regenbui, zo eentje die gemakkelijk een week kan duren als je pech hebt. Maar niet getreurd: ons eerste doel ligt tegen de wind in en aan de kust, en we hebben in Kiwistan geleerd dat je in die richting moet gaan om onder slecht weer uit te komen. Helaas bereiken we de zee voor dit gelukt is. En de beroemde lagune is droog en vogelvrij. Dan maar naar het zuiden, dat werkte gisteren ook. Eerst naar Putzu Idu, waar we in een ondiepe lagune een heleboel losse stenen aanzien voor vogels. Dat krijg je als de regendruppels niet van de raampjes van je beertje wast. Voort maar weer, zuidwaarts. We bevinden ons nu aan de westkust van Sardinië, op het Sinis-schiereiland, met aan de zuidpunt een dorpje dat San Giovanni de Sinis heet. Van daar uit kun je bij mooi weer over de baai de stad Oristano zien als je naar het oosten kijkt. De baai biedt beschutting voor schepen bij een heleboel windrichtingen en was dus een strategisch plekje voor Feniciërs, Carthagers, Romeinen, Byzantijnen, Genovesi (= Genuwezen), Saraceni, andere Sardiniërs, Aragonezen, Catalanen, Italianen, noem maar op, kies maar uit. Het dorpje ligt achter rood-witte hekken vanwege het vervangen (of voor het eerst aanleggen) van riolering. De regen trekt zich hier niets van aan. Toch lijkt het wat lichter te worden boven de zee. Nog zuidelijker vinden we iets dat Tharros heet; hier houdt voor auto’s de wereld op. In Tharros zien we een zeer oud ogend gebouw, dat door Jolande samen met een paraplu wordt verkend terwijl ik onder mijn pet op Kleine Torenvalken jaag. Het is een kerkje uit de 9^e - 11^de eeuw, opgericht op fundamenten uit de 6^e. Een bescheiden gebouwtje, maar ooit zetelde hier een aartsbisschop, tot Zijne Hoogwaardige Excellentie Monseigneur Torcotorio in 1070 uit angst voor de Saracenen naar Oristano verhuisde. De gebruikte steenblokken zien er nog steeds zeer slijtvast uit, en ramen heeft het nauwelijks: gebouwd voor de eeuwigheid. Er brandt gelukkig (elektrisch) licht, zodat Jolande de relevante gegevens kan lezen op een bord. Het Splinternet levert er ook nog een paar.

Het vogelkijken lijkt vandaag een zinloze bezigheid, dus we wenden het roer en koersen om de baai heen naar Oristano. Er ligt een grote lagune naast deze baai, met een opening naar zee. Halverwege onze route naar Oristano rijden we derhalve over een brug, en even verder zie ik op het water links (in de lagune) opeens iets met een roze kleur. Ik roep reflexmatig “flamingi”, trap op de rem, en parkeer aan de verkeerde kant van de weg, op een plek die duidelijk bedoeld is om naar flamingo’s te kijken. Ik wil dichterbij, maar het houten bruggetje dat gebouwd is om aan dit verlangen te kunnen voldoen is levensgevaarlijk verzakt. Met een omweg misschien? Ondergetekende onderneemt een korte sluiptocht, die echter een ongewenst resultaat oplevert: twee Tureluurs vliegen op en slaan luidkeels alarm. Ik geloof dat ik het sluipen beter aan Old Shatterhand kan overlaten.

Het is inmiddels droog, en vlak buiten Oristano vinden we een picknickplekje in de waterige zon. Dan naar die dingeswinkel voor de boodschappen. Geheel tevreden en in volle zonneschijn gaat het ondanks de adviezen van Miepie naar Santa Christina, waar de oudheden worden bewonderd. Die oudheden zijn op z’n minst 3000 jaar oud. Ze werden opgericht door de Nuraghi, een goed ontwikkeld volk, met eveneens goed ontwikkelde spiermassa’s gezien de steenblokken die ze op elkaar wisten te stapelen. De Nuraghe is een verdedigingstoren, maar daaromheen ligt een heel dorp in resten. Er is onder andere een lang gebouw dat tot woning moet hebben gediend, met een groen begroeid dak. Zo modern is dat dus niet. Er staan verder de nodige oude olijfbomen. Of ze ook 3000 jaar oud zijn vertelt het verhaal niet. Dan is er nog een bron, een put, ook uit die tijd, onder de grond gebouwd. Geen ruwe keien maar veel nettere blokken met kaarsrechte vlakken en nauwkeurige schuine hoeken, bijna als blokken beton. Knap in elkaar gezet met schuine randen, die naar beneden steeds breder worden, en een trap omlaag tot aan de bron. Hij zou hebben gediend voor de water cultus. Dat kun je wel gebruiken in een droog gebied als dit. Er lopen wat dames in zigeunerachtige rokken rond die inspiratie proberen te putten uit de bron. We fotograferen ze maar niet. Wij lessen onze dorst met een kopje cappuccino. Met hoofden vol nieuwe indrukken bereiken we rond vier uur ons onderkomen, en we kunnen één drankje op het balkon genieten voor de regen weer begint.