Fladderen

13 oktober

Het is duidelijk herfst geworden. Vannacht heeft het opnieuw gegoten en geonweerd. Als we wakker worden (nou ja, wakker…) ligt er in de gang een plasje water. Blijkbaar was dit te veel voor één van de daklichten. Maar buiten schijnt inmiddels de zon, en Germen portretteert een zwarte spreeuw. Onze NL spreeuwen glanzen in paars en groen als de zon op ze schijnt, en hun schitterende vlekken wedijveren met de sterrenhemel. Hier doen ze niet zo opzichtig.

Vandaag is Germen’s dag. Hij mag kiezen. Dat is dan niet zo moeilijk, we gaan naar een vogelgebiedje. Een lagune aan de kust op een half uurtje rijden. Ten Noorden van Aristona hebben we alles verkend, nu dus ten Zuiden van Origano. Honderd keer hebben we het over de stad Ortogali, nooit kan Germen de naam in één keer correct ophoesten. Seniele aftakeling van het benul, zei Oom Gerrit altijd. Genoeg over Oristano, we hadden het over een lagune met avifauna. Hij luistert naar de prachtige naam s’Ena Arrúbia. Zandweg, plassen, 7 km/h rijden, raampjes open, camera klaar. Het blijkt de moeite waard. Het twietert en spattert dat het een aard heeft. Mijn camera blijft in de auto. Germen maakt foto’s, ik gebruik de kijker. Meteen al een flamingo, hij staat in zulk diep water dat het lijkt alsof hij zwemt als een roze zwaan. Bij voldoende belangstelling wordt de foto morgen gepubliceerd. Hannes rapporteerde dat hij geen reacties kan plaatsen, zodoende deze stimulans. Verderop is ook rechts van het weggetje een watervlakte, knie-diep voor een kluut, en die zitten er, evenals allerlei andere steltlopers. Strand-, bontbek-, en zilverplevieren, kemphanen, en nog meer van die kleintjes die ik niet meteen herken. Meer flamingi, een groepje luilakken. Ook reigers: blauw, klein en groot zilver, en koe. Aalscholvers, futen, koeten, wilde eenden, en boven ons buizerden en een bruine kiek. Er staat een verlaten schuurtje met een gekko op de muur. Hier is de doorlaat naar de zee, met sluizen afgesloten en met veel visnetten.

Lunch aan het water, nog meer vogeltjes, en dan maar eens op zoek naar een volgend plekje. Go South, daar is nog een lagune. We torren door Arborea dat zijn naam ontleend blijkt te hebben aan het minikoninkrijkje Arborea, waarvan Tharros en later Oristano de hoofdstad was. Platte akkers, perfect rechthoekig en allemaal even groot (zie Google Earth), rijstteelt, mais, maar dan niet voor de varkens. De rijst wordt geoogst, van de mais staan alleen nog de stoppels.

Onze Panda zegt dat hij dorst heeft. Germen vindt dat het nog wel even kan. En er zijn toch overal benzinestations? Niet in Marceddi, en ook niet over de brug, in San Antonio di Santadi. Toch maar even vragen dan. Guspini, 18 km verderop is de eerste. Just go South. Dat halen we nog wel. De weg leidt langs de lagune die we zochten, de Stagno di San Giovanni. En ja hoor, massa’s flamingo’s (700 meter, eigenlijk te ver weg voor een goede foto), met nog meer massa’s op de achtergrond. Het is fijn om te zien dat er zoveel overwinterende flamingo’s zijn: kennelijk is het water schoon genoeg, er is voedsel, en er wordt niet op ze geschoten. Verre reizen zijn hachelijk voor vogels en dat wordt steeds erger.

Guspini heeft niet één, maar twee benzinestations, wat een luxe. Met pre-Putin prijzen ook nog. Op de terugweg proberen we in Solarussa een cappuccino te scoren, maar we vinden geen gezellige kroegjes. Ook best, we hebben ons eigen dakterras, en daar mag je bier drinken: het autorijden is dan weer even gedaan..

We nemen de uitnodiging van onze huisbaas aan en gaan pizza eten in het plaatselijke restaurant. De lokale bevolking gebruikt dit duidelijk als hun afhaalrestaurant. Wij zijn de enige zittende gasten. Het loopt af en aan, en iedereen gaat met 3 pizza’s de deur uit. Waarom 3? Als onze pizza’s arriveren (twee) zien we waarom. Ze zijn enorm. Van 3 kun je gemakkelijk met een heel gezin eten. En het is de lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb. Geen wonder dat het er zo druk was.